De haken en ogen van een Zuidelijke vistrip: deel 2

Tekst en fotografie:  Geert Luinge

We zijn op vakantie op een warm eiland in de Middellandse zee en we gaan proberen ergens een hengel uit te gooien om iets moois te vangen. Die ochtend was ik al vroeg wakker. De barracuda's die ik gisteren in het haventje had zien zwemmen

hadden me een onrustige nacht bezorgd, dus zonder ontbijt (maar nu met alle visspullen) haastte ik me naar de kade waar ik ze hoopte te treffen. Maar toen ik in het water keek zag ik alleen kleine visjes. Geen school barra's. Jammer... misschien komen ze straks wel weer langszwemmen, net als gisteren.

Ik tuigde mijn vlokhengel op, monteerde een goed zichtbare pen, een paar loodhagels, een 12 honderdste fluoro onderlijn en een stukje Hollandse kaas op de haak (erg goed aas, makkelijk mee te nemen, maar wel  zacht op de haak, dus beter met een hair of baitband). De school zeebrasems zat nu verder uit de kant, dus ik wierp mijn pen naar de zeilboten aan de overkant... maar ... zie jij die pen ergens staan... ? Ik niet.  Veel te veel storende achtergrond. Dat was lastig vissen. Ik heb zo een kwartier zitten turen en zoeken naar mijn pen, maar dat was geen succes.

Ik besloot om een eindje verderop te gaan kijken. Daar was een visser bezig met een lang touw waaraan hij een heleboel plastic 2 liter melkpakken (met een 10 cm groot gat erin) had geknoopt. Ik vroeg hem wat hij deed en zijn antwoord was kort maar krachtig. Pulpo ! Ik dacht eerst dat hij vloekte, maar hij bedoelde: octopus.

Die vangen ze hier voor de kust bij de rotsen. Een octopus vindt zo'n melkpak op de bodem een prettige woning, een comfortabel huis, een lekker plekje, dus die blijft gewoon zitten als de visser (een paar dagen later) zijn lijn ophaalt. Daarna worden ze verwerkt in de paella.  Ik vroeg hem (in het Engels) of ik zo'n pulpo van hem kon kopen... en ik verstond geen woord van wat hij antwoorde, maar zag wel aan zijn opgestoken duim dat ze te koop waren.

Hij gooide meteen een glibberige (levende!) octopus in een plastic zak, stak zijn hand uit en noemde een bedrag ... maar ik wou eigenlijk maar één klein stukje van één tentakeltje , om als aas te gebruiken.

De prijs die ik hem uiteindelijk heb betaald voor een zak vol 'kledder met zuignappen' bleek achteraf belachelijk duur, maar goed, ik had vers aas. Eigenlijk moet je dan een koelbox met elementen bij je hebben, maar die kun je niet meenemen in het vliegtuig en hoort helaas niet bij het inventaris.

Dus ik stond daar op de kade in de felle zon met een druipende octopus in een wandelende zak. Als je die op de steiger legt  kruip hij zo terug de zee in. Ik twijfelde wat ik zou doen. Nu meteen een tentakel eraf snijden en daarmee gaan vissen of nog even doorlopen en verderop kijken? En ja hoor... in een stil- en zonnig hoekje vond ik de barracuda's waarover ik had gedroomd.

Ze draaiden als een spiraal om elkaar heen en er zaten exemplaren tussen van tachtig centimeter! Mijn hart bonsde in mijn keel, ik begon zenuwachtig m'n hengel op te tuigen (ratelplug met staaldraad) ... en ik wou net ingooien ... maar ...toen gebeurde er iets héél vervelends.

Er begon een vent te schreeuwen. Een opgewonden figuur die wild stond te gebaren. Hij schudde zijn hoofd, riep vanalles waarvan ik alleen het woord 'policia' kon verstaan en hij wees op een bord dat ik ècht niet gezien had. Nee hè ... je mag hier niet vissen... shiiiit... balen !

Ik heb die school barracuda's nog lang zitten observeren en aanstaren en kon er geen genoeg van krijgen, maar de baas vond dat ik moest opsodemieteren, dus toen ben ik maar naar huis afgedropen.

Misschien vanavond een poging ergens anders. Er zijn hier heus wel plekken waar je mag vissen ... toch ? Trouwens, wat is dat voor een dom bord... die tekening slaat helemaal nergens op... zucht... Grrr ..

