TotalFishing

Geen afscheid kunnen nemen

Knak, hoorden we als Dries het kofferdeksel van de auto dichtsloeg. Ai, schoot het door mijn hoofd. Het is geen waar dat mijn jongste zijn naam van “hengel-sloper” weer eens eer aan doet!!.Helaas was het direct al goed zichtbaar.

Het onderdeel van de Evoque stond nog buiten de wagen, en het topdeel was zichtbaar achter de bijna volledig dichtgeslagen kofferdeur, dit alles onder een erg ongezond uitziende hoek. Op die momenten is het hard om een liefhebbende vader te blijven. Deze hengel had me namelijk al zoveel plezier bezorgd, omdat hij net de actie en de buiging had die ik wilde, en bovendien paste hij zo mooi bij mijn Inspiration molens.

Mijn Evoque in mooiere dagen

Het deed erg pijn dat deze 'lieveling' op deze manier naar de eeuwige visvelden was vertrokken. Natuurlijk, had ik best nog wel wat hengels, en wat later met de komst van mijn zwarte Trout-stokje, kreeg ik een nieuw lievelingetje, waarmee ik al erg leuke visdagen vol maakte. Dat hengeltje was echter te licht om de kleine jerkbaitjes waarmee ik graag aan de gang ga, aan te kunnen. De wit-zwarte Evoque tot vijftien gram echter, leek wel gemaakt om die 7cm hapjes binnen te tikken, om daarna erg leuke sport te beleven aan de snoekjes van het standaard-polderformaat.

Voor elkaar gemaakt

Een nieuw topdeel zal ik wel kunnen bestellen; Arca staat bekend voor hun prima service op dat gebied. Daar mogen meerdere grote merken een voorbeeld aan nemen. Dus dat komt wel goed. Toch doet het telkens weer pijn als ik ondertussen de “onthoofde” in de garage passeer. Misschien kan ik er eerst toch nog wel iets anders mee. Het zit al lang in mijn hoofd om nog eens een hengel af te bouwen; een verticaalhengel, die nog wat korter is dan de standaardversies, maar ook stukken parabolischer.

Even kijken als dit lukt met dit “hengel-lijk”. Tussen mijn reserve top-ogen vind ik wat ik zoek. Met wat smeltlijm staat dit al snel op de blank. Samen met mijn nieuw uit te testen molentje ga ik er zo spoedig mogelijk mee aan de slag.

Dit nieuwe Trout molentje pikte ik er uit om meerdere redenen. Omdat het eigenlijk prima past bij mijn gelijknamige hengeltje, maar zeker ook omdat het ‘draaiding’ zo licht is. Om te verticalen is het aangenaam dat het totale setje weinig weegt. Ik geef toe, dat zijn allemaal eigenschappen die je bij vele molentjes terug kunt vinden.

Toen ik echter in de winkel de slip even wat liet lopen, hoorde ik een prachtig ‘tingeling’. Dit tingelen was veel luider dan wat we nu op zowat alle molens terugvinden. Het gaf me onmiddellijk een nostalgisch gevoel. Vroeger waren zowat alle slips eerder luidruchtig dan stil. Dit vind ik eigenlijk best wel tof, want het kan een extra dosis adrenaline door je aderen doen stromen, als de vis luidruchtig lijn neemt tijdens de dril. Dit zal wel persoonsgebonden zijn, maar zie het eventueel maar als één van mijn afwijkingen.

Dan weer de zoektocht van welke dyneema ik hier op zou plaatsen. Ik ben al ruime tijd bezig met data te verzamelen over het dichte bos van de soorten dyneema-lijnen, in de hoop dat ik daar eens ten volle doorzicht in krijg, en dat dan samenvat in een zeer technisch artikel. Het bos van deze lijnen is echter immens groot, en de eigenschappen van de lijnen zeer verscheiden. Met veel soorten lijnen aan de slag gaan is dan ook wel een vereiste om te weten hoe ze zich gedragen. Dus een nieuwe soort moest het worden.

Dyneema lijnen bestaan in vele soorten

Dit keer koos ik voor een zinkende lijn van Trabucco. Dit zinken wordt bekomen door naast de 4 dyneema-strengen ook een vijfde streng toe te voegen die verhoogde zinkeigenschappen in zich heeft. Het is eigenlijk een lijn die ontworpen is om te feederen; maar het lijkt me zeker geen nadeel dat mijn lijn ook zinkt tijdens het verticalen, of dropshotten, of diagonalen. Uiteindelijk drijven zowat alle dyneema lijnen, en als je met lichte gewichtjes aan de slag gaat, remt die drijfkracht een deel van de zinksnelheid van het geheel af. Normaal zou er bvb ook een minder grote bocht in de lijn moeten liggen tijdens het diagonalen.

