TotalFishing

We gaan dit jaar voor brons!

Door Paul Ruiter

Sinds een aantal jaar ga ik elk jaar samen met mijn vader een weekje vissen in Ierland. Ons inmiddels vertrouwde adres is bij visgids John Quinlan in het prachtige county Kerry in het zuidwesten van Ierland. De reden dat we ieder jaar terug komen is heel simpel.

Ten eerste zijn John en zijn vrouw Lynn beiden hele warme en vriendelijke mensen. Ten tweede biedt het gebied waar we naartoe gaan legio verschillende vismogelijkheden. Op zee kan gevist worden op zeebaars, harder, lipvis en niet te vergeten, pollak.

Daarnaast zijn er diverse bergmeren waar bruine forel en zeeforel gevangen kan worden. Als uitsmijter hebben we de beschikking over een mooie kleine rivier waar zalm, zeeforel en bruine forel tot de mogelijkheden behoren.
Deze diversiteit aan mogelijkheden is heel belangrijk voor ons. Voor ieder type visserij ben je zeer sterk afhankelijk van de weersomstandigheden. En niets is zo onvoorspelbaar, grillig en temperamentvol als het Ierse weer.

Temperamentvol

Het beproefde reisplan werd weer uit de kast getrokken en zo landden we in de tweede week van september op de luchthaven van Cork. Vandaar pakten we de trein met een overstap in Mallow waar we goed opletten dat de trein ook daadwerkelijk naar de bestemming gaat die op de trein staat aangegeven en daar niet net vandaan komt en de andere kant op gaat.

Na ruim twee uur treinen arriveren we in Killarney alwaar we opgepikt worden door Lynn.Het Ierse landschap baadt in de zonneschijn en dat baart ons zorgen. Voor het vissen op de rivier is een flinke regenperiode uitermate belangrijk om een zogenaamde "flood" te veroorzaken, waardoor de zalmen tot leven komen en verder trekken naar de paaigronden.

Heel Ierland geniet al weken van een langdurige droogteperiode met stralend mooi rustig zomerweer. Goed nieuws voor de Ieren en de toeristen, maar slecht nieuws voor de riviervisserij.

Als we aankomen bij Thatch Cottage Fishing Lodge, horen we van John dat de wind ook nog eens uit een ongebruikelijke hoek komt waardoor er nauwelijks branding staat in de baai. Slecht nieuws voor de zeebaarsvisserij. Samen met John spreken we het strijdplan voor de week door. Bij deze bespreking schuiven nog twee andere gasten aan.

Dit zijn Peter en Robert, twee typische droge Engelse heren op leeftijd, die de komende twaalf dagen op bezoek zijn om speciaal op de rivier te vissen op zalm. De vooruitzichten voor de rivier zijn slecht, er wordt regen voorspeld, maar niet in de benodigde hoeveelheid voor een flood.

Gelukkig heeft John nog een troef achter de hand. Sinds dit jaar heeft hij de beschikking over een boot. Door de rustige weersomstandigheden biedt dit een uitgelezen mogelijkheid om met de boot op pollak te gaan vissen met licht materiaal. De boot biedt een aantal voordelen: ten eerste hoef je geen kilometers te lopen en als een klimgeit de gladde rotsen af te dalen om bij je visplek te komen.

Daarnaast zit je recht boven de vis, waardoor je een veel grotere kans hebt om een gehaakte grote pollak te kunnen landen. En daar was het plan voor de volgende dag: bootvissen op pollak.

Troef achter de hand

De volgende ochtend zoeven we, na een stevig ontbijt en een ritje in John's 4x4, in de boot met gezwinde spoed door de baai en richting de steile kliffen. Aangekomen op de stek zien we op de dieptemeter hoe de steile kliffen onder water recht doorlopen naar beneden.

Ongelofelijk, vlak onder de kant loopt het steil af naar 30 meter! We besluiten eerst voor anker te gaan en het te proberen met lichte shads (25 gram) en een lichte spinhengel. Mijn vader pakt, purist als hij is, de vliegenlat en monteert een zinkende loodlijn. Al snel worden we getrakteerd op de eerste loeiharde dreunen van pollakken die vol overgave op ons kunstaas duiken.

