WitvisPerikelen 38
Door Leon Haenen
Mijn liefde voor de Ardennen heeft iets ondoorgrondelijks. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen wat het is dat me in de winter wekelijks het Belgische land binnenlokt. Het zijn wellicht vooral de barbeel, de sneep en de kopvoorn die een waanzinnige aantrekkingskracht op me uitoefenen, maar normaliter speelt de omgeving, het Belgische volk en de hele romantische entourage rondom de Ardennen, ook een evidente rol.
Vandaag is al die romantiek echter ver te zoeken. Het is ijskoud, het waait stevig en we kunnen wel wat buien verwachten. Het weer nodigt niet echt uit. Toch sta ik voor dag en dauw naast het bed. Ik wil gaan vissen. Heb me nog nooit tegen laten houden door het weer en gelukkig ben ik niet de enige. Heb in de loop der jaren een aantal gelijkgestemden om me heen gekregen waarvan Tim er een is. De jongste telg uit mijn vriendenkring heeft dezelfde voorliefde en is daarom regelmatig bereid grote afstanden af te leggen om op jacht te gaan naar barbeel. Sommigen noemen zo iemand een gek, ik ben blij dat er meer van mijn soort zijn.
Als Tim de auto bij mij op de oprit parkeert en de laatste slok van zijn blikje Red Bull neemt, laden we zijn gerei om naar mijn auto. Net als ik kan hij niet goed kiezen wat hij thuis moet laten en dus neemt ook hij een karrenvracht aan materiaal mee. Samen rijden is altijd weer gezellig. Zeker in ons geval, want we lijden beiden nogal aan de ‘spraakwatervalafwijking’. Echt aantrekkelijk oogt België vandaag niet als we het Waalse land binnenrijden. Luik ziet er grauw en grijs uit.
Ook als we de Ardennen binnenrijden is het pittoreske gehalte van dit enorme gebied vandaag ver te zoeken. Het is erg koud en vochtig buiten en naarmate we verder de Ardennen inrijden, geeft de auto aan dat de buitentemperatuur nul graden is. Het winterse pak wordt vandaag onontbeerlijk. Er hangt een dikke laaghangende nevel tussen de bomen. Als we aan onze geliefde rivier arriveren voelt het koud aan. Hier heeft het gevroren.
Vorst aan de grond, de barbelen bijten terstond…, zo luidt het oude gezegde…
Er stroomt nogal wat water door de rivier. We overleggen kort aan welke kant van de rivier we vandaag gaan vissen. Lang hoeven we niet na te denken. We kiezen in eerste instantie voor de plek waar we in de luwte kunnen zitten en geen last hebben van de ijskoude wind. Doordat we op een plek zitten waar veel bomen en struiken staan, blijft de centerpin van Tim vandaag tijdelijk in het foedraal. Zijn handen jeuken echter om er mee te gaan vissen. Hij staat te popelen om me een nieuwe worp te leren met zijn reuzenwiel van fox. Ik ben benieuwd.
We starten beiden met de molen. Dat het een taaie dag zal gaan worden, weten we eigenlijk al op voorhand. Ik verwacht geen spectaculaire aantallen. In de winter ben je sterk afhankelijk van het moment. Het zijn de omstandigheden die op en rondom je visdag bepalend zijn voor de vangsten. Denk hierbij aan de watertemperatuur, veranderingen van weer en de waterstanden. Al dat soort zaken zijn nu sterk bepalend voor de succesfactor van je dag. Daarbij is het zaak dat je de barbeel moet weten te vinden.
Als je ze eenmaal hebt gevonden, dan heb je vrijwel altijd kans om er een te vangen. Je mag in elk geval een aanbeet verwachten, als je er maar constant van bewust bent dat je in de winter vaak gaat vissen voor 1 vis op een dag. Maar goed, het zal mij er nooit van weerhouden om te gaan. We hebben de afgelopen jaren zoveel bijgeleerd. We hebben geregeld een succesje. Onze winterstekken zijn beproefde plekken. We weten op voorhand dat er barbeel in de buurt zwemt.
