TotalFishing

Weerspiegeling op het water (deel 6)

Het schip waarmee je vaart

Wanneer je uit een familie komt waar de watersport geen rol van betekenis speelt, is een boot een soort droom waar je naar uit kunt zien. Het zwemmen en ook het vissen zat er bij mij altijd al in. En dus zat ik als kind al met mijn neus in het water om vooral niets te missen van al dat leven.

Mijn vader vond dit echter te gevaarlijk en zo kon het gebeuren dat mijn hoofd plotsklaps onder water verdween, toen hij me in mijn nekvel greep. Jammer dat hij zich niet kon voorstellen hoe spannend dat al allemaal was en nog is.

Mijn oude Quicksilver, waar Piet nu al weer jaren mee vaart, gecombineerd met de bellyboat en vismaten natuurlijk.

Vanaf de kant vissen was heel normaal, andere mogelijkheden had je niet en bovendien wist je niet hoe dat ging. Je zag de mensen die dat wel deden. Zij konden op stekken komen waar jij niet bij kon. En het gras is elders immers altijd groener!

Nu ik dit op zit te schijven, komen er weer herinneringen boven. Een enkele keer werd er een roeiboot gehuurd om hier en daar een hengeltje uit te gooien, Bijvoorbeeld op het Zuidlaardermeer en in het Friescheveen bij Paterswolde. Uitzonderingen waren het, hele speciale dagen!

Pas veel later kwam de visboot in beeld. Vooral door het lidmaatschap bij de SNB (Snoekstudiegroep Nederland België). Ik nam deel aan de praktijkdagen en leerde Piet Driessen, Bertus Rozemeijer en andere bootvissers kennen. Van hen heb ik veel geleerd over het vissen op groot water.

En toen is het er van gekomen. Eerst verscheen er een Rana, waar ik weinig gebruik van heb kunnen maken. Je hebt wel gelijkgestemde vismaten nodig, zo bleek, om optimaal gebruik te kunnen maken van zo’n bezit. Daarom is deze naar Friesland verhuisd en daar helemaal tot zijn recht gekomen.

Daarvoor in de plaats kwam toen de viskano. Deze werd uitgerust met een elektromotor en een dieptemeter en was zodoende ook geschikt voor het slepend vissen. In de vakanties ging deze mee op de auto en heeft heel wat uurtjes gemaakt. Ik bewaar er goede herinneringen aan.

Toch was het een hele klus om de kano alleen op de auto te krijgen en zodoende kwam er een trailer. Deze was wel zo gekozen dat er ook een kleine aluminiumboot op kon! Ook het gezeul met de accu was een toer. De kano heeft later een nieuwe eigenaar gevonden in de persoon van Co Sielhorst. Hij deed er verkenningen mee op het water.

Vervolgens is de aluminiumboot er gekomen. Een Quicksilver van 4.10 meter. Mijn vismaat, Harry, heeft er toen een schitterende bodem in gemaakt. Met de 4 pk motor trokken we er op uit. Overal konden we terecht!

We pakten de boot van de trailer, schoven deze door het riet, hingen de motor er op en konden gaan. Mooie herinneringen kleven er aan deze boot. Helaas heeft het voor Harry niet erg lang mogen duren. Op 64 jarige leeftijd kwam hij te overlijden. Ondertussen ben ik 63 en besef nu dubbel en dwars hoe betrekkelijk het leven is.

De 4 pk was op groter water aan de krappe kant en bij gelegenheid werd deze ingeruild op een 8 pk motor. Daarmee werd werden de grenzen verlegd. Steeds vaker ging ik groter water op. Daarbij was het boord af en toe aan de lage kant. Ik zou dit graag hoger willen en kwam uit op een Duroboot. Deze werd naar mijn wensen aangepast en ingericht. Een geweldige stap en een boot die helemaal bij me paste. Wat een luxe toch! Iets om dankbaar voor te zijn.

De Duroboot was hier al in gezelschap van de opvolger, de Princecraft, en de achterste boot is vergelijkbaar aan de boot waar ik nu mee vaar. Wie had dit kunnen dromen?

