De weg naar de Ardennen kronkelt als een rivier. Bochten, mist, prachtige bossen. Het asfalt glanst nog nat van de nacht. In de auto is het stil. Alleen het zachte gezoem van de banden en het geklik van de richtingaanwijzer vullen de ruimte. Voor wie het niet weet, ik rijd elektrisch. Voorin zit mijn vader, naast mij. Achterin, met een brede grijns en een thermoskan koffie, zit Henkie.