Echt moeilijk kan het dus niet zijn om ze vervolgens te vangen. Ik ga daar niet ingewikkelder over doen dan het is. Ik geloof in eenvoud in mijn visserij… dus vandaag gaat het niet anders worden. De hengel in de hand, een schuivend zinklood, een onderlijn van ongeveer 80 cm en een haak met een hairmontage. Tim start exact hetzelfde. Ik start met een blokje Engelse luncheon meat dat ik met verse knoflook en knoflookolie heb geflavoured. Thuis rook de hele hut naar knoflook…
Naast knoflook heb ik een bakje luncheon meat voorzien van het beproefde recept van Nashbait, het zogenaamde Squidpoeder. Dit typische Nashproduct dat al 25 jaar gebruikt wordt om de squid boilies te produceren, heeft een typische geur die ik moeilijk kan thuisbrengen. Ik heb het eigenlijk in huis om er deeg mee te gaan maken, maar vandaag heb ik het eens voor de verandering op vleesblokjes gestrooid. Ik ben echt benieuwd.
Mijn montage was al thuis voorbereid dus ik sta al na een paar minuten klaar. Klaar om de aanval in te zetten op onze bronzen vrienden. Tim is nog niet zover. Ik vraag hem of het oké is dat ik al eens een poging waag. “Natuurlijk,” klinkt het vanaf het talud. De onderhandse inworp brengt het blokje vlees midden in de rivier. Ik vis met 60 gram lood. Wellicht aan de krappe kant. Enfin, we zullen het zien.
De luncheon meat hangt nog aan de hair, goed spul die engelse meat!
Mijn montage heeft de bodem nauwelijks geraakt of ik krijg de eerste aanbeet van de dag. Ik denk niet dat het 5 seconden geduurd heeft. In een reflex zet ik de haak. De hengel laat zien waarom Shimano hem de Beastmaster genoemd heeft. Ik heb al een barbeel gehaakt! De hengel doet zijn uiterste best om de master over de beast te worden. Ik weet dat ik daar niet over hoef te twijfelen en geniet met volle teugen van de prachtige dril. In deze winterse omstandigheden vechten de barbelen nog harder dan in de zomer. Ze zijn zwaarder en we hebben in de winter een veel hardere stroming.
Deze combinatie zorgt er telkens voor dat de dril iets magisch heeft. Tim wordt helemaal euforisch en staat binnen de tel naast me met een net. Dit is niet te geloven. Al zo snel een aanbeet. In mijn enthousiasme roep ik dat dit wel eens een topdag zou kunnen worden… Ja ja… Even later landt mijn maat de vis en draagt hij de vis voorzichtig naar de onthaakmat. Een mooie vis om mee te beginnen. En vis die net over de zestig centimeter komt. Trots poseer ik met mijn vangst.
Zo blij als een klein kind met de eerste vis van de dag.
De jeuk is groot, dus ik wil snel terug. Nog voordat Tim zover is, ligt mijn aasje weer op dezelfde plek als daarnet. Weer duurt het geen tien tellen of ik krijg weer een aanbeet. “Whhaaaa!”, een kleine vreugdekreet kan ik niet meer onderdrukken. Het zal toch niet waar zijn? De vis beukt even zwaar in de montage, maar weet er dan voor te zorgen dat mijn lood ergens achter blijft hangen. Zo vast als een huis, niet meer los te krijgen…
Ik verpeel uiteindelijk slechts mijn onderlijn. Kan gebeuren. Beteuterd blijf ik achter. Snel opnieuw monteren en gaan met die banaan. Tim is inmiddels ook klaar en gaat net als ik aan de slag met een blokje vlees. Terwijl ik een onderlijn monteer hoor ik Tim iets onverstaanbaars brullen. Aan de stand van de hengel zie ik dat het menens is. Echt menens. Deze mastodont van de rivier laat Tim zien, maar vooral voelen dat hij hier de baas is. Wat een geweld.
Nadat de vis de overkant van de rivier bereikt heeft gaat het heel hard stroomopwaarts. Ik kan er alleen maar naar kijken, maar wat geniet ik met hem mee. Dan gaat de vis weer stroomafwaarts. Meter voor meter wint Tim aan terrein. Dan zien we de barbeel voor het eerst aan het wateroppervlak. Ik zie direct dat dit een topper is… Omdat de haak maar net vast hangt, adviseer ik hem om rustig aan te doen. Natuurlijk doet ie dat.
