Witvisperikelen: De terugkeer van de bezem

De terugkeer van de bezem

De plek waar ik de vorige keer die ene barbeel ving, bleef in mijn hoofd rondzingen. Niet omdat het spectaculair was geweest qua vangsten… integendeel, één aanbeet in uren vissen, maar omdat het voelde alsof ik daar pas nét de eerste bladzijde had omgeslagen. En je legt een goed boek niet weg na de inleiding…. Toch?

De dagen ervoor waren wederom hectisch geweest. Drukte op het werk, veel afspraken, te weinig slaap, een feestje op vrijdagavond….enfin…..voor mij de gebruikelijke excuses om niet te gaan vissen. Maar ergens tussen de regels door bleef die nieuwe stek in de rivier me voor de geest komen. Dat kleine stroomgeultje, precies daar, waar het water zich net even anders een weg baande door die heerlijk ogende rivier. Mijn gevoel zei dat daar de barbelen verblijven bij lagere waterstanden. En dan met name de dikke vissen. Het was alsof die plek me nog iets wilde laten zien. En zoals dat gaat: hoe langer je het negeert, hoe luider het wordt. Ik wist zeker dat ik iets op het spoor was gekomen dat voor een groter succes zou kunnen zorgen. De puzzelstukjes moesten enkel nog even samenvallen en daar horen goede omstandigheden qua weer en luchtdruk ook bij. Sterker nog, vaak is dat de basis. Essentiële puzzelstukken. En ja hoor, ik weet heus wel dat niet alles wetenschappelijk te onderbouwen is, maar ik check altijd mijn eigen vijver voordat ik in de buurt ga vissen…en “die jongens” weten altijd een goed beeld voor mij te schetsen van hetgeen ik aan de waterkant mag gaan verwachten. Als mijn koi-karpers een soort van levenloos op de vijverbodem liggen, dan wordt het aan de rivier ook niet hosanna. Weet ik zeker.

nog steeds veel herfstafval.

Dus stond ik die zaterdag toch vroeg aan de waterkant. Mijn vijver gaf een positieve voorspelling. De lucht had dat typische herfstlicht waarin alles lijkt te glanzen, zelfs de mist. Een prachtig ochtendzonnetje verscheen tussen de heuvels en verblindde me met regelmaat…al moet ik zeggen dat daar met maar 1 werkend oog niet veel voor nodig is...

De rivier was iets gestegen, net genoeg om de stenen aan de kant glibberig te maken. Ik voelde meteen dat de omstandigheden veranderd waren, maar niet in de slechte zin. Het was veel beter. De stroming trok wat steviger, de temperatuur was milder……het water leefde. Dat voelde ik gewoon.

Ik besloot dezelfde aanpak te hanteren als de week ervoor: niet te veel voer, geen lawaai, geen haast. Een strak voerplekje, subtiel, maar wel secuur opgebouwd met pellets en wat hennep, meer niet. Ik had het gevoel dat de vis er was, en dat ik alleen maar geduld hoefde te hebben tot de barbelen aan tafel wilde gaan.

Dat duurde niet lang. De eerste aanbeet kwam binnen een kwartier…. Een harde tik, gevolgd door dat zware bonken dat alleen een barbeel kan geven. De hengel boog diep, de baitrunner deed zijn werk en ik voelde de spanning in mijn armen overslaan in een brede glimlach. Een prachtige vis van rond de zestig centimeter gleed even later het net in. Fris, sterk, en in perfecte winterse conditie. En terwijl ik hem losliet, voelde ik iets wat ik vaker voel na een eerste vangst: rust. Alsof er een knop omging van “nu móét het gebeuren” naar “nu mag het gebeuren”….En het gebeurde.

de eerste barbeel van de dag aan 2 stuks 12 mm boilie.

Wat volgde was een dag die ik niet snel vergeet. Een voor in de boeken. Alsof de rivier me wilde belonen voor mijn geduld volgden de aanbeten elkaar best snel op. Negen vissen in totaal, waarvan twee goeie zeventigers die voelden als locomotieven op drift. Daaaar was ik naar op zoek. Elke dril was anders, elke aanbeet een kleine verrassing. Soms een subtiele trilling, soms een harde dreun die de hengel bijna uit de steun trok. Tussen de runs door zat ik stil, keek over het water en dacht: dit is het dus. Niet de vangst, maar het ritme. Heerlijk! De stilte tussen de pieken, het moment van ademhalen voor de volgende aanbeet. Even snel een bakje koffie en een paar teugen aan mijn sigaar. Hier word ik 200 jaar. Op een gegeven moment ving ik mezelf erop dat ik niet eens meer telde. De getallen deden er niet toe. Wat me raakte, was hoe logisch het allemaal voelde. Alsof de rivier zei: zie je wel, je had gelijk om terug te komen.

