Met de vlieg op bonefish
door Jelle Westerhuis
De meeste mensen denken bij vliegvissen aan forel of zalm. Maar er is natuurlijk veel meer mogelijk. Waarom in regen en wind op zalm gaan vissen als je voor hetzelfde geld in warmere oorden bij een temperatuur van 30 graden Celsius bijvoorbeeld op bonefish kunt gaan vissen?
”Werkelijk een supersportvis!” Vliegvissen op bonefish is een sport apart. Je vist op het zoute water in een omgeving die je minimaal één keer in je leven gezien moet hebben. Alleen al de wijde flats (spreek uit: flets) zijn al zeer indrukwekkend te noemen. Op bonefish vissen is echt jagen en op je hoede zijn. De vis heeft een kleur die nagenoeg dezelfde is als de bodem, vermengd met de kleuren van de zee. De vis is dus bijna niet te zien, maar de vis ziet en voelt ons juist enorm goed! Als je bijvoorbeeld op een stukje koraal stapt kan dit al fataal zijn, de trillingen gaan veel verder dan wij denken. De vis mag jou dus echt niet horen of zien, anders is hij binnen no time van de flat vertrokken. Je moet enorm voorzichtig lopen en proberen hem eerder te zien dan de bonefish jou kan zien, en dan nog heb je maar een kleine kans om uiteindelijk succesvol te zijn. Alles moet gewoon perfect kloppen. Flats en mangroven
Er zijn diverse plekken waar je de bonefish kunt aantreffen. Op de flats is mijns inziens het mooiste. Ergens op een verdwaalde ondiepe zandplaat op een paar minuten tot enkele uren varen vanaf de kust. Zo’n flat is gemakkelijk te herkennen aan de lichte kleur, veroorzaakt door de ondiepte en het lichtgekleurde zand. Om de flat heen zijn dan de drop-offs. In één keer gaat het meters de diepte in, waar ook vele andere soorten vissen als bijvoorbeeld snappers, jack travelly’s en barracuda’s te vinden zijn. Vaak kun je hier wel wadend vissen en mocht het toch een beetje dieper zijn dan verwacht, dan blijf je gewoon vanaf de boot vissen. De meeste charme echter heeft het wadend vissen. Mangrovebossen zijn op hun manier ook zeer spectaculair. Hele platen zeegras (tortuegrass) en grote zandvlakten afgewisseld met koraalbedden. Zeer spectaculair om te zien. Overal staan partijen ‘boomstruiken’ die pas boven water beginnen te ‘groeien’. Net onder de waterspiegel begint de groei van de wortels. Je ziet dus in het water van die dikke ‘wortelstronken’ staan. Hierlangs zie je het grootste deel van de bones optrekken. Je ziet het al helemaal gebeuren: je haakt die ene dikke vis en die schiet vervolgens gelijk de mangrovebossen in en je kan gedag zeggen tegen je droomvis…
“Kuierende bonefish op de flats” Flat in oproer
Zo sta ik dus eens te vissen en werp ik mijn Crazy Charlie zacht op de juiste plek. Binnen een seconde de hele flat in oproer! De bones zijn ‘gespookt’ en hebben hun heil in dieper water gezocht. Wat deed ik in godsnaam verkeerd, het leek tenslotte allemaal perfect te zijn? Nu niet nadenken en op zoek gaan naar de volgende school bones. De watertemperatuur is zo’n dertig graden en de diepte varieert tussen de 20 en de 80 centimeter. Het water is zo glashelder dat ik de kreeften over het zeegras kan zien lopen. De omgeving is om van te dromen. Opeens zie ik weer een klein groepje bones (3 tot 5 vissen) gestaag over de flat grazen. In de kleinere groepen vissen zitten vaak de grotere exemplaren en ik maak me weer klein om vervolgens de school zo dicht mogelijk te kunnen benaderen. Alles lijkt nu echt goed te gaan. Ik werp de school voorzichtig aan en de vlieg valt. Alles blijft rustig en ik besluit een stripje te wagen. Vervolgens een klap op de hengel om nooit meer