De Allrounder 108

Door Bart Debaes  

Gelukkig een dubbele aandrijving ( 3 )

Ik kom aan bij een losplaats, waar 2 man een boot ontdoen van zijn lading. Pas als ik er pal langs kom, merken ze me op. “Zo een raar klein bootje zagen we hier nog nooit”, roepen ze me toe, maar het lijkt hen wel leuk en fris.

Kan je daar goed vis uit vangen, is hun vraag. Net als ik wil antwoorden klapt mijn hengel toe. De hardste aanbeet van de dag komt vanwege een erg felle vechter. Minutenlang staat mijn hengel diep gebogen. Werken doen de ‘bootlossers’ niet meer, ze willen ‘die vechter’ zien! De zestiger heeft een smalle kop, maar het weerhield hem niet om mijn hapje diep te grazen te nemen.

Vol gepakt

“Whow, knappe vis”, weerklinkt het van boven me. In de ogen van de ene man zie ik al een braadpan staan met pruttelende boter. Hij kijkt erg verwonderd als ik de vis terugzet, maar stelt geen vragen er over. Er is wel de mogelijkheid dat hij hier binnenkort zijn kans zal wagen, als hij een visser is. Het zou geen foute keuze zijn met al die aasvis die zich rond dit loscentrum bevind.

Erg veel kleine aasvis

Het warme voorjaar heeft zeker op dit water voor uitzonderlijk veel nageslacht gezorgd. In de schaduw van dit bouwsel, en pal bij zoveel aasvis moeten toch nog rovers liggen! Ik ga deze stek nauwkeurig uitpeuteren. Net naast een paal krijg ik opnieuw een knaller van en beet. Hogh, hard pakken doen ze vandaag echt wel.

Van pal naast de paal

Met nog een kleiner exemplaar houdt het hier op. De ganse dag speelt al de gedachte dat ik nog een kans wil op een ander kanaal hier in de streek. Daar heeft vismaat Felix onlangs prima baarsjes gevangen, en dat lijkt me een mooie afsluiter. Als ik dat nog wil doen, zal ik echter gauw moeten terugkeren naar de wagen. Ik start die terugtocht aan de overkant, maar daar is het dieper, en dat levert vandaag niets op. Als ik er na een tijd mijn shad verspeel, steek ik toch weer over. Ik word er verwelkomd door een baars die deze net gemonteerde, kleinere versie “oplicht-shad” wel weet te appreciëren. Zou deze vis eigenlijk ook de grotere versie hebben gepakt?

Pakte hij enkel het baarsformaat?

Wat verderop trekt een snoekbaars het kleinere formaat helemaal niet aan. ‘Baars’ zit ook in zijn naam, dus heeft hij ook recht op deze kleinere hap.

De aanbeet was niet zo hard, maar hij zet zijn schouders wel stevig onder de dril. De slip van mijn Inspiration-molentje zingt zijn lied op het ritme van de snelle spurtjes, en kopslagen. Uiteindelijk belandt de vis als een schoothondje toch wel op mijn dijen.

Een “schoot-snoekbaars”  

Sterk tegen mijn zin wordt even later ook deze shad aan de bodem verankerd. Eens kijken als het met een ander model shad ook zal lukken. Deze wordt met veel vertrouwen aan de lijn geknoopt. Ik twijfel er eigenlijk weinig aan dat deze Seducto Double Body shad zijn werk ook goed zal doen, daarvoor beleefde ik al teveel succesvolle sessies er mee. Dat zijn eerste slachtoffer al gelijk een snoek is, doet dan weeral vragen rijzen. De snoek lijkt me wat uit te lachen om mijn bedenkingen, terwijl ik hem vereeuwig.

lacht hij me nu uit?

Nog één snoekbaarsje wordt op de ‘groen-rode’ gevangen. Dan blokkeert hij zich ook muurvast tussen de stortstenen. Het is al een stuk na 17 uur. Is het nog de moeite om te verkassen of niet? De goesting is echter nog niet op, dus aan 100% snor ik elektrisch naar mijn trailerplaats. De snel mee getrolde plug wordt volkomen genegeerd.

