Zeevistrip Madagascar: Ballatsara Nosy-Bé (deel 1)

Door Hans Roose

 

Met zijn zacht brommende schroeven, landt het vliegtuig van Air Madagascar op het kleine eilandje Nosy-bé, helemaal in het noorden van Madagascar, nog net voor het uiterste puntje van het kanaal van Mozambique. Aan de kleine joviale luchthaven wacht Dominique ons op, de taxi-chauffeur van het hotel Le Grand Blue, dat de komende week ons verblijf zal zijn. 

 

Het is reeds donker, maar wel nog broeiend heet. In ons Belgenlandje sneeuwde het nog deze week, hier is het zo’n slordige 38 graden Celsius. Maar wie maalt er nu nog om dit gigantische temperatuurverschil : morgenvroeg start het visavontuur, op jacht naar de machtige Giant Trevally (GT) en dat zal al even gigantisch blijken te zijn.

 

Donker en broeiend heet.

 

Om 6.00 uur wekt mijn gsm me uit mijn wilde visdromen. Ik graai mijn hengels en visspullen bij elkaar en rep me naar het ontbijt. De ontvangst gisteravond in Le Grand Blue was warm, de ochtend is nog warmer. Het hotel beschikt over een groot domein met twaalf comfortabele bungalows. Het zicht op de baai bij het ochtendgloren is fabuleus. Vanop ons terrasje kan ik zelfs de twee boten van het hotel al waarnemen. Wát is het hier paradijselijk.

 

Het kleine eilandje bij het grote eiland.

 

Nog geen zeven uur en het zweet parelt al van mijn gezicht. Stralende zon, blauwe hemel, geen zuchtje wind…oeefff. Een heerlijke vruchtensap, vers fruit, zo uit de tuin van het domein geplukt en een knapperig geroosterd stokbrood wachten me op. Een selectie inheemse confituren en honing vervullen samen met een geurige koffie het eetfestijn. 

 

De achterkant van onze bungalow...

 

Guillaume, de uitbater die dit prachtige hotel twaalf jaar terug hier eigenhandig uit de grond stampte geeft ons de uitleg van onze eerste visdag. Gezien het begin maart is, staan we aan de start van het seizoen en zal de eerste dag vooral 'prospecteren' worden. Voor veel visssoorten, zoals de zwaardvissen, is het nog te vroeg, dus wordt het een beetje zoeken. 

 

...En dit is de voorkant.

 

Na het ontbijt brengt hij ons met z’n 4x4 naar de taxiboot die ons aan boord zal brengen van zijn goed uitgeruste vissersboot. Hijzelf, een visgids met waardevolle ervaring van deze streek, zal ons niet vergezellen. Hij beschikt bovendien ook nog over een hele mooie grote catamaran met vier slaapkamers met dubbele bedden waarmee hij meerdaagse vistrips organiseert naar Mitsio archipel. Inclusief met chefkok en nachtelijke bivak op de eilanden.

 

Een uitzicht om van te genieten.

     

Tegen acht uur varen we uit en starten we het optuigen van onze hengels.

 

Om binnen het half uur het kleine eilandje Nosy Fan dat midden in de baai ligt te vervoegen. Dit is de thuisbasis van grote vleermuizen en een uitvalshoek voor de duikers om de mooie rondom liggende koralen met hun prachtige fauna en flora te bewonderen. Het water is zo helder dat je moeiteloos de koralen en vissen op 25 meter diepte kunt aanschouwen. 

 

En er was meer...

 

Vanaf hier neemt de diepte gestaag toe en we gaan vlot over de 40 meter als de eerste jachtpartijen in het wateroppervlak aan de horizon verschijnen. We varen daarheen, vergezeld van enkele speelse dolfijnen en ook een enkele vliegende vis spurt van onder het kielwater van de boot weg. Wat is het hier toch prachtig. 

 

Eénmaal bij de jachten aangekomen kan het popperen beginnen. De Tenruy Furrary traveller hengel die ik hiertoe optuigde doet prima zijn werk. De zware Cubera popper zet je er moeiteloos heel ver mee weg. “Plus vite, plus vite, plus vite!” schreeuwt Angelo, de schipper van dienst. 

 

...veel meer. 

 

En niet te geloven… al bij de tweede worp zie ik een grote donkere schicht van tientallen meters ver mijn popper targetten. De snelheid van zijn schot is onwaarschijnlijk en met een grote dreun staat de Furrary helemaal krom, gevolgd door het helse gekrijs van de molenslip. Barracuda! Een hemels exemplaar van dik over de anderhalve meter : Ik kan het haast niet geloven, in mijn tweede worp! 