te vergeten. Eentje zoals alleen een bone kan veroorzaken. Echter, de vis komt vrij gemakkelijk naar me toe. Dan ziet de vis mij en zet aan voor een gigantische run van 50 tot 80 meter. Hij is gewoon niet te houden, ik kan niets anders dan hem laten gaan. Dan, na enkele ogenblikken, wordt de vliegenlijn blijkbaar te zwaar voor de bonefish. Hij draait 180 graden en begint een zelfde spurt, alleen nu naar mij toe! De dril komt nu echt los. De hengel toont haar prachtige curve en de bonefish wil niets liever dan de flats af, het diepe water in, wat absoluut voorkomen moet worden. Na een tijdje ultieme sport pak ik de vis uit het water en krijg ik het grootste respect voor deze dappere vechter. Tailen
Na minuten lopen door de dichte, dorre struiken sta ik opeens aan het begin van een prachtige mangrove. Voor mij ligt gelijk al een enorme plakkaat koraal en tot mijn grote verbazing val ik met mijn neus in de boter. Tientallen zilveren oplichtende staartpuntjes. De bones staan volop te wroeten (‘tailen’) tussen de stukken koraal, op zoek naar kreeftjes en dergelijke. Ik krimp gelijk ineen om schrikreacties te voorkomen. Ik bind een fluorocarbon tippet aan en knoop een witroze Crazy Charlie aan mijn tippet. Voorzichtig lijn van de reel halen, slip goed instellen en zonder in de bomen achter me te blijven haken, voorzichtig de vlieg in de buurt van de grazende bones laten landen. De Charlie valt zacht en de bones hebben niets in de gaten. Ik denk dat ze nu dicht genoeg bij mijn vlieg zijn om een strip op te merken en hierop te reageren. Ik geef een kort rukje aan mijn lijn en ik zie de opvallende Charlie verspringen. Eén bonefish reageert inderdaad en zwemt achter de vlieg aan, maar stopt. Ik besluit door te strippen en de vis volgt trouw als een hond. Moet ik nu doorstrippen totdat de vlieg zowat op mijn reel zit of ga je vandaag nog eens een keer bijten, denk ik bij mijzelf. Ik maak me nog kleiner om maar niet op te vallen. Op een afstand van een meter of vier houdt deze vis het voor gezien en wil zich niet langer in de maling laten nemen. De eerstvolgende worp valt wat ongelukkig en zowel de lijn als de vlieg slaan vrij hard op het water. Meteen daarop taaien de vissen in rap tempo af naar andere gronden.
“Ongelofelijk hoeveel kracht in zo’n klein lijfje zit” Felle rukjes
Doorlopen maar weer en goed blijven opletten. Het zal niet de eerste keer zijn dat mijn hart een keer overslaat van opgejaagde bones die massale boeggolven veroorzaken. Na een half uur te hebben gelopen onder de gloeiend hete zon zonder iets te bespeuren, zie ik aan de rand van de mangrove een schooltje bones rustig op en neer zwemmen. Geen supervissen, een pond of 3-4, schat ik. Ik moet nu kans hebben, met een beetje mazzel kan ik de vis ervan weerhouden om de mangrovetakken met behulp van mijn tippet bij elkaar te knopen. Geconcentreerd probeer ik de vlieg perfect te laten landen maar hij wordt helaas door de wind een meter of twee van de bones weggeblazen, maar nog wel aan de rand van de mangroven. Een van de actievere vissen uit deze school merkt het vallen van de vlieg op en laat zich overmeesteren door zijn nieuwsgierigheid. Ik wacht nog even met strippen tot de vis dichtbij genoeg is. De bone is nu op zo’n halve meter verwijderd en ik begin met korte felle rukjes binnen te halen. Gelijk zie ik zijn staart sneller heen en weer gaan en duikt hij vol boven op de vlieg en hangt! Maar wat nu? Door de verrassing waarschijnlijk vergeet de vis de mangroven en schiet rechtstreeks naar het open water. Een best aantal meters gaan door de backing en weer die geweldige krachtsexplosie, het blijft elke keer weer mooi. Na een dril van enkele minuten laat deze vis zich rustig landen en kan de vlieg voorzichtig verwijderd worden waarna ook deze dappere vechter weer teruggezet kan worden. Thanks mister Bone! Materiaal
