Guernsey, een nostalgisch Kanaaleiland voor de verwende zeevisser

Door Joop Folkers  

 

Het mooie Kanaaleiland Guernsey stond eind jaren 80 hoog op het verlanglijstje van vele zeevissers. Niet zo vreemd want de vele honderden wrakken rondom dit eiland bleken uitzonderlijk goede stekken voor enorme congers en andere grote vissoorten als zeeduivels en record polakken.

 

Ook werden er op de enorme zandbanken grote zeebaarzen, grieten en tarbotten gevangen aan vooral levende zandspiering. Kortom een supervisserij die je een keer meegemaakt moest hebben. Helaas kende deze topstek ook een nadeel en dat was de enorme getijdestroom waarbij een verval van ruim acht meter (hoog-laag water} geen uitzondering was.

 

Ergens eind jaren 80 kreeg ik een telefoontje van 'Guernsey ganger' Hans Mortier met de vraag of ik een artikel voor Beet wilde maken over de visserij rond dit mooie eiland. Daar zei ik uiteraard geen neen op en zo vertrok ik samen met een stel Amsterdammers ergens rond half september naar deze visrijke stek. 

 

'The place to be' als je het tenminste had voorzien op een nieuw persoonlijk record conger. Helaas bestonden er destijds geen digitale camera’s dus moesten we het met dia’s doen. Eén van de redenen waarom ik slechts een enkele foto van deze trip(s) heb overgehouden. 

 

De ene na de ander record conger kwam aan boord.

 

Na aankomst in het eenvoudige hotel van Sylvia en Chris werden de hengels klaargemaakt voor de strijd op grof wild. Het was in die tijd helemaal in om met een stalen lijn te vissen. Zelf had ik mijn reel volgespoeld met Web Wizard,de eerste dyneema lijn die destijds op de markt was verschenen. 

 

Dougal Lane was de schipper eigenaar van de stoere Midnight Moon Expresse een Aqua Star van bijna 12 meter lang met héél véél pk’s voor die tijd. De boot was helemaal voor deze visserij ingedeeld. Dougal was een ware kunstenaar in het ankeren. Op ruim 100 meter diepte wist hij zijn boot zo te manoeuvreren dat hij vrijwel boven het wrak lag.

 

Dat was ook pure noodzaak, want congers leven nu eenmaal in een wrak en komen er alleen maar uit om voedsel te pakken om zich daarna weer direct achteruit zwemmend richting wrak te begeven.

 

Een vrijwel wit gekleurde leng.

 

Mijn eerste drift leverde een witte leng van zo’n pond of 20 op. Een topvis die mijn vakantie al meer dan goed maakte. Toen ik een nieuw stuk inktvis de diepte instuurde werd het net boven het wrak gepakt door een vis die alleen maar rond de bodem bleef zwemmen. Na ruim tien minuten kwam er nauwelijks schot in de strijd en kreeg ik van Dougal te horen dat ik in het wrak vast zat en beter mijn lijn kon snijden. 

 

Ik was er echter van overtuigd dat het om een dikke vis ging dus stond ik ruim een half uur lang te knokken op het ruime achterdek van de Midnight Moon Express. Langzaam maar zeker kwam er schot in de zaak en wist ik deze grote onbekende ondanks de (vrij) felle getijdestroom richting oppervlakte te dirigeren. 

 

Bijna 40 pond zeeduivel hoe bedoel je mijn vakantie kan niet meer stukl

 

Enkele minuten later vertoonde zich  een (wat later bleek) bijna 40 pond zware zeeduivel in het glasheldere water. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn God wat een droomvis! Enkele minuten later stond ik gezien de grillige vorm en lelijke bek met tanden toch ietwat angstig klaar voor een korte fotosessie. Hoe bedoel je, vakantie geslaagd! 

 

Een nieuw Nederlands record koekoekslipvis. 

 

Na enkele uitzonderlijke vissen als een pink-bream en een nieuw Nederlands record koekoekslipvis kwam de dag waarop we een speciaal wrak gingen bezoeken. De stroming en de weersomstandigheden waren dusdanig dat we bij hoge uitzondering rond dit zeer speciale 'Dougal'wrak konden ankeren.

 

Volgens zijn ervaring was het hier vergeven van de 60+ congers met uitschieters naar wel 100 pond. Poeh poeh…wat een vooruitzicht.

 

Mooie dikke lipvissen. 

 

Ook nu werden er weer grote stukken inktvis als aas richting bodem gestuurd. Ik vergeet nooit mijn eerste aanbeet op dit superwrak. De top van mijn hengel werd getrakteerd op enkele droge stoten waarop ik besloot aan te slaan. Door de spanning had ik niet gemerkt dat Dougal achter me stond en na mijn misser gilde: “Let him go come on, give him time to eat”!!! Ja ja, lekker lullen zeg. 

 

Een mooie zeebrasem.

 

Enkele minuten later stuurde ik wederom een groot stuk inktvis richting wrak dat vrijwel direct werd gegrepen door zo’n monsterlijke zeepaling. Ik voelde het gewoon, op deze stek kon ik mijn (Ierse) PR conger (38 lbs) verbeteren en dus wachtte ik op de aanwijzingen van Dougal. De droge stompen op mijn top verraadde de volgende aanbeet: ”Wait and give him time!” Terwijl het zweet zich op mijn voorhoofd verzamelde kreeg ik het sein “yes,now hit him!!"

 

Effe wat anders dan een zeebaarsje drillen.

 

Ik zette de haak en voelde de vis direct achteruit zwemmen “Draaien en geen cm. ruimte geven” was het advies van Dougal. Ja ja, dit was weer effe wat anders dan een zeebaarsje drillen. Geloof me, zo’n knuppel van een paling van ruim 100 meter diepte richting oppervlakte pompen is geen klein bericht! Keer op keer voelde ik de conger tijdens zijn vluchtpogingen om zijn lengteas draaien om daarna weer richting wrak te gaan. 

 

Wat een prachtvis!

 

Na ruim tien minuten was de strijd gestreden en kon ik deze reus langzaam maar zeker zonder verdere obstakels naar de oppervlakte knokken. Het bleek een dik persoonlijk record van maar liefst 60 pond, maar het werd nog gekker want enige tijd later stopte de weegschaal bij 82 pond. 

 

82 Pond spieren, poeh poeh...

 

Voldaan en versleten gaf ik de pijp aan Maarten en slurpte ik al dampend 2 mini biertjes naar binnen. Dat was Guernsey anno 1990. Een toplocatie die na het wegvallen van Dougal (HIj is weer als beroepsvisser doorgegaan) eigenlijk verloren is gegaan. 

 

Er zijn momenteel nog steeds enkele charterboten werkzaam in dit gebied dat volgens vertrouwde berichten zwaar heeft te lijden onder de druk van de longline visserij. Jammer maar het zij zo.