TotalFishing

Karperpassie 189

Door Co Sielhorst

24 februari 2007.
Zaterdag weer vissen? Nee. Zoeken naar eitjes van de sleedoornpage. Mijn honger naar kennis over vlinders en libellen is haast niet te stillen. Vandaar dat ik zelfs mijn visdag even aan de kant schuif. We gaan inventariseren in een gebied met essengrienden langs de Utrechtse heuvelrug.

..groeien het hele jaar door..

Een dynamisch landschap waar regelmatig open plekken ontstaan. Die open plekken worden in rap tempo gekoloniseerd door sleedoorns. Daar houdt de sleedoornpage van. De vlinderfamilie van de pages, een paar soorten, leidt een bescheiden leventje. Ze laten zich niet vaak zien. Sleedoornpages komen de winter door als eitje. Zoals de naam al zegt zijn ze erg eenkennig. Ze zijn volledig afhankelijk van deze venijnige doornstruik. De eitjes zijn niet groter dan een speldenknop. Een speld in een hooiberg? Nee, dat blijkt wel mee te vallen. Op een plek waar de soort vorig jaar ook aangetroffen is gaan we eerst even proberen om het zoekprofiel in beeld te krijgen.

De kenners hebben al snel het eerste eitje gevonden. Het is echt niet groter dan een spelden knop, wit of een beetje grijs. Met een loep is te zien dat het een klein kunstwerkje is. In weer en wind zit hier een nieuw leventje te wachten op betere tijden. In de aanzet van eenjarige takjes. Vlakbij de knopjes die eerdaags openbarsten. Ik krijg een warme douche van informatie over de soort over me heen. De ontmoetingsboom, daar kan ik me van alles bij voor stellen.

De puzzel wordt steeds completer. Op een volgend perceel vinden we een begin van een nieuwe populatie. Missie geslaagd. De essen waar steeds weer hout van gekapt wordt zijn soms wel een eeuw oud. Daar kan weer een heel ander wereldje van profiteren.Deze paddenstoelen groeien het hele jaar door. Ze leggen zelfs jaarringen aan. Onderweg komt het gesprek op onweer. Geen wonder want het ziet er af en toe best dreigend uit.

Deze club is goed geïnformeerd over het fenomeen. Onder de indruk ook. Ik heb me er altijd een beetje lacherig vanaf gemaakt. Opklaringen, af en toe zelfs een zonnetje. Waar hebben we het over. We gaan gewoon door. Proberen om deze soort verder in kaart te brengen. Langs de rand van het volgende veelbelovende gebied krijgen we een breder uitzicht. Ziet er niet goed uit. Gaan we? Iedereen is het er meer eens. Verstandig besluit. We rijden naar huis in een wolkbreuk.

Vier uur. Ik ben thuis. Nu al op de bak gaan hangen? Na een paar uur beulen door grienden geen slecht plan.
Ik kan het toch niet laten. Er is afgelopen week nóg iets gebeurd, mijn aasproblemen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb twee balen snoepgoed opgehaald. Ook al weer een paar dagen de routine hersteld. Goed nagedacht. Overnemen van een voerplek met ander aas is niet zo makkelijk. Instant vissen met één enkel aasje onder de haak werkt onder deze omstandigheden ook niet echt. Dagelijkse regelmaat met een aasje waar ik de winter mee ingegaan ben lijkt belangrijk. Hoeft niet veel te zijn. Twee handjes, meer dan genoeg.

Het weer is absoluut rampzalig geworden. De wijze woorden over onweer leg ik naast me neer. De wind staat gelukkig goed. Ik kan een scheerlijn aan de brug vastknopen. Zeiknat kruip ik onder de plu. Ik wil niet al te lang blijven. Geeft dus niets. Binnen een paar minuten staat mijn pennetje te schokken. Ik mis de eerste aanbeet. De volgende gaat ook de mist in. Hoeveel kansen krijg ik nog. Vrij vlot weer beweging. Nu hou ik me in tot er niets meer mis kan gaan.

Er stuitert een zeelt onder de top. Weg van de brug met dat beest. Een ramp. De vis zwemt twee keer om een tak heen. Bij de laatste storm uit een boom gewaaid. Het beest bevrijdt zich heel rap van de haak. Ik zet aan en zie tot mijn verbazing dat ik meteen weer los ben van de narigheid. Drie aanbeten, binnen een paar minuten!

Ik laat de boel weer zakken. Vrijwel meteen zeilt mijn pennetje weer weg. Kalm reageer ik op een duidelijke aanbeet. Geen twijfel mogelijk. Stomverbaasd zie ik dat mijn aas weg is. Zal toch niet waar zijn? Haak weg! Ik zie dat het laatste stukje lijn afgekapt is alsof er een scheermes doorheen gegaan is. Snoek. Hoeveel snoeken heb ik nu al gevangen aan eiwitrijke aasjes? Vooral na een lange voerperiode is er altijd wel een platbekkarper die het kunstje leert.

Ik kan toch geen lijn afslaan terwijl mijn pennetje een halve meter van de top staat. Nee, dat vertrouw ik mezelf toch wel toe. Het wordt al donkerder. Toch knoop ik nog een nieuwe haak aan. Maak een nieuwe haar van elastiek. Knoop er nog een nieuwe brok aan. Leg weer in op de zelfde plek. Ik ben al aardig goed in standbeeld spelen. De aantrekkende wind en de zwiepende regen maken het nog even lastig. Toch laat ik me niet voor de gek houden.

Pennetje komt een centimeter omhoog en dwarrelt tegen de wind in. Ik gok het. Goddelijk gevoel. Een buitengewoon onwillige vis. Een serie uithalen van een paar meter. Het beest lijkt op stoom te komen. Ik moet iets bedenken. Aan de andere kant van de brug kan ik meelopen. Ik spring onder de plu uit. Graai naar het net. Halverwege de brug gooi ik het naar de overkant. Blij dat er een reling langs de brug zit. De wind huilt nu door de kale takken. Ik geniet van de elementen.

De regen klettert naar beneden. Ik heb allen maar aandacht voor de vis. Rakelings langs de betonpalen. Even een uithaal de andere kant op. Weg van de brug. Ik ga er voorzichtig tegenin. Het werkt. De vis gaat eindelijk van de brug weg. Ik kan nu met mijn rug tegen de elementen in gaan zitten. Net net gaat te water. Even later kan ik een mooie schub over het touwtje trekken. Poseren met een vis zit er niet zo in. Een plaatje van die stoere kop dan maar. Het gouden oog draait weg als de luchtbel een waterpas.

..oog draait weg..

De voerinspanningen gaan gewoon door. Ik ga nog een water toevoegen aan mijn lijstje. Het ligt zelfs prettig op de route naar mijn polderstek. Geleerde lessen in de praktijk brengen op ander water.