TotalFishing

Rivier in het vizier 155

Door Yvo Bindels

27 september 2009
Het is mistig op de autosnelweg. In de ochtendschemering volg ik de lichtbalk van Lambert die voor ons rijdt. Sando zoekt nog eens een andere radiozender op. Na een goed uurtje rijden kijken we uit over een middelgrote spiegelgladde plas gehuld in een dun laagje ochtendmist.

Wat een rust op dit tijdstip. Een duikende fuut waarvan alleen de contouren herkenbaar zijn zorgt voor een lichte rimpeling. Alleen al hiervoor zijn we bereid om vroeg onder de wol uit te komen. Lambert en Egon beginnen dropshottend en verticaal met een fireball. Sando en ik zoeken een ondiep taludje op en vissen daar op baars. Werpen met kleine shadjes van 6 centimeter op een 7 grams loodkopje.

Drie kwartier later hebben we het taludje wel uitgevist. Net zoals Lambert en Egon zonder aanbeten. We slepen beiden met een Salmo Butchertje naar de volgende stek, een oude brug. Onderweg een kleine tik op de plug, nog eens, hangen! Licht gespartel duidt op een kleine vis. Het is een piepjong snoekbaarsje. Hartstikke leuk zo’n miniatuurrovertje. Het zonlicht geeft het rovertje de glans dat het verdient. Tot over een paar jaar!

Miniatuurrovertje

Ook rondom de oude brug weten we geen aanbeet uit te lokken. Het water is werkelijk glashelder. Er zwemmen hier echte kneiters van baarzen rond, maar je moet er echt tegen aanlopen. Kan me nog goed de dag met Piet Driessen herinneren waarin we een hele dag met kleine shadjes wierpen en slechts 1 baars vingen die dan wel 51 cm mat. We zijn ondertussen al enkele uren verder, zonder aanbeten, maar bij elke inworp heb ik het gevoel dat het staat te gebeuren.

Ondanks het goede voorgevoel zien we gewoon echt geen vin. Bij Lambert en Egon hetzelfde verhaal. We verkassen naar een andere plas grenzend aan de kraakheldere Maas die al maanden niet stroomt. Geeft dan nauwelijks wat prijs, wat dan eigenlijk weer een extra uitdaging vormt. Lambert speelt met zijn Marcraft en vliegt door de golven heen die wij veroorzaken.

Vaak verkassen is meestal geen goed teken

De zon schijnt volop en we kunnen zelfs nog even zonder t-shirt op het water dobberen. We verticalen tussen de 3 en 10 meter diepte en jerken boven de plantenbedden op twee-en-een-halve meter diepte. Helaas blijft het bij een enkele tik op een shad. De meeuwen hebben snel in de gaten dat we ons lunchpakket tevoorschijn toveren. Nou vooruit dan, ik deel een krentenbol met ze en krijg daarvoor een luchtshow retour. Egon is een vork of lepel vergeten mee te nemen voor zijn stamppot. Hij haalt de dreg van een snoeklepel een neemt de betekenis van het kunstaas wel erg letterlijk.

De krentenbol lusten ze wel

In de namiddag duikt er dan toch nog een snoekje over mijn witte Bulldawg heen. Weet naast de boot het weerhaakloze kunstaas uit z’n bek te schudden. Ik vind het best. Als we terug naar de trailerhelling slepen vangen Sando en Egon nog drie middelgrote baarzen. Ondanks de teleurstellende vangst zit ook op de trailerhelling de sfeer er nog goed in. Volgende week zullen we het wel weer opnieuw proberen.

Zo lang hoef ik zelf niet te wachten, want twee dagen later dobber ik met Piet op hetzelfde water. Piet kent dit als z’n broekzak. Heeft geen dieptemeter nodig en heeft deze dan ook niet bij zich. We hebben beiden zeer weinig spullen bij ons, omdat we precies weten hoe de dag er uit zal zien. We ankeren op de eerste hotspot; een krib onder water bezaaid met mossels. De krib is duidelijk voelbaar tijdens het afspeuren van de bodem met een shadje. Af en toe blijft er een mosseltje hangen. De rovers zijn nog niet actief.

Een heerlijke ochtend met Piet

De volgende stek werpen we uit met shads en jerkbaits. Proberen allerlei kunstaas en verschillende technieken. De grote groene dames geven niet thuis. Als we slepen naar de volgende stek vangen we met kleine plugjes beiden een baars. We genieten ondertussen van de prachtige natuur en rust om ons heen. De Canadese ganzen zoeken luidt roepend het luchtruim op. De meerkoeten ruziën zoals altijd en zelfs een ijsvogeltje flitst even voorbij. De populatie heeft een klap gekregen van de strenge en langdurige vorst afgelopen winter.

Bij Piet moet je altijd alert zijn op z’n grappen. Dat wacht ik niet af deze keer en haal z’n eigen grappen uit. Piet trapt volledig in de schijnbeet en kan er wel om lachen. Blijft leuk. Dan duikt er een grote snoek zomaar naast de boot door het oppervlak. De ervaren roofvis kan echter al onze verleidingen weerstaan. Ze zitten er dus wel!

Onderweg naar de volgende steek weet Piet een baarsheuveltje. Vaart er vier keer overheen en vangt hierdoor vier baarzen met een Jointed Pikefightertje. De laatste baars wordt tijdens de dril achtervolgd door een grote snoek. Grijpt de baars maar laat deze ook weer los. Prachtig te zien in het glasheldere water. We bevissen de stek nog een tijdje met groot kunstaas, maar ook deze snoek is ons te slim af.

De baarzen kunnen zich voor Piet niet verstoppen!

Weer laat ik het anker zakken op een goede stek. Tot de laatste worp blijven we geloven in een prachtvis. Maar helaas… Dan zit het erop. Piet is de onbetwiste trailerkampioen. geen overbodige fratsen, boot op de trailer, spullen in de auto en karren maar. In amper vijf minuten zitten we in de auto terug naar huis. Volgend weekend vissen we nogmaals hier. Drie keer scheepsrecht?