Met een 8 pk motor ging het wel maar het begon al snel te kriebelen en zodoende kwam er een 20 pk Honda op te hangen. Wat een genot! In combinatie met een paar goede stoelen en een co-pilot van Minn Kota, kon ik jaren vooruit. Wat een plezier heb ik met deze boot beleefd. Licht snel en wendbaar.

Ook alleen kon ik er prima mee uit de voeten en de kanteltrailer maakte het ook mogelijk op plekken te traileren, waar geen helling voorhanden was.

Als ik dan terug kijk en zie welke ontwikkeling ik hebt mogen doormaken, geeft het mij veel voldoening. Ik herinner me de momenten dat de SNB een praktijkdag had georganiseerd. Mijn Quicksilver viel in het niet bij de schitterende boten die dan voor kwamen rijden.

Toch heeft het me nooit gestoord. Ik vroeg me dikwijls af, kijkend naar passerende jachten met onvoorstelbare afmetingen, wie het meeste genoot. Wij als vissers in een bootje dat keer op keer te water werd gelaten, om achter de rovers aan te gaan, of die mensen die vooral gezien wilden worden. Althans die indruk kreeg ik dikwijls. Ze vielen in het niet bij hun schip!

De Princecraft was goed voor ruim 80 trips in bijna twee jaar tijd.

Toen kwam het moment dat ik besloot om een lang gekoesterde droom te realiseren. Die visgids moest er komen. Personal Coach was ik toch al. Dus waarom ook niet op het water, waar ik zo graag ben. Dan moest er wel een boot komen waar ik twee mensen in mee kon nemen en dat lukte met de Duroboot niet.

Dus ging ik op zoek en dan spreek je met de mensen om je heen. Tijdens een visweekend met vrienden, vernam ik dat de Princecraft van Yvo beschikbaar zou komen. Er waren nog wel enkele aanpassingen nodig en daarvoor kreeg ik spontaan hulp aangeboden.

Toen ik de boot enige tijd in gebruik had, bleken 20 pk niet voldoende en daarom werd deze vervangen door 30 pk. Dit was een stuk beter, zeker met drie mensen. Ik wilde eerst wel eens weten of het gidsen zou gaan lopen en daarvoor was de Princecraft een prima optie. Dit heeft goed uitgepakt en na die twee jaar wist ik het zeker. Hiermee wilde ik doorgaan, maar dan moest er een ruimere en stabielere boot komen.

Jaren later een zelfde beeld, alleen de Duroboot is verdwenen. De Tomasco was nog niet in beeld, maar wel op deze foto! Hoe is het toch mogelijk!

Ik ging op beurzen op zoek naar een nieuwe boot, waarmee ik vele jaren vooruit wilde kunnen. Tijdens gesprekken over de mogelijkheden en eigenschappen van boten, kwam ik ook in gesprek met Henk Simonsz, die te kennen gaf nog een andere boot te willen bouwen. Toen kwam de vraag of zijn boot niet iets voor mij was.

Hier hoefde ik niet lang over na te denken, want ik kende de kopie, waar Luus in voer. En zo wilde het gebeuren dat ik andermaal een boot uit bekende kringen ging varen. En het bijzondere is nu dat op vele foto’s meerdere boten staan waarmee ik gevaren heb of mee zou gaan varen. Blijkbaar zit dit in het systeem waar je deel van uit maakt. Dan denk ik maar: “vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan”.

De Tomasco, waarmee ik in ruim 12 maanden tijd ook al weer bijna 80 keer op stap geweest.

Ondertussen vaar ik nu een jaar met de Tomasco en ben erg blij met de stevigheid en stabiliteit. De gasten geven ook te kennen dat het een fijne boot is.

Bovendien heeft de boot een mooi onderdak gekregen en een ander trekpaard. Hiermee is de financiële rek er even uit. Maar ik ben volkomen gelukkig met hetgeen mogelijk is gebleken, in het besef dat dit zeker niet voor ieder is weggelegd.

Natuurlijk zijn er wensen betreffende aanpassingen en verbeteringen. Zolang dat is en blijft weet ik zeker dat het leven de moeite waard is. Wanneer je bovendien ervaart dat je anderen tot dienst kunt zijn en een plezier doen, ben ik een gelukkige gids en coach. Ik zie dat terug in de reacties zoals weergegeven op mijn website.