Na het snel verorberen van een heel laat middagmaal wordt de boel snel verhuist. Een uur later lig ik op het volgende water. Het is gelukkig voldoende helder, en de wind speelt hier veel minder dan op vorig kanaal. Dat kan een heerlijk einde van een mooie dag worden. Snel monteer ik een lichtere stok.

Met deze lichtere parabolische hengel zal ik straks toch leuke drils hebben op de te verwachten kleinere vissen hier. Een Salmo Hornet gaat aan de speld. De verwachting ligt hoog. Toch is het een eind trollen voor een eerste tikje komt. Ik hef (te) zacht de hengel, en voel stevige weerstand.

Een weerstand die groter is dan die van het kleine baarsje dat ik eigenlijk verwachte. Schuin duikt de lijn naar de diepte, terwijl de hengel steeds ronder gaat. Oei, dit is een snoek! Net als ik denk dat ik best wat harder na-sla, veert de hengel recht. Verdikke, dat is er één die ik op mijn foutenlijst mag schrijven. Met een hardere aanslag had ik misschien wel goed gehaakt. De volgende tik komt dan wel van een baarsje.

De verwachte maat

Die is wel van het formaat dat ik verwachtte. Er volgen er nog een paar, maar de meeste schieten los tijdens het laatste gespetter in de oppervlakte. Ik ben aan het trollen aan een 2,5km / uur; (als je dit kunt volhouden op de peddels ben je zeker in een uitstekende vorm       ) de remote staat op 72%. Met behulp van de dieptemeter vaar ik netjes langs de knik van het eerste talud, terwijl ik het plugje de ondiepte opstuur. Met ruime tussenpozen mag ik aanslaan. De lichte hengel is een waardige tegenstander voor dit formaat vis.

Elkaar waardig

Dit gaat al helemaal op als er een grote baars wordt gehaakt. De slip moet zelfs eventjes helpen. Al zit echt breken van mijn nieuwe dyneema-lijntje er evenwel niet bij. Deze Trabucco X8 testte ik thuis op sterkte al eens uit. Met een ‘not-a-knot-link’ haalde ie een paar keren tot zelfs meer dan 8kg op de traag aangetrokken unster. Dat is (in tegenstelling tot de meeste fabrikanten) een gans stuk meer dan de 4.84kg treksterkte die op de spoel vermeld staat. Alleen het meten van de juiste dikte blijft een moeilijk geval bij dyneema-lijnen.

Daar kan ik me niet over uitspreken. Vis-technisch bevalt me het lijntje overigens uitstekend. Het is mooi rond geweven, erg soepel en lekker heel stil op de spoel, en snijdt goed door het water. De laatste eigenschappen komen waarschijnlijk vanwege de er opgelegde coating. Eigenlijk is de markt van dyneema-lijnen de laatste tijd verschrikkelijk aan het uitbreiden en veranderen. Ik ben al goed bezig met het verzamelen van info daaromtrent; een objectief technisch stuk daarover zal mensen zeker toelaten om betere lijnkeuzes te maken.

Knoop-loze  treksterkte test

Maar terug naar de baars nu. Als de vis hoog begint te zwemmen steken de stekels van zijn rugvin recht naar boven. Zo laag op het water, en met de zon in de rug is het gaaf om te zien. Het is een zicht dat nu nog op mijn netvlies is gebrand. De stekels zitten ver uit elkaar, en dit samen met het stevige gevecht duiden aan dat dit geen prutsvisje wordt. Als hij voor het eerst op zijn flank gaat liggen in het laaghangende zonlicht, blijkt hij dan ook nog eens prachtig te zijn gekleurd.

