TotalFishing

Zomerse gecombineerde Ierlandvakantie (deel 9, slot)

Door Bart Debaes

Een kwartier voor de afgesproken tijd ben ik aan de trailerplaats, ik wil zeker niet te laat zijn. Blijkbaar dacht mijn gids net hetzelfde, want ook hij komt net aangereden. We hebben schitterend weer. De zee is vlak en om traag op de rog te driften is dit ideaal. Mijn maag is nog niet in orde, maar een kans als deze kan ik zeker niet laten voorbij gaan.

Algauw maakt mijn spinhengel bochtige capriolen als we vers aas aan het vangen zijn. Ik blijf er nog steeds van genieten, maar voor mijn bootgenoot is dit een beetje een noodzakelijk kwaad. Hij hoopt vooral dat we niet teveel door deze makrelen gestoord zullen worden, als we voor de andere vissoorten gaan.

Als we voldoende aas hebben glijden we kort over de baai op zoek naar een rotsige richel. Steenbolken en polakken vormen nu de hoofdmoot. Als het niet te diep is probeer ik een twistertje uit.

Pollak op de twister.

Het loodkopje is wel wat licht, maar de beten komen des te zuiverder door. Na een tijdje kleinere exemplaren te hebben gevangen wil ik wel eens nagaan of er door de kunstaasgrootte aan te passen kan geselecteerd worden. Een Berkly Riple shad zou de job moeten klaren. Er komt geen reactie van beneden. Een 2 haaks paternoster erboven hangen levert me wel vis op. Er komt zelfs een doublet boven van pollak en koolvis.

Doublet van pollak en koolvis.

Wat later kleuren wat cuckoo wrasses (koekoekslipvis) onze vangst bij. Eerst een rozig vrouwtje, daarna een mannetje.

Rozig vrouwtje.

Wat zijn die vissen toch ongelofelijk mooi gekleurd.

Ongelofelijk mooi gekleurd mannetje.

Omdat Michael constant ‘last’ heeft van scharren op zijn roggen-rigs besluit ik mijn botlepel eens te monteren. Mijn gids kan zijn lach niet onderdrukken als hij me er mee ziet starten. Het ding, ooit door de 'Hongaarse' Nederlander Iwan Garay ontworpen, is hem helemaal vreemd. De trage drift is perfect om de lepel, tussen de huppels door, een tijdje te laten liggen.

Schar op de botlepel.

Ik moet als verticaler me enkel wat leren bedwingen om niet direct aan te slaan op de eerste ferme tikken die doorkomen. Na wat platvissen komen we opnieuw aan bij een rotsig deel en ik pluk met twisterwormen een paar mooie polakken. Daarna is het tijd voor een nieuwe test. Ik bracht wat zoetwater rammelaars mee die hun strepen op de baars en snoekbaars al ruim hadden verdiend. Bij de eerste ruk vanaf de bodem wordt de Diver Vibe direct al gepakt.

Op de diver vibe.

De eerste is een kleine, maar nu en dan komt er een groter exemplaar tussen. De beten zijn telkens aangenaam hard. Ik amuseer me rot, maar mijn gids vindt het nu wel tijd geworden om volledig op de roggen te gaan. Het is nu zijn tweede jaar dat hij specifiek deze vissen belaagt en hij vind dit zijn mooiste visserij. Zeker omdat hij anders teveel wedstrijden vist, met alle beslommeringen en stress vandien.

De naar mijn gewoonte wat zware hengels worden ingezet. De ene met veel tierlantijnen op de onderlijn, de andere gewoon straight. Die laatste mag ik gebruiken met de melding dat niets op de onderlijn, boven de strip makreel, vaak de beste vanger blijkt.

Het blijkt inderdaad zo te zijn, want al gauw krijg ik de eerste tikken op mijn hengeltop. Even laten lopen en dan heffen is de boodschap. Ik heb opnieuw een doublé aan de lijn en wel een heel bijzondere. Een tarbot samen met een rog vangen blijkt echt zeldzaam te zijn.

Tarbot samen met een rog.

Michael laat zich ook niet onbetuigd en vangt al gauw een tweede roggensoort.

Soort nummer twee.

Daarna lijkt het wel of we in het roggenparadijs zijn aanbeland, want deze grote platte vissen volgen elkaar vlot op. Ik heb nog altijd de indruk dat we wat zwaar aan het vissen zijn, dus wil ik eens proeven wat een rog zou doen op een spinhengel tot 30 gram. Weer moet ik niet lang wachten vooraleer een rog zich meldt. De dril is nu van veel langere duur en de hengel gaat hoepeltje rond, maar wat later kom ik toch als winnaar touwtje trekken uit de wedstrijd.

Rog op een spinhengel.

Terwijl ik deze terugzet, zie ik Michael al slaan op de volgende en tien seconden later loopt mijn roggenhengel in de steun helemaal rond. Het blijkt een zeer zware vis te zijn. Zelfs op deze stevige hengel krijg ik er geen vat op. De vis neemt traag maar gestadig lijn, en telkens ik er wat kan terugwinnen, gaat hij opnieuw door de slip.

Nu en dan krijg ik hem wat van de bodem, maar nooit voor lang. Een paar keren zuigt hij zich helemaal op de zandgrond vast en telkens slaat dan de twijfel toe als ik hem wel binnen zal krijgen. Na een dik kwartier, en waarschijnlijk met even verzuurde spieren als ik, komt de rog dan toch omhoog. Ik zie het bodemlood al dichterbij komen, en dan …………zwiept de hengel in de lucht!!!! Geen lijnbreuk, maar gewoon een geloste vis.

De ontgoocheling is bij beide vissers groot. De prachtige, zeldzamere blonde rog die ik erna vang, werkt wel als een pleister op de wonde, waardoor ik alweer geniet als ik hem terug naar de diepte zie zweven.

Zeldzamere blonde rog.

Michael krijgt dan telefoon. Hij moet inspringen voor een zieke collega op een avondwedstrijd. Dat hij nu deze perfecte driftdag met die vlakke zee moet afsluiten vindt hij toch wat sneu, maar het is niet anders. De rest van de week zal hij ook niet meer met me samen kunnen vissen, maar daar er heel erg weinig wind wordt voorspeld zal ik prima met de bellyboat en de kajak uit de voeten kunnen.

Nog wat stekken info van mijn gids en dan zie ik het helemaal zitten. Ik help de boot nog traileren, en we nemen afscheid. Onderweg stop ik even voor een kiekje van een knappe Ierse cottage, en dan rep ik me naar het vakantiehuis, om daarna het gezin vervoegen op het strand.

Typische Ierse cottage.

Helaas strooit mijn dubbele hernia weer roet in het eten. Ik kom stomweg bijna niet uit mijn wagen bij ons huisje en weet wat dit betekent. Dit wordt zoeken naar een osteopaat in de buurt en een aantal dagen heel erg rustig blijven. Zitten in een kajak of een belly zal zeker een week niet meer kunnen, hopelijk kan ik binnen een paar dagen het vliegtuig op. Gelukkig is er een osteopatenpraktijk in de buurt en de man zorgt er voor dat ik toch ietwat normaler kan bewegen.

Van vissen komt het niet meer, van gezellig bijkletsen hierover met Carty van de gelijknamige hengelshop wel. Zo te horen moet ik hier nog vele weken vakantie boeken vooraleer ik alle mogelijkheden eens heb geproefd. Daar stretchen en korte wandelingen een must zijn tot herstel, worden dit mijn belangrijkste bezigheden.