Deze grootogige bronzen krachtpaters duiken vervolgens pijlsnel de diepte in, in een poging om in het veilige kelp te komen. Doordat we recht boven de gehaakte vissen zitten, maken ze geen schijn van kans, zelfs niet op mijn 40-grams spinhengel.

Mijn vader heeft al verscheidene vissen gevangen en is bezig met het laten afzinken van zijn vliegenlijn, als hij in ene een kneiterharde beuk krijgt. De vliegenhengel vliegt krom en na een harde dril komt de hoofdprijs van vandaag naar boven: een pollak van vijfenzeventig centimeter.

De hoofprijs van vandaag

De volgende dag is het nog steeds rustig en droog. Mijn vader besluit om samen met Peter op de bergmeren te gaan vissen. Ik ga met Robert en John weer aan de gang met mijn nieuwe verslaving: met licht materiaal bootvissen op pollak. We hebben een superdag en vangen al driftend hele serieuze pollakken.

Op een gegeven moment belanden we in een grote school makreel. Snel een paar veertjes er op en binnen no time hebben we een aantal kleine makreeltjes in de boot. Deze makreeltjes van ca. vijfentwintig centimeter zijn ideaal om met een loodkopje door de lip, de diepte in te sturen.

Aangekomen op de bodem, krijg ik gelijk een flinke tik, maar voel daarna minder spanning. Een gretige pollak heeft mijn makreel zo van de haak gesnoept. Gelukkig heb ik meer pollak-snoepjes en vlak daarna haak ik een mooie vis van rond de zeventig centimeter. Met zo'n dertig grote bronzen pollakken de man, hebben we een topdag.

Mijn vader heeft zich ook prima vermaakt op de bergmeren en de nodige bruine forellen gevangen.

Grote bronzen pollakken

Dag drie en nog steeds geen verandering in het weer. Dit tot wanhoop van Peter en Robert, die hun kansen voor een visbare dag op de rivier steeds verder zien afnemen. Gelukkig hebben ze de beschikking over een ruime voorraad meegenomen flessen wijn waarmee ze zich prima vermaken op de verschillende bergmeren. "What do you think Peter, is this a two- or a three-bottle day?"

Wij besluiten weer voor brons te gaan zo lang het weer het toe laat. Dit keer varen we naar de uiterste landpunt van de baai. Hierna is het alleen nog Atlantische Oceaan tot aan Amerika.

We driften over een mooie richel, waar we onze 25-grams loodkopjes met Lunker City shads overheen laten dansen. Prompt springt de hengel van mijn vader in een prachtige hoepel: big fish! Met een flinke krachtsexplosie probeert een grote pollak terug te duiken in het kelp. Na een kwartier touwtrekken met diverse gierende runs verschijnt er brons vanuit de diepte.

Mijn vader poseert trots met een serieuze pollak van vijfentachtig centimeter. Ik kan niet achter blijven en vang nog een aantal mooie vissen, maar ik kom niet boven de magische tachtig centimeter. Dat maakt ook niet uit, deze dag kan niet meer kapot!

Prachtige hoepel

Serieuze pollak

De volgende dag besluiten we om toch nog op zoek te gaan naar zeebaars. Het is hard vissen en veel lopen, maar ik weet 2 baarzen te vangen. Ik ben al een aardig eind afgedwaald en in de verte zie ik mijn vader en John in de sluiphouding staan. Ik besluit die kant op te lopen om te kijken wat ze aan het doen zijn.

Ze hebben een schooltje harders gevonden en lokken die met rottend zeewier vol met maden naar zich toe. Men neme vervolgens een kleine imitatie van een made, gebonden op een haak maatje zestien, aan zestienhondertste nylon en werpen deze met een indicatortje richting de school. Bij het aanslaan komt er een flinke dosis geluk kijken.

Maar als je een vis gehaakt hebt, dan zul je het weten ook! Harders zijn loeisterke en explosieve vissen en je moet alle zeilen bij zetten om ze te landen op licht materiaal. Deze keer is het geluk aan mijn vaders zijde en hij landt een prachtige harder van zes pond.

