We zijn vier dagen ver in het nieuwe jaar als ik nog eens in de belly zit. Heel veel wateren staan gezwollen en erg bruin. Daarom koos ik ervoor om een vaart aan te vallen, want vanwege het sluizensysteem is dit wat minder gevoelig aan die hoogwaterstanden.

Zoals ik in een vorig verhaal al aanhaalde, duwt mijn vissershart me in de winter wel eens naar het vaste-stok-vissen. Dit keer stuwt er mij nog een andere drang vooruit. Mijn vorige karper-sessie was niet gelukt zoals ik verhoopte. De beten zetten niet voldoende door, ik sloeg toen te vaak mis, enz…..

Er is blijkbaar daar beneden nogal wat tumult geweest, want er is nu geen vis die nog mijn Native Spoon wil aanvallen. Zijn ze helemaal verdwenen, of willen ze gewoon dat ‘blauw-wit-roze-gespikkelde slingerding’ niet meer?

Dit soort van spannende dril smaakt naar meer, en al gauw vliegt mijn kunstaas weer richting einder. Ik hoef niet lang te wachten vooraleer ik nog eens mag aanslaan. Het is een wat kleiner exemplaar dit keer, maar dat deert me weinig. Daarna volgen een paar worpen zonder een aanbeet.

Het is één januari. Het feest van gisterennacht zit in mijn lijf en leden. Het regent buiten, en de wind blaast stevig. Geen weer om een hond, of een visser door te jagen. Maar die laatste soort kiest dat ‘toch buitengaan’ vaak gewoon uit zichzelf.

Ik begin met mijn hart te luchten. Het is namelijk zo dat de term ultralight te pas en ten onpas wordt gebruikt, en vaak helemaal ten onrechte. Oké, we zitten in een tijd dat er spinhengels van 200 gram worden gebruikt, en dan is een 40-grammer een licht stokje, maar ik houd me aan de oorsprong van de indeling, en die kwam het eerst voor in de schrijfsels van Jan Schreiner.

Ik weet dat het zelden leidt tot gemoedsrust als je de tweede hengel optuigt terwijl de eerste al aan het vissen is. Toch kan ik niet wachten. Het is al bijna 16.00uur, en de dagen zijn nog steeds erg kort hé. Ik richt me op, en wil een stap achteruit doen, als de pen wegduikt.

Ik heb het elke winter wel weer een aantal keren: niettegenstaande het “on-karper-weer”, krijg ik toch de drang om deze krachtpatsers te gaan belagen. Vandaag is het al niet anders.

Dan moeten we voorbij een slotenstelsel dat we alle drie wel goed zien zitten. Hier kwamen namelijk al vele snoeken uit. Gedrieën gooien we nauwkeurig alle stekjes uit.

We praten wat bij, en overleggen welke kant we verder uit gaan. In de omgeving ligt zoveel goed water dat het altijd moeilijk kiezen is. In de nabijheid ligt een nieuwbouwwijk waar we al een lange tijd niet kwamen.

Zoals