Deze vis zal een stuk boven de 40cm zijn, dat is zeker! Ik grijp al naar de camera, maar het spreekwoord over het vel van de beer, is hier helaas van toepassing. Schuddend in de oppervlakte weet de mooie rover zich alsnog van de haken te ontdoen. Slechts een kort moment ben ik ontgoocheld, dan ontrolt een glimlach zich over mijn gezicht. ’t Was zeker zeer tof om dit te mogen mee maken.

Opvallend is dat de baarzen hier vandaag vaak erg verschillen van kleur. Sommige zijn eerder dof, maar andere exemplaren zijn dan prachtig van kleur. Ik kan het niet nalaten om er toch nog een paar op de plaat te zetten.

Prachtig van kleuren

De wind gaat er nu helemaal uit, en ik geniet ten volle van mijn omgeving. Het is al een stuk aangenamer van temperatuur, en de koeler wordende avondlucht is meer dan welkom. Als de laatste rimpels verdwenen zijn leg ik het stilleven vast.

Heerlijke avond

Ik was eigenlijk van plan om te stoppen om 19 uur. Het wordt dan al zeker 22u30 vooraleer ik moe-gereden thuis ben, en morgen moet ik vroeg op voor het werk. Ik weet nu al dat dit stoppen mij niet zal lukken. Ik geniet gewoon teveel van deze avond. Toch zet ik de terugweg naar de wagen in. Langs de overkant komt minder actie. Ik los er wel weer een snoekje dicht tegen de boot aan. Ik ben echter al bijna terug ter hoogte van mijn wagen voor er nog een baars binnen komt.

Een buizerd draait dicht boven mijn hoofd rondjes. Het lage licht geeft kleur aan zijn onderkant. Dat lijkt me de moeite om te fotograferen. Nog voor ik kan scherpstellen, lijkt mijn plugje vast te lopen op iets. Als dat ‘iets’ schuin wegschuift naar de dieperik, meen ik in eerste instantie nog steeds dat ik een tak heb gehaakt.

Als dan een ruk door de hengel gaat, weet ik dat net een snoek met zijn kop schudde. Die had blijkbaar ook eerst niet door dat hij werd gehaakt. Ik sla voor alle zekerheid nog eens goed na. Het gevolg van die tik is dat mijn tegenstander nu goed weet dat er iets loos is. Een stevige run door de slip is zijn antwoord. Met de camera in de hand kan ik even goed snel even de hengelbuiging eens in beeld brengen.

lekker rond

Snel kijk ik rond als de omgeving vrij is, en stuur dan meer naar het midden. Hier kan de rover meer de diepte opzoeken, en dan buigt mijn hengel nog mooier. De vis gaat er graag een eind van door. Soms denk ik dat de slip wat te zacht staat, maar veel dieper mag de hengel toch niet meer gaan. Er volgen nog runs, maar ze worden steeds korter. Uiteindelijk ligt de snoek op zijn flank voor me. Het gele zonlicht achter me kleurt de rover tot groenig -goud. Daar ligt ie; de kers op de taart van de dag.

De kers op de taart

Na het onthaken overvalt me een rust. Ik leg me achterover in mijn ‘water-fauteuil’, en kijk rond me. Stilte, stilte, rust is alles wat ik rond me hoor en zie. De ruime 20 vissen vandaag waren tof, vele aanbeten echt om van te genieten, heerlijke drils; alles om een visdag prachtig te laten maken.

Maar dit moment van de dag zal ik waarschijnlijk het beste onthouden. Ik dobber zacht nog wat rond op batterijkracht, ik wil nog even niet af van het water. Ik heb nog steeds 2 van de 5 blokjes power over, dus daarop hoef ik niet te bezuinigen. Dank zij die 2de aandrijving ben ik ook niet pompaf gepeddeld vandaag, want ik heb er nogal wat kilometers op zitten.

Wat later, als ik dan even nareken hoe laat ik thuis zal zijn als ik er nu uit ga, en onderweg nog een hapje eet, knal ik met een klap weer in de werkelijkheid. Morgenochtend wordt het hard, maar deze mooie dag neemt niemand nog van me af.

Debaes Bart