Loeisterk en explosief

Op de terugweg rijden we zoals iedere dag weer even langs de rivier. In de bergen is behoorlijk wat regen gevallen en het waterpeil lijkt iets te stijgen. Met vooruitzichten op meer regen de komende nacht besluiten we om direct om te keren en in het stadje een zalmvergunning voor de volgende dag te kopen.

De Ierse verkoopster kijkt ons meewarig aan en vraagt of we zeker weten dat we een zalmvergunning willen voor vrijdag de dertiende. We laten ons niet van de wijs brengen en kopen evengoed een vergunning. No guts, no glory.
Op vrijdag de dertiende staan we voor dag en dauw op en springen in de wagen richting de rivier.

Het waterpeil is alweer dalende, maar langs de oevers zien we sporen van een kleine "flood". Peter en Robert laten deze kans niet voorbij gaan en rijden naar een hoger gelegen deel van de rivier. Mijn vader en ik krijgen een aantal pools toegewezen. John en ik komen samen bij de eerste pool aan. We zien wat beweging in het water en we blijven stokstijf staan. Een otter is op zijn dooie gemak rondjes aan het zwemmen en druk aan het kwetteren.

Het gekwetter wordt beantwoordt vanuit een holte in de oever, waar een jonge otter naar zijn moeder roept. Na vijf minuten ademloos genoten te hebben van dit schouwspel, worden we opgemerkt en de otterfamilie verdwijnt spoorloos.
Ik begin met het systematisch afvissen van de pool met mijn spinner terwijl John mijn vader verderop op weg helpt.

Al snel kreeg ik een mooie dreun op mijn hengel. Gelijk de slip los en wachten op de gierende slip en de acrobatische sprongen. Ik word niet teleurgesteld en even later land ik een mooie zilveren zalm. Ik weet in deze pool nog twee mooie zalmen te vangen. Volledig in mijn nopjes loop ik naar de volgende pool, waar John ook polshoogte komt nemen. Ik vertel hem het heugelijke nieuws en ontvang zijn welgemeende felicitaties.

John wijst mij op een rotsblok aan het eind van de pool. Dat is de plek waar de kans op een zalm het grootst is. Ik besluit om niet eigenwijs te zijn en werp mijn spinner links van het blok. Tijdens het binnendraaien voel ik een tik, maar haak de vis helaas niet.

Nog maar een worp op dezelfde plek en deze keer is het raak. De vis neemt een aantal krachtige runs en enkele ogenblikken later poseer ik met een fraaie donker gekleurde zalm.

Donker gekleurde zalm

De vis wordt direct teruggezet en ik gooi nog een keer richting rotsblok. Weer een dreun en dit keer een wat kleinere zilveren zalm die ook weer mag zwemmen. Wat een wereldstek! De volgende worp gaat rechts van het rotsblok en ik word wederom getrakteerd op een snoeiharde aanbeet. Met een glimlach van oor tot oor kijken John en ik elkaar vertwijfeld aan.

We hebben een complete school getroffen die op een paar vierkante meter tegen een rotsblok aan liggen. Om een lang verhaal kort te maken: het rotsblok levert hierna nog een zalm op en nog twee losschieters. Dit zet de teller voor mij op zeven gelande zalmen en twee losschieters. En dat allemaal op een ochtendje. Wat nou vrijdag de dertiende?

Hierna verzamelen we weer en genieten we van een kopje koffie gezet met water uit de rivier. Mijn vader heeft ook een zalm gevangen op de vlieg en een mooie vis verspeeld. De rest van de middag zakt de rivier verder en blijven de aanbeten uit. Peter en Robert hebben helaas geen vis gevangen, maar zijn echte gentlemen en feliciteren ons van harte.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de plaatselijke pub om deze geluksdag af te sluiten met een paar pints. En daarmee is weer een eind gekomen aan ons jaarlijkse visavontuur. Persoonlijk had ik mij geen mooier einde kunnen wensen!
Paul Ruiter

Geen mooier einde kunnen wensen

Noot: helaas is mijn vader recent onverwachts overleden. Ik ben dankbaar voor de vele mooie herinneringen.