Het net mag er even later onder. De tweede barbeel van de dag is een feit. Op de mat wordt duidelijk hoe massief deze vis is. We meten 69 cm. Dit is de tweede vis van dit kaliber die ik dit jaar in de Ardennen live mag aanschouwen. 69 cm Is voor Tim een nieuw PR in dit gebied. Het beest weegt ruim 3,5 kg. Wat een beer van een barbeel. Een hooggebouwde bak. Liefdevol zet Tim de vis terug in het water. Op het gemak verdwijnt de vis terug het bruine water in. De dag is geslaagd.
Binnen een uur na aankomst vangt Tim…
... een bak van een barbeel.
Twee prachtige vissen binnen een uur nadat we begonnen zijn. We hebben nog niet gevoerd. We hebben samen besloten om hier nog even mee te wachten. Lokken is niet nodig, ze zijn er en ze hebben er zin in… wat willen we nog meer? Nog een barbeel misschien? Of zo’n heerlijke kopvoorn? Even later staan we naast elkaar te vissen. Ik kijk niet eens naar het water. Ik kijk wat om me heen en zoek vooral naar allerlei vogels die hier leven. Wat een serene rust. Heerlijk!
De rust wordt bruut verstoord als ik een beuk op mijn hengeltop krijg die ik niet direct verwerkt krijg. Wat een klap! Verschrikt kijk ik naar mijn hengeltop en naar het water. Een mannetjeseend die met zijn gedachten -net als ik- ergens anders was, is regelrecht in mijn lijn gevlogen. De veren vliegen in het rond. De montage blijft gelukkig heel en we komen er beiden met de schrik vanaf. Maar wat was dat voor een klap. Ik zie er uiteindelijk wel de humor van in.
De Adrenaline raast nog even door in mijn lijf. We blijven nog een paar uur staan, maar er gebeurt niets meer op de stek. We verkassen in de hoop op een andere plek wel nog een barbeel te verleiden. Tim leert me een nieuwe worp die hij de sidecast noemt. Later zie ik dat het ook de officiële naam is in de centerpin-terminologie. Zoals wij de worp hebben uitgevoerd is nog niet helemaal ‘sidecast style’, maar het werkt voortreffelijk.
Met deze worp kun je probleemloos 30 meter inwerpen zonder al te veel toeren uit te halen of zonder dat de pin moet kantelen. Je pakt met je linkerhand de lijn van de reel en plaatst je linkerhand een meter van de pin vandaan, haaks op de hengel. Dan werp je in en houd je de linkerhand zeker een halve meter haaks van je hengel vandaan. Werkt feilloos. Op deze site zie je een mooi filmpje van de worp.
Op de nieuwe stek besluiten we wél te gaan voeren. Ik ga vandaag voeren met Nashbait grondvoer (halibut methodmix), prima op vocht gebracht en aangevuld met pellets en hennep. Terwijl ik het klaarmaak, mijmer ik al over het voorjaar. Dan gaat dit voer zeker weten hele hoge ogen gooien. Wat een reuk, niet normaal. We schieten pellets op de stek, voeren uitgebreid met hennep en gaan statisch vissen met de korf.
Hoeveel lekkers wil je krijgen op een dag?
We besluiten nu elk een extra hengel in te zetten. De hengelsteun wordt uit het foedraal gehaald. De uren vliegen voorbij, maar er gebeurt helemaal niets meer. Het venijn wat normaliter wel eens in de staart zit, zat vandaag helemaal aan het begin. Rond drie uur blazen we met een heel goed gevoel de aftocht. Meer smaken waren er vandaag niet.
Onderweg terug is Tim zich al aan het verheugen op de McDrive. Als hij erover spreekt, loopt me het water al in de mond… heb zelfs heel even het gevoel dat ik die hamburgers al ruik… niets is echter minder waar. Mijn fantasiegeur wordt op wrede wijze verdrongen door een enge chemische geur die de auto binnendringt van de fabrieken langs de Maas.
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
