TotalFishing

Karperpassie 93

Door Co Sielhorst

20 maart 2004.
Vorige week snipperden er nog sneeuwvlokjes uit de lucht. Gewoon overdag. Geen hoeveelheden maar even goed pittig koud. Nu giert de temperatuur omhoog. Na een kille levenloze zaterdag komt de passie maar moeizaam op gang. Midden in de week ga ik een avond op pad. Ik kijk er al een paar dagen naar uit.

“De temperatuur spoot omhoog”

Woensdag is het zover. In de schemer sluip ik langs een cultuurwater in de buurt. De vleermuizen hoeken langs de bomen. De padden gaan ook al te water. De zon heeft de bodem tot leven gebracht. Bacteriën vreten het bodemslib op. Door de gasbelletjes die hierbij ontstaan stijgen grote vlokken slib borrelend naar de oppervlakte. Op de windkant drijft al een dikke laag muf ruikende prut. Het wordt donker. De wind valt helemaal weg. Ik voer op twee plekken. Macaroni met maïs en wat hazelnoten. De lichtpen is heel scherp uitgelood. Een flinter bladlood houdt de lijn op de bodem. Ik zet een klein balletje deeg op de haak. De gloeiende pit staat parmantig boven water. Bêtalight in een ganzenveertje, loodje onderin. Perfecte beetverklikker voor het vissen onder de top. De lantaarns aan de overkant geven het water een ultragevoelig oppervlak. Het is bladstil. Iedere beweging onder water wordt uitvergroot. Ik vlei mijn aasje voor de kant neer. Het is hier nog geen tachtig centimeter diep. Ik kan mijn ogen haast niet geloven. Een diepe kolk draait traag weg. Ik heb er een laten schrikken. Hoe kan dat nou? Ik heb hier net gevoerd. Zit er nu al vis op mijn stek? Het twinkelende puntje staat midden in een donker vlak. Binnen een paar minuten schokt de glimworm. In het weerspiegelende licht van een lantaarn zie ik het water opbollen. Alweer een vis weggejaagd. Gaat lekker zo. Moet ik iets veranderen? Terwijl ik er over na zit te denken golft er een derde vis over mijn stek. Even later een vierde! Steeds hetzelfde patroon. Dobber schokt even en dan een paniekgolf. Pakken ze het aas op? Raken ze alleen maar de lijn?

Er is in ieder geval veel belangstelling voor mijn stek. Het overvalt me een beetje. Zelfs op een zomerse avond is het hier niet zo levendig. Toch doe ik iets helemaal verkeerd. Ik schuif dat pennetje eens een flink eind omhoog. Nu loopt de lijn niet zo dicht bij het aas naar de oppervlakte. Die deegbal kan ook wel iets groter. Ik schuifel uiterst voorzichtig, ver van de kant, naar de reservestek. Ook hier is karper actief. Het water wankelt. Ik zie kleine kolkjes en fijne bellenspoortjes. Heel voorzichtig laat ik het balletje zakken. Probeer het niet op een vis neer te leggen. De activiteiten gaan gewoon door. Ze lijken zich er niet aan te storen. Binnen een paar minuten veert het lichtpuntje op. Ik verwacht weer een paniekgolf. Nee, het puntje zakt traag weg. De lijn kringelt er braaf achteraan. Mijn hart zit in mijn strot. Met één vinger op het spoeltje tik ik vast. Heel traag komt er iets stevigs op gang. Komt direct strak de kant in. Kruipt voor mijn voeten langs. Ik kijk op een mooie brede rug. Lijkt een zware vis. De koers wordt snel omgegooid. Nog hoger in het water schudt het beest alle winterse stramheid van zich af. Rost nu met een noodgang lijn van de molen. Aan de overkant is meer licht. In paniek springen kleine visjes het water uit voor de naderende boeggolf. Als een stoomwals keert de vis bijna zonder stopmoment om en koerst recht op me af. Dit kunstje flikken hier alleen de grotere vissen. Ik kan het tempo bijhouden en zelfs druk op de lijn houden. Na een paar haakse hoeken lijkt het geweld af te nemen. In gedachten heb ik mijn prijs al tussen de mazen liggen. Geconcentreerd op de vis doe ik een paar passen richting landingsnet. Iets te voorbarig. De lijn valt slap. Ik blijf er redelijk nuchter onder. Zoveel actie op één avondje! De spetterende dril had ik liever tot een goed einde gebracht. Toch ben ik niet helemaal ontevreden. Ik heb duidelijk de aandacht van het karpervolkje. Het zijn nerveuze vissen die bij het geringste lijncontact direct wegbulderen. Ik ken ook wateren waar ze zelfs dat niet meer doen. Ik zie in ieder geval nog wel wat ze lekker vinden. Na de kille stilte van afgelopen week is dit de omslag. De passie is weer helemaal opgelaaid.

“Ook al padden in het water…”

Ik ben om negen uur weer thuis. Ik heb het mezelf horen zeggen. Toch kom ik tot elf als ik de slagen van de kerkklok tel. Heel even nog. Ik zie nog een duidelijke bruisplek op mijn eerste stek. Als een fonkelende ster staat mijn pennetje er nu middenin. Wankelt nu even en schuift dan langzaam weg. Voorzichtig nu. Ik weet hoe explosief een karper al kan reageren. Het duurt een paar seconden voor ik door heb dat deze vis niet voor verrassingen gaat zorgen. Het is een kanjerbrasem. Flap, flap tegen de beschoeiing. Even oppassen met die rotte plankjes. Hier heb ik geen nat pak voor over. Ik wil het net hier ook niet nat voor maken. Nog een keer flap, flap en ook deze vis rolt van de haak. Nu is dat niet zo erg maar ik moet hier geen gewoonte van gaan maken.