Aangezien het bijna altijd waait en je altijd zal zien dat je op het juiste moment tegen de wind in moet werpen, spreek ik de voorkeur uit voor een supersnelle negenvoets hengel met een weer niet al te harde top in een klasse #6 tot #9, afhankelijk van de te verwachten grootte van de vis en de eventueel andere te haken vissoorten als bijvoorbeeld barracuda’s en babytarpon. De gekozen lijn is een weight forward speciaal voor het zoute water. De standaard vliegenlijnen veranderen vaak door de hitte en het zoute water in spaghetti. Er zijn diverse aanbieders die zeer goede vliegenlijnen brengen. Ik mag persoonlijk graag mijn hengel ‘overloaden’, een wat zwaardere lijn op een bepaalde hengel, bijvoorbeeld een #7 hengel met een #8 of #9 lijn, puur voor het gemak. De vliegenreel moet gewoonweg tiptop in orde zijn en het liefst voorzien van een afgesloten disc-slipsysteem, zodat zout geen roet in het eten kan gooien. Opslag van voldoende backing is ook erg belangrijk, ongeveer 250 meter 20 lb. geeft een zekerder en lekkerder gevoel.
Aangezien het water glashelder is en dikke en gekleurde lijnen onder water ogen als dikke sleepkabels heb ik gekozen voor een fluorocarbon bonefishleader met een lengte van 12 voet, oftewel 3,6 meter. Verder zorg ik dat ik niet te veel spullen meeneem, je moet vaak veel en lang door het water lopen wat op zich al doodvermoeiend is en de temperaturen maken het ook niet comfortabeler. Een wat grotere heuptas is al voldoende om een tweetal kleine vliegendozen, een allround tangetje, nagelknipper, tippetmateriaal, camera, reserveleaders en zonnebrandcrème (!) mee te nemen. Een goede pet liefst met lange klep en een polariserende zonnebril zijn absoluut onmisbaar, het kan een visdag maken of breken.
“Bloedheet genieten” De maan
Soms vraag je je af: ‘Hoe heb ik het toch zo kunnen treffen!’ Dit dachten wij ook toen we in Mexico, Cozumel waren. We hadden gepland om een dagje op de bonefish te gaan vissen en het biggamen even te laten voor wat het was. Normaliter is het zo dat de bonefish veel slechter bijt wanneer het volle maan is. Door het maanlicht zijn de vissen in staat om ’s nachts te eten en overdag een beetje te luieren, wat zich uit in cruisegedrag. De vissen zwemmen doelloos in de rondte en reageren alerter dan wanneer ze aan het grazen zijn. Nog moeilijker vissen dus.
Het was de hele week ’s nachts al bewolkt geweest. De avond voor de dag dat wij erop uit zouden trekken is er geen wolkje aan de hemel en verschijnt de maan helaas in volle glorie, alle vissen even ‘bijschijnend’ bij het eten. Kortom, de volgende dag ’s ochtends een kwartiertje azende bones gezien en de rest van de dag alleen maar cruisende vissen, een taaie visserij. De vis zat overduidelijk nog bomvol van de nacht en nam niet eens de moeite om naar de vlieg te kijken. Nog erger was het dat we vele vliegendozen bij ons hadden die stampvol zaten, en toch bleken we niet de goede patronen bij ons te hebben (klinkt bekend hé?). Gelukkig hadden de gidsen een doosje met ongeveer 15 vliegen waar er 4 van bleken te werken, zodat het resultaat na een dag vissen en honderden vissen te hebben gezien toch nog 2 stuks betrof. U ziet, het is niet altijd rozengeur en maneschijn!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
