Witvisser en roofvisser slaan handen ineen
Door Berthil Bos
Het is een mooie dag in oktober en samen met vismaat Arjan ben ik het water opgegaan om werpend met kunstaas de snoek achterna te zitten. Buiten dat we altijd veel plezier hebben, vangen we ook nog regelmatig leuke vissen.
De snoek is los, waardoor we niet in de gaten hebben dat we wel erg dicht bij een geankerde boot komen. Deze stalen boot is verankerd met twee houten palen, waardoor de man in dit schip heerlijk rustig zijn vaste stok kan hanteren.
We verontschuldigen ons en vragen of de man een beetje succes heeft. Deze vraag wordt beantwoord met een behoorlijke blankvoorn die vakkundig vastgetikt wordt en geland.
Voor mij is deze gebeurtenis weer een bevestiging dat de aasvissen voor de groene rovers van een behoorlijk formaat zijn en je hier niet met al te klein kunstaas moet vissen. We babbelen nog even, waarbij deze witvisser aangeeft dat hij af en toe 'last' heeft van Esox, die erg veel interesse heeft voor spartelende vissen.
We vervolgen onze weg met de afspraak dat als we terug komen en hij nog steeds last heeft, wij eens in zijn omgeving een kunstaasje laten zwemmen.
Nadat we de strook hebben afgevist die we gepland hadden, vissen we hetzelfde traject terug. We zien de vaste hengel weer een mooie blankvoorn landen en gaan ervan uit dat die lastige groenjas niet meer in de buurt is.
Dit is een misvatting, want inmiddels is het zoveelste haakje weer aan de lijn geknoopt en dat bederft de pret van de man. Het gaat misschien te ver om te zeggen dat hij ons smeekt om hier wat aan te doen, maar even later zweven er twee kunstaasjes door de lucht.
Bij de tweede worp wordt mijn swimbait tegen gehouden en ik zet de haak. De snoek voelt goed aan en blijft diep zitten. Dit duidt meestal op een behoorlijk exemplaar en dat blijkt ook als ik hem geland heb.
De vis van over de meter ziet er ontzettend gaaf uit en is waarschijnlijk de boosdoener. Na inspectie zie ik een klein witvishaakje voor in de bek zitten. Ik vraag met wat voor haakjes onze hobbygenoot vist, die aangeeft dat het zilverkleurige dingetjes zijn.
Deze rakker heeft precies een dergelijk haakje in de bek en heeft dus geprofiteerd van die makkelijke buit, die hem af en toe werd voorgeschoteld. Voor de hengelaar is dit een opluchting en we varen met deze dame in het water een eindje weg van de stek, om haar daar weer te laten gaan.
Je ziet dit vaker op plekken waar veel door witvissers wordt gevist. De voerplekken trekken witvis aan en natuurlijk komen dan ook de rovers even kijken.
Weet je zulke plekken te vinden en zit je de witvissers niet in de weg, dan is dit wel een stek om even uit te vissen. Het leuke aan deze gebeurtenis is dat we het haakje hebben gezien en dus er zeker van zijn dat deze snoek de 'lastpak' was van de hengelaar, maar bij ons was ze in goede handen.
Berthil
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