Het lijkt me zeker geen nadeel om dit alles eens uit te testen. Deze lijn heet voluit de Dynatex Power Silk feeder braid, zowaar een hele mondvol. Dat ze extra slijtvast zou zijn, zie ik enkel als een voordeel; net als de aangename kostprijs. De 8/100 versie lijkt me voldoende voor wat ik voor ogen heb. De praktijk zal uitwijzen als al deze vooropgestelde eigenschappen er werkelijk ook zijn.
Als uw hoofd vol zit van gedreven ‘test-goesting’, wordt een gaatje van een paar visuren al gauw gevonden, euchhh, of gemaakt.

Het weer is ook niet echt slecht te noemen: 6°C en weinig wind. Een plas niet heel erg ver uit mijn buurt wordt mijn testwater. Ik heb namelijk nog wat zaken te testen. In de winkel zag ik dat Seducto nu ook met een grotere versie van de Ribbed paddle tail is uitgekomen. Deze zomer ving ik met de kleinere versies erg goed baars en snoekbaars mee, maar in het troebele koudere winterwater nam de vangkracht van die kleinere exemplaren niet echt toe, lief uitgedrukt. Misschien veroorzaakt deze grotere versie wel voldoende turbulentie om de aandacht te trekken.

Lekker allemaal te testen materiaal

Ik start al gelijk niet ver uit de eigen oever. In deze dichte kleiwand liggen steile taluds, en snoekbaars is daar niet vies van. De afgekorte Evouqe laat me alvast goed toe om het bodemcontact te blijven voelen; op dat gebied zit het dus goed snor. Na een dik kwartier snauwt een stekelaar hard naar mijn aas, de beet komt keihard door op mijn "onthoofde". De weerstand na de aanslag mag er best zijn. Luidruchtig zet mijn slip zijn lied in. Zeker bij de tweede, wat langere run geniet ik van dit liedje. Dit wordt duidelijk een "hit"

Ik check mijn hengel om de actie te bekijken. Oei, eigenlijk valt dit wel wat tegen. Van parabolische doorbuiging is niet veel te zien. De buiging zit vooral in het resterende deel van de top, en dat doet mijn hart niet veel sneller slaan. Nochtans vecht de rover echt wel voor wat hij waard is. Als eerste vis van de dag is dit al zeker gelukt. Mijn wit-rode paddle tail werd diep verzwolgen. Ik zie dat steeds als een teken dat ze dit aas wel erg graag willen, dus ligt mijn verdere verwachting ervan hoog.

Deze moest hem echt wel hebben

Binnen de tien minuten meldt zich een tweede vis aan, het formaat is enigszins vergelijkbaar. Opnieuw gaat het luid als de slip krijst tijdens de runs, heerlijk toch dit?
Dan is het talud voorbij. Ik ga het nog niet direct opnieuw aanvallen, maar gun het eerst wat rust. Bij mijn terugkeer hoop ik dat er dan weer wat "verse bijters" liggen. De aanbeten kwamen op een diepte van 6 meter, dus probeer ik deze dieptelijnen aan te houden. Ja hoor, een volgende snoekbaars wist precies waar hij moest liggen om mijn hapje te onderscheppen. De aanbeet is heel erg zacht; maar ook deze vis slurpte mijn wit rode diep naar binnen. Het is duidelijk erg gewild!

slurp-hap-weg

Prima dat de strakke carbon van mijn hengel ook deze zachte beet goed doorgaf. Helaas zal dit niet mijn nieuwe verticaalhengel worden; de dril op deze afgekorte hengel verloopt daarvoor te hard. Toch goed dat ik al een nieuwe top heb besteld. Best ook dat de slip van mijn molentje vlot afloopt als de hengel zijn hulp inroept. Lijnbreuk komt namelijk een stuk sneller voor bij te stugge hengels, omdat die minder goed de schokken en drilkrachten opvangen.

Het duurt daarna ruime tijd voor er zich nog iets aanmeldt. Dan komt daar toch een schokje . Deze kleinere snoekbaars is echter geen evenwaardige tegenstander voor mijn afgetopte hengel. Al gauw ligt hij in de oppervlakte te spartelen. Iets wat minder zal spartelen is de staart van mijn Seducto-aasje. Het rode staartdeel is verdwenen.

Zo “ont-staart” wil ik nooit worden

Het zal een nadeel blijven voor dat soort van fijn uitlopende shadjes. De actie wordt er groter door, maar sterk is dat dunne deel logischerwijs niet. Ik rits één van de bellytassen open op zoek naar de vervanger, maar bedenk me gelijk. Het is iets dat ik me eigenlijk al langer afvraag. In koud water kunnen pintails het erg goed doen, dus waarom zou het met deze witte schoep-loze niet lukken om nog een vis te verleiden. Al helemaal omdat er zoveel ribbels in zijn lijf zitten, dat moet daar beneden toch wel voldoende wervelingen afgeven om aandacht te trekken.

Binnenkort deel 2 van: Geen afscheid kunnen nemen