Weerspiegeling op het water (deel 7)  Ontmoetingen die er toe doen

Weerspiegeling op het water (deel 7) 

Ontmoetingen die er toe doen 

Door Johan Caneel

Het mooie van op stap gaan, is dat je andere mensen kunt ontmoeten. Veel ontmoetingen gaan aan je voorbij en af en toe zijn ze er: de ontmoetingen die er toe doen. Soms haal ik herinneringen op en rijst de vraag, “Hoe kwam dat ook alweer?”, “Wat heeft het me gebracht?”

Zo heb ik een vriend leren kennen, doordat hij langs de Waal vanaf de kribben stond te vissen. Sandalen aan en een rugzakje op de rug. Zijn manier van doen sprak me aan en ik stapte erop af. Ondertussen hebben we samen heel wat meegemaakt.


De ontmoeting die begon op een krib aan de Waal bij Tiel en leidde tot een rondreis op IJsland.

Het heeft zelfs geleid tot gezamenlijke vakanties, ook in gezelschap van de dames. De meest indrukwekkende was de rondreis op IJsland. Vele jaren hebben we samen oud en nieuw gevierd. Helaas kan dit nu niet meer, aangezien onze vriendin/zijn vrouw, kort geleden is overleden.

Dit vloeit spontaan uit de pen en ik ben verbaasd waar deze ontmoeting toe heeft geleid. Ik sta er nooit zo bij stil. Stel dat ik die stap destijds niet had gezet. Daar komt nog bij dat ik het toenmalige vriendinnetje van mijn zoon naar de veerpont bracht en deze juist was afgevaren. Zodoende moesten we wachten!

Het bindmiddel is telkens weer het vissen. Het brengt je in contact met gelijkgestemden. Zo ook met de arts, die ik een jaar of drie geleden ontmoette langs een sierwatertje. Daar ving ik een paar snoekjes. Dat die daar ook zwommen! In een watertje waar hij af en toe voorntjes ving. Hij had het vissen nog maar net opgepakt.

Deze ontmoeting leidde er toe dat hij een deel van mijn hengelsportbibliotheek leende. Tijdschriften en dvd’s gingen allemaal mee en werden nauwgezet bestudeerd. Nu, twee jaar verder zit hij meerdere avonden per week in zijn bellyboat en beleefd de gekste avonturen. En vissen dat ie kan!


De ontmoeting met de buitenkant is wezenlijk anders dan de binnenkant.


Een ontmoeting van een geheel andere orde was die met een molenaar. Met Gio was ik onderweg in zijn platbodem. Onze weg kruiste die van een huiswaarts kerende molenaar. De molenaar nodigde ons uit op de koffie en toen we hebben onze oren blootgesteld aan de eindeloze verhalen.

Deze werden geïllustreerd door afbeeldingen en voorwerpen die de woonkamer in de molen een historisch aanzien gaven. Het was als een stap in een andere wereld.

Vele mensen passeren, enkelen lopen enige tijd met je op en een klein aantal deelt langere tijd jouw leven. Soms zijn ontmoetingen een herhaling. Je raakt elkaar kwijt en plotseling is er een aanleiding of een situatie dat het contact er weer is.

Het kan zijn dat dan blijkt dat je als het ware dichter naar elkaar bent toegegroeid. Het tegenovergestelde kan ook  gebeuren. Je hebt je bijvoorbeeld verheugd op die ontmoeting en ineens is de klik er niet meer.

Belangrijk is het, dat je je dan realiseert dat ieder zijn eigen levensweg gaat. De gebeurtenissen in ons leven, maken wie we zijn: uniek! We hebben allemaal een andere bril op.

Afscheid is het einde van de ontmoeting. Soms komt dit afscheid keihard aan. Bij mijzelf treden daarbij twee situaties op de voorgrond.

De ene betreft de beëindiging van de relatie met een vismaat op mijn initiatief. Het was een zwaarwegende beslissing, die achteraf wel een goede lijkt te zijn geweest. Je weet immers nooit hoe het geweest zou zijn, wanneer je die stap niet had gezet.

De andere betreft het overlijden van mijn collega 'Visgids Erik'. Het leven was hem te zwaar geworden en hij liet in zijn wanhoop zijn vrouw en kinderen achter. Achteraf begrijp ik dingen die me voordien onduidelijk waren. Gelukkig had ik geleerd dat ik het oordelen beter achterwege kan laten. “Het leven wordt immers vooruit geleefd en achteraf begrepen”.


Gezamenlijke visdagen met vissers van alle leeftijden.


Belangrijke herinneringen heb ik ook aan de SNB (Snoekstudiegroep Nederland België). Reeds in het prille begin sloot ik me hier bij aan. Er ging een wereld voor me open! Ik voelde me thuis en was gemotiveerd actief deel te nemen. Zo heb ik jarenlang deelgenomen aan het bestuur en tijdens mijn actieve periode heel veel leuke en interessante mensen ontmoet.
 
Dat deze wereld heel kleurrijk is, werd me snel duidelijk. Mensen die zich onderscheiden hebben dikwijls bijzondere kenmerken. Dat maakt ze zo speciaal. Dat wil niet zeggen dat die eigenschappen positief op jou overkomen. Het maakt wel duidelijk wat jou aantrekt en afstoot.

Tevens geeft het je de bevestiging dat jij ook mag zijn wie jij bent. Zo neem jij je eigen plek in en wordt voorkomen dat alles en iedereen hetzelfde moet zijn en denken.

Dat de verbinding met zo’n organisatie ook weer verloren kan gaan, weet ik inmiddels. Wanneer de samenstelling van de vereniging verandert, kan de verbinding verloren gaan. Zo heb ik het ervaren en de conclusie getrokken dat mijn lidmaatschap me geen voldoening meer bood. Na bijna dertig jaar heb ik er een streep onder gezet.

Dat leeftijd een rol speelt in wie je ontmoet, is voor mij minder vanzelfsprekend. Ik heb in de hengelsportwereld zowel kontakten met leeftijdsgenoten als met veel jongere mensen. In de ontmoetingen met jongeren (ze zouden mijn kinderen kunnen zijn) herken ik de fasen van het leven. De seizoenen van het leven zou je kunnen zeggen.


Om iets te kunnen zeggen wat er toe doet, moet je wel iets van elkaar weten.

Ten slotte laat ik in mijn gedachten enkele relevante contacten de revue passeren. De eerste ontmoeting had altijd wel iets van: leuk! Iets dat je aantrekt in die persoon en een uitnodiging tot een nadere kennismaking.

Het vervolg weet je nooit, is mij ondertussen wel duidelijk. Achteraf bezien deden de ontmoetingen er toe. Ik koester de fijne herinneringen en accepteer de beëindiging. Die bood altijd weer ruimte voor nieuwe ontmoetingen.

Acceptatie en respect spelen in ontmoetingen een hele belangrijke rol. Ga voor jezelf maar eens na welke ontmoetingen er voor jou toe doen of toe hebben gedaan. Mij heeft het geleerd wat bij mij past en wat juist niet. Overigens weet ik ondertussen ook dat ik nooit uitgeleerd zal zijn.
 

ANDEREN LAZEN OOK

image description
Zicht op zeebaars: Klein kunstaas.
Willem Moorman -
image description
Witvisperikelen: Visser in de maak
Willem Moorman -
image description
Zicht op zeebaars: Wat een drama voorjaar!
Willem Moorman -