Ik kom aan bij een losplaats, waar 2 man een boot ontdoen van zijn lading. Pas als ik er pal langs kom, merken ze me op. “Zo een raar klein bootje zagen we hier nog nooit”, roepen ze me toe, maar het lijkt hen wel leuk en fris. Kan je daar goed vis uit vangen, is hun vraag.

Ik ondervind dat ik aan de snelheid van 1,8km/uur het meeste aanbeten krijg. Op de peddels kan je dit ook wel halen, maar bijlange niet de kilometers die ik zo vandaag zal afmalen. En dan zeker niet met de steeds sterker wordende tegenwind.

Het sluitstuk van deze reeks hadden jullie eigenlijk nog te goed; hier komt het. Het verhaal van de eerste bootvisdag zou een blauwdruk vormen voor verdere bootvisdagen. Ik verhaal ze dus ook wat doorheen elkaar. Elke dag zochten we namelijk wel andere stekken op, heimelijk telkens toch wat hopend op die “grooooote vangsten” die in reisbrochures worden vooropgesteld.

De eerste kennismaking met deze rode, was op een beurs. Daar stond ze tussen de exposanten te lonken naar me. Rood trekt me net als water wel aan, het zou mooi zijn als dit gecombineerd kon worden. Met haar de waterkant opzoeken leek me geen slecht idee! Ik zag het al voor me.

Het wordt hard peddelen vandaag. Dat is de zekerheid die we krijgen, door tijdens het ontbijt het weerbericht te checken. Niets aan te doen, het voordeel: onze benenconditie zal weer een stuk hoger geraken.

We zijn al een paar Ierse winderige dagen verder, voor er zich weer mogelijkheden voor doen om licht te vissen. Ik wordt afgezet op één meer, en de kameraden trekken naar een andere plas in de buurt. Ik heb dus tijd en ruimte. Het was bij het ontbijt windstil, en net niet gevroren.

We verkassen naar een nabijgelegen meer. Helaas liggen daar een paar onbekende belly-eigenaars op. We moeten dus opnieuw overleggen naar waar we zullen trekken. Veel tijd willen we niet meer verliezen met rijden dus dichtbij zijnde plassen zullen worden gekozen. Ik kies voor een klein meer, en de anderen zullen dichtbij een wat groter meer bevissen. Dat ze klein zijn komt wel van pas. De wind is weer stevig aangetrokken al is daar dwars door het bos weinig van te zien.

Ik had het gezien kort voor ons vertrek. “Het” was de reclame waarmee Spro een nieuwe shad aankondigde. Zijn naam viel me onmiddellijk op: “The Boss”. De reden waarom is niet ver te zoeken.

Wanneer we de volgende morgen vertrekken, zijn de laatste druppels vorst nog aan het wegsmelten. Voorlopig is het windstil, toch gaat de lichte hengel maar mee in de reservebank.

Volgens velen (en ook volgens de vismaten) is dit een absurd iets. De kans om een bak te verspelen wordt een stuk groter, en het is eigenlijk nergens voor nodig. Meer vis zul je er niet

“Hallo, ik wil u laten weten dat de “ranke zwarte” waarvan je al een tijd droomt, hier naast me staat”, klinkt door de telefoon. Onvrijwillig schiet me een beeld door het hoofd.

De eerste kennismaking met deze rode, was op een beurs. Daar stond ze tussen de exposanten te lonken…

Met mijn vele tientallen aanbeten wil ik natuurlijk hier doorgaan, maar ik heb het wel met hem te doen. Ik stel…

De herfst is toch voor ons vissers een prachtige tijd. Alle visserijen zijn dan op hun best. De baars in de polder…

Gisteren had ik onderweg, een bord gezien dat een Viking-evenement aangekondigde. De datum daarop sprak…

Hij geeft zijn kleinere belly de sporen (figuurlijk dan toch) en is al gauw in de jachthaven verdwenen. Speurend op…

Ook dit is een artikel dat een eind geleden werd opgetekend, namelijk van rond de tijd dat de goede Sint langs komt in 2016…

Ik stap een stevig stuk door, tot ik bij een gedeelte kom waar duidelijk wat grotere vis in de oppervlakte speelt. Bij de eerste worp komt al een aanval…