Rivier in het vizier 64
door Yvo Bindels
3 november 2007
Het is donker en bewolkt. Er hangt een grauwe sombere sfeer over het water. Een bende aalscholvers zit in een groepje dode bomen. Stil als zwarte standbeelden. Als we naderen worden ze langzaam nerveus. Als er één opvliegt, is er geen houden aan. Enkelen zijn nog niet geheel droog en plenzen met hun buik tegen het wateroppervlak.
We zijn alleen op het water. De stalen schuit veroorzaakt een steeds groter wordende V op de plas.
Twee koppen zwarte koffie staan op de houten vloer. Nog te heet om te drinken. De eerste stek is nog een stukje varen. Ik steek op het gemak de hengels in elkaar. Zoek alvast het kunstaas uit. Een Bulldawg en Pikefighter. Sando heeft zijn vertrouwde Screaming Devil klaarliggen en rommelt in zijn kunstaasdozen. Tovert een goudviskleurige Shadrap tevoorschijn. Diepe gaten in het balsa herinneren aan grijptanden van maartse snoekbaarzen.
Eén minuutje zon
We bevissen het oevertaluud op verschillende dieptes. Er staat geen stroming, dus de vis kan eigenlijk overal liggen. We verwachten dat ze zich langzaam richting winterstekken verplaatsen. Er gebeurt echter niks. We genieten van de rust en maken ondertussen vele meters. We varen een plasje in. We veroorzaken een vluchtgolf. Een gigantisch meerkoeten-peleton trekt een sprint over het water. Hadden we nu maar allround animal-whisperer Johan C. aan boord, dan zou er een hele lange zwarte stoet zoetjes onze boot volgen. Nu heet het verstoppertje. Onder de overhangende bomen is het dringen geblazen. “Geen paniek, we doen jullie niets.”
De motor gaat uit en we laten ons op de wind over de plas driften. Gooien met jerkbaits een groot stuk water af. Twee meter diep en kristalhelder. Ik zie de steentjes op de bodem liggen. Her en der nog een afstervende plant. Mooie uitvalsbasis voor een hongerige snoek. De jerkbaits schaatsen door het oppervlak. De gele Toppie voelt de bui alweer hangen. Toch gebeurt er wederom helemaal niks. Het is een heel stuk varen terug. Tijd voor drumsticks en werkoverleg! “Wat nu?”. Sando weet het ook even niet. Ik stel voor om nog een poosje te snoeken en het laatste uurtje in de namiddag op baars te proberen. Dat is het moment waarin de grote jongens wel eens op jacht kunnen gaan.
Ruige oever
De zon prikt één klein minuutje tussen de grauwe wolken door. Meer zonneschijn zit er echt niet in.
Het zicht is op de rivier is vrij goed. Daarom vis ik het kunstaas ook een stukje boven de bodem.
Sando stuurt me precies langs een aanlegsteiger. De Bulldawg vlak ernaast in het oppervlak. Bam! Een grote snoek heeft het witte rubber te grazen. Duikt onder de steiger in en test het materiaal tot het uiterste. Schiet de andere kant uit en ontdoet zich van de bulldawg. Teleurgesteld bekijk ik de diepe sneden in het zachte kunstaas.
Nee, deze vis bijt niet nog eens. Toch bevissen we de stek intensief. Ze kunnen heel goed dicht bij elkaar liggen! Het blijft bij die ene aanbeet. Dan maar naar de baarzenstekken. Compleet ander materiaal. Kleine diepduikende plugjes aan dunne lijn op gevoelige hengeltjes. Beiden een handhengel om de bodem precies te kunnen volgen. De Salmo Boxer en Butcher zijn hiervoor echte kanjers. De dieptemeter geeft een beeld dat we graag zien. Enkele kleine groepjes niet al te grote visbogen. Vol spanning wachten we op de aanbeet. Na enkele driften op onze favoriete stek weten we echter beter. Hier zijn ze niet.
Herfst
Ik merk aan Sando dat hij zich langzaam erbij neerlegt. “Wanneer hebben we voor het laatst geblankt?” Geen idee. Ik wil nog één ding proberen. Op een grote ondiepe plaat is een kleine bochtige gleuf die net iets dieper is. Heeft al eens eerder een visdag gered. De boxer boort zich in de bodem. Ik hou de hengel hoger en voel weer de actie van de plug. “Ja!” Een droge tik op het plugje en een buigende hengel. “Moet er één zijn!”. En jawel, een dikke baars laat de slip ratelen. Ruw goudbronzen schubbenkleed. Stoere donkere dwarsstrepen en bloedrode vinnen. Prachtige sportvis!
Prachtige sportvis
De drift erna een herhaling. Weer een kanjerbaars op de firetiger Boxer. Ik zet snel de vis terug en hoop dat de volgende voor mijn maatje is. En inderdaad, de zeerover slaat zijn lichte stokje krom. “Los.” Klinkt er direct achteraan. De volgende driften leveren niks meer op en we houden het voor gezien. Zal wel voorlopig de even de laatste keer zijn in deze boot. Het polyesterbootje is bijna klaar en staat te trappelen in de garage. Toch houden we de stalen schuit gewoon aan. Niet alleen vanwege het snelle gereedmaken tijdens de korte zomerse avondsessies. Ook om er straks weer vanuit te witvissen. Maar vooral vanwege de charme en jarenlange trouwe dienst.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