Er zit iets wonderlijks in die herhaling. Teruggaan naar dezelfde plek, dezelfde aanpak, en tóch een totaal andere ervaring krijgen. Het is een les die ik niet alleen aan de waterkant herken. Dat meen ik! Soms denk je dat iets klaar is, bijvoorbeeld een idee, een ontmoeting of een bepaalde periode en dan blijkt dat er nog een hoofdstuk volgt. Je hoeft alleen maar de moeite te nemen om terug te keren. Niet om te herhalen, maar om het allemaal beter te begrijpen.

Toen ik de tweede zeventiger van de dag in mijn handen hield, voelde ik dat ik iets afrondde wat ik de week ervoor was begonnen. Die vis was niet zomaar een beloning; het was een bevestiging. Van de plek, de keuze, de aanpak. Het besef dat “denken als een barbeel” niet alleen een grap is, maar een houding van ons…. barbeelvissers. Vertrouwen op logica én gevoel, op kennis én intuïtie. Vertrouwen hebben in de details. De kleine dingen die vaak het verschil maken. Hierin kan ik als allerbeste met Tim Janssen overleggen….en dat doe ik dan ook vaak. Het is heerlijk om samen te sparren over de details.

stuk voor stuk prachtige vissen.

Eind oktober. Al best vroeg zakt de zon langzaam achter de bomen. Het voelt meteen 5 graden kouder. De wind ging liggen en het water werd glad als glas. Ik pakte mijn spullen in, langzaam, zonder haast. Er zat niets anders op dan weer slepen met alle spullen. Maar voor mij was de dag klaar…..Niet omdat ik moe was, maar omdat ik wist dat dit zo’n dag was die je niet moet proberen te verlengen. Er komt een punt waarop genoeg echt genoeg is. En negen barbelen met twee zeventigers is meer dan genoeg. Djuu man… wat ik heb ik genoten.

Op weg naar huis dacht ik terug aan de titel van dat vorige stuk: “Nieuwe bezems vegen altijd schoon.” Die nieuwe bezem had inmiddels zijn eerste streken gemaakt. De plek was ontdekt, het vertrouwen gewonnen. En nu, met weer iets meer wijsheid over de rivier, voelde ik dat ik niet iets had schoongemaakt, maar iets had aangeveegd….. Een stukje onrust, misschien.

De echte winst van deze dag lag niet in de vangst, maar in wat er niet meer hoefde. Geen twijfel, geen haast, geen bewijsdrang. Alleen dat stille weten dat ik op de goede plek was, met de juiste reden. En dat de rivier, hoe grillig ook, soms gewoon terugpraat tegen je…..als je maar luistert en heel goed kijkt.

Er wordt vaak gezegd dat vissers dromers zijn, maar dat klopt maar half. We dromen, ja, maar we onthouden ook feilloos de plekken, de structuren, de stroming, de geur van modder. We bouwen herinneringen aan het water. En soms, als alles klopt ….de temperatuur, de stroming, het gevoel….dan komt dat allemaal samen in één dag. Zo’n dag waarop je niet alleen vissen vangt, maar ook echt geniet. Het in staat zijn om echt te genieten van het moment steekt er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit.

De week ervoor was een begin. Deze dag was een antwoord. En ergens, diep in die rivier, ligt al de belofte van het volgende hoofdstuk. Want wie eenmaal de stem van het water heeft gehoord, weet dat stilte nooit echt stil is. De komende maanden zijn er voor mij twee belangrijke zoektochten die ik ga proberen in te vullen. Een zogenaamde “double figure” barbeel en een 6 ponds kopvoorn, tijdelijk weggeplukt uit de Ardennen….en ja…….dat klinkt vaak tegenstrijdig, maar los van het feit dat ik elke vis weet te waarderen, wil de specimenhunter in mij toch ook die mastodonten van de rivier op de mat weten te krijgen.

Tot de volgende keer

Leon Haenen