Op de terugweg kwam ik langs een beroepsvisser die samen met zijn vrouw een lange leglijn zat te beazen en ik had wel willen weten waarop ze visten, maar ja, die taalbarriere hè. Ik vind het al heel netjes dat ik op school Engels, Duits en Frans heb geleerd en me daarmee redelijk kan redden, maar communiceren met de plaatselijke bevolking in het Spaans, Italiaans, Portugees of Grieks is echt een stuk lastiger. Zegmaar gerust: niet haalbaar.

Het aantal zuiderlingen dat Engels spreekt (of wil spreken) is meestal beperkt tot de horeca. Maar de gemiddelde mediterrane visserman die in de haven zijn netten staat te boeten spreekt geen Engels.

Dus daar sta je. Je wilt hem vanalles vragen, maar ... Je zou zelfs graag vanavond met hem mee willen gaan in zijn boot de zee op en je zou eigenlijk wel één makreeltje van hem willen kopen... maar ja... Je spreekt niet dezelfde taal. Zijn collega stond een groot net te ontwarren (tenminste... hij deed een poging) waarin een paar honderd makreeltjes verstrikt zaten.

Toen ik hem zo bezig zag, in de brandende zon, op een vreselijk stinkende boot, met een reusachtig kluwen van nylondraden en dooie vissen... kreeg ik wel medelijden. Zóveel werk en moeite. Wat zou die vangst nou helemaal gaan opbrengen ? Hoe weinig zou hij daarmee verdienen ? Wie wil uberhaupt die halfgare makrelen nog kopen in deze hitte ? Nee, deze broeierig stinkende visboer zag er heel anders uit dan de gekoelde visspeciaalzaak bij ons in ijmuiden.

Natuurlijk moest er 's middags wat rondgereden worden langs de kust (met de hengels in de achterbak) en we kwamen bij een strand dat karakteristiek is, dat model staat voor heel veel stranden in warme landen :

Een vlak strand (dat meestal in vakken is verdeeld) met daarachter een rij bars en restaurantjes en klapstoelenverhuurderijen. Tijdens de wintermaanden is het strand leeg, in mei begint het seizoen en 's zomers ligt het vol met badgasten. Daarachter ligt een strook verdroogd gras met distels, rotsplanten en hagedissen, dan een rij struiken, palmen, oleanders, aloeveras, cactussen en andere irritante prikstruiken.

Daarachter een park en boulevard, met lelijke plantenperken die vol liggen met plastic slangen, vanwege de kunstmatige besproeiing. Daarachter standaard een rij souvenirwinkels, ijskramen, suikerspinners,  trampolines,  pizzeria's, visrestaurants, bodegas, bijouteries, modezaken en héél veel schoenenwinkels.

Daartussen ligt de doorgaande weg waarover de honderdduizenden toeristen naar hun hotels en appartementen worden vervoerd. Dus daar vind je de autoverhuurderijen, de macdonaldsen, de friedchickens enzovoort. Aan de andere kant van de weg begint het gebied met hoteltuinen, luxe zwembaden, whirlpools, zonneterrassen, cocktailbars, palmbomen en cactussen.

 

Daar weer achter staan de hoge flats die barstensvol zitten met toeristen en/of overwinteraars. Er zijn nogal wat gepensioneerde Europeanen die hier in het zonnetje op hun balkonnetje de winter doorbrengen, dus je moet niet verbaasd zijn als je op de boulevard Hollandse kroketten tegenkomt. Of Belgische frieten, Engels bier, Frans stokbrood of Duitse sauerkraut. Maar goed. Kan ik hier ook ergens een hengel uitgooien ?

Terwijl de familie gaat liggen luieren trek ik mijn waterschoenen aan en loop met mijn spinhengel en een doos kunstaas naar de waterlijn. Maar dan gebeurt er weer iets héél vervelends. Er begint weer een vent te schreeuwen... Ik verstond er weinig van maar hoorde weer het woord policia.... Nee hè ! Weer zo'n zeurpiet die komt vertellen dat ik hier niet mag vissen. En waarom dan wel niet ? Nou, .. dit stuk strand was 'eigendom' van zijn strandtent, en ik mocht wel een klapstoel huren, maar geen hengel uitgooien. Knars... Zucht... Grrr.

Ik heb mijn vloeken moeten inhouden, want even later stonden we in de plaatselijke kerk (altijd lekker koel... even weg uit die brandende zon) en toen heb ik aan Petrus gevraagd of hij mij een goeie stek kon aanwijzen. Maar hij keek me zwijgend en nietszeggend aan. Ik heb zelfs nog twee kaarsjes aangestoken...twee barracuda's graag.

Wat was ik blij toen ik op de plaatselijke markt eindelijk een paar knappe vissen zag liggen. Maar die waren gedroogd en gezouten en zulke stokvis/bacalao kan misschien wel lekker zijn, maar ... die vis stinkt een uur in de wind ! Ongelooflijk wat een walm. Ik hou van vis, maar deze meurlucht is niet te harden. En wat dacht je van die marktvrouw... Hoe zou die ruiken als ze 's avonds in bed stapt ?

We hadden ook nog wat groente en fruit nodig (ik neem nooit een hotel maar altijd een appartement zodat ik lekker zelf kan koken en visbakken) dus op de markt probeerden we een keuze te maken uit de overvloed aan eetwaar. Ik kocht een paar interessante vruchten die ik niet kende, maar dat bleek later een vette miskoop.

Veel te wrang, zuur en vreselijk bitter. Lang niet zo lekker als een zoute haring bij ons aan de kraam.

Ergens midden op het marktplein zat een man die daar de hele dag op straat bleef zitten. Hij probeerde één ding te verkopen: zijn tuinbonen. Dat zag er heel anders uit dan de groenteafdeling bij onze alberthein.

Hè gelukkig. Eindelijk zag ik een stel vissers met een zooitje hengels toen we de pier op liepen. Die mannen vingen goed. Sardines aan de lopende band. Maar waarom zaten ze zo dicht bij elkaar ?

Het bleek dat zij ook hadden gemerkt dat de vissen hier vliegensvlug al je lokaas opeten. Daarom hadden ze allemaal een grote emmer vol lokaas bij zich waarvan ze elke minuut met een pollepel een schep in het water gooiden... en juist doordat ze zo dicht bij elkaar zaten en allemaal steeds continu bijvoerden bleef de grote school sardines vlak langs de kade zwemmen en waren makkelijk te vangen. Als je daar in je eentje zou gaan zitten zou je veel minder of niets vangen.

Een van de plaatselijke cracks (hij had duidelijk de meeste vissen in zijn emmer) viste met een heel apart tuigje dat ik nog niet eerder had gezien. Op de foto zie je wat ik bedoel. Het principe van het weegschaaltje kende ik wel, maar op deze manier heb ik nog nooit gevist. Best wel slim om twee haken te monteren als er zo veel geknabbeld wordt, maar ik vroeg me af waarom hij zulk zacht deeg gebruikte. Zou dat met een stukje inktvis niet beter gaan ?

Het werd alweer tijd om naar huis te gaan, dus ik parkeerde het huurmobiel naast het appartement ( de berm is hier wel een stukkie mooier dan bij ons in de straat). Ik haalde de nog steeds kruipende octopus uit mijn rugzak en verwerkte hem tot handzame porties aas. Een deel in de koelkast voor morgen, de rest in het vriesvak voor de komende week. Dat zit goed.

Maar wat schetst mijn verbazing toen mijn vriendin na het eten opeens zei: 'Je mag gerust nog een uurtje gaan vissen hoor' ... Dat is altijd een goed plan !  Dus tien minuten later sta ik op het stille strand voor het appartement (op een paar kilometer afstand van het drukke centrum) met kunstaas te gooien. Ik had wel een stuk octopus in de tas zitten...maar heb er niet mee gevist ... want meteen bij de eerste inworp kreeg ik al beet op een plugje. Leuke visjes die er fel op knalden. Niet groot, wel mooi.

Maar toch zitten die barracuda's me nog steeds dwars. Zou er geen andere stek te vinden zijn waar ze rondzwemmen waar ik wèl mag vissen ? Even een eindje verderop kijken. Terwijl de zon achter de horizon verdwijnt loop ik langs de havenkade op zoek naar een stek waar geen verbodsborden staan. Misschien morgen eens in het volgende dorp gaan kijken?

In de jachthaven bij ons appartement is het nu bladstil. Nee, dat is niet waar. Je hoort duidelijk het oorverdovende getjirp van de cicades in de palmen, maar toch heerst er een weldadige rust.

Ik wens je een goede nacht en morgen gaan we weer op pad met de hengels, die barracuda's zijn nog niet klaar met me.

Vakantiegroeten van : Geert Luinge

g.luinge2@upcmail.nl