 

Mijn hart beukt van geluk, mijn armen sleuren als een gek aan de Furrary, toch neemt de vis moeiteloos 40 meter draad! Dan draait hij zich om, maar zijn tweede schot is van korte duur… Los. Een beetje beduimeld sta ik te kijken… wat een zonde… maar wat een kracht. Natuurlijk hoef ik je niet te vertellen dat de verwachtingen nu wel héél hoog gespannen waren. 

 

Inmiddels was de school opgejaagde vissen al een kleine 500 meter opgeschoven. Mens, wat gaat de vis hier hard. Angelo, een schipper van formaat, stuurde de boot steeds weer ervaren naar de jachten. Hij sneed de scholen vis heel bedreven aan zodat het popperen efficiënt kon verlopen. Maar hoewel de jachten immens waren, soms wel een voetbalplein groot slaagden we er niet meer in ook maar één vis te haken. Van tijd tot tijd een aanval, maar dat was eerder uitdagend: geen voltreffers meer.

 

Slepend onderweg naar een volgende stek.

 

Dan maar van techniek veranderen en op het wat diepere water jiggen. We zijn inmiddels aangekomen op Le banc de la serpent. Hier bereiken we vlot de 50 meter en met de Zenaq jighengels gaan we stevig tekeer. Jigs van 200 gram worden te water gelaten en bruut vanaf de bodem op volle molensnelheid naar boven gepompt. “Plus vite, jig, jig, jij”, schreeuwt Angelo alweer. Ja, het heet niet voor niks speedjiggen! 

 

Het zweet loopt ons af. De temperatuur is inmiddels ver boven de 40 graden Celsius graden gestegen en de spieren beginnen de eerste tekenen van verzuring te vertonen. We proberen het op verschillende stekken, doch blijven zonder success en besluiten nu een derde zeer successvolle techniek te gaan proberen: bodemvissen oftewel palangrotte. 

 

Goedverzorgd materiaal.

 

De montages worden aangepast met een peervormig lood van 275 gram en een stalen onderlijn. Op grote haakmaat 8/0 wordt een inktvis gemonteerd en het hele boeltje gaat richting koraal. Eenmaal beneden gekomen wordt de 80lbs geweven lijn netjes op spanning getrokken op de hengeltop en dan is het wachten op een aanbeet. 

 

Lang duurt het ditmaal echter niet. Tik…tik… Tiktiktik…en Bam, keihard aanslaan en hangen. Een kleine capiteine meldt zich aan. Een mooie gekleurde vis van een drie kilo, maar niet waar we voor gekomen zijn. 

 

Mooie vis, maar niet waar we voor gekomen zijn.

 

Hij wordt gevolgd door enkele van zijn broertjes en zusjes tot plots mijn Tenruy Diabolo traveller, die ik hiervoor ingezet heb, kreunt onder de aanslag. Dat is een anders kaliber. 

 

De Diabolo is weliswaar een stuk lichtere hengel dan de Furrary, maar hij beschikt over een bijzonder stugge ruggegraat die de aanslag feilloos omzet in een hangende vis. Hij buigt tot in het handvat en na een mooie dril heb ik de vis 50 meter hoger gepompt en klaar aan boord voor een fotoshoot. Een prachtexemplaar van een jobfish. 92 centimeter voor een krappe 12Kg. 

 

Een prachtexemplaar van een jobfish...

 

Om 16.00 uur varen we al trollend terug naar de baai om anderhalf uurtje later van een verkwikkende douche te genieten. Guillaume staat ons met zijn 4x4 op te wachten aan het strand en polst hoe de dag verlopen was. Als rasechte Bretoener verklapt hij ons dat capriccio van coryphene (dolphinfish – mahi-mahi) het allerlekkerst is. 

 

In deze baai komt deze soort helaas niet zoveel voor en het is nog wat te vroeg op het seizoen. Om 18H valt de duisternis en begint het te regenen. De buit van de dag wordt ons in het restaurant klaargemaakt onder de vorm van heerlijke carpaccio. Nooit eerder at ik die zo smakelijk.

 

De kok kent zijn job als de beste en bij een fris glaasje Franse witte wijn smullen we ook van de heerlijk gegrilde filets van de poisson poulet (jobfish). Ook nu komt Guillaume ons uitgebreid inlichten over de te gebruiken vistechnieken, toont ons zijn klein goed getarget winkeltje met alle nodige hengelsportmaterialen. 

 

...en de kok maakte er wat lekkers van. 

 

Geen kunstaas dat je hier niet vindt voor dit type visserij, en dat alles aan economische prijzen! Dus mocht je iets niet hebben of kwijtraken, je kan het steeds in het hotel verkrijgen.

 

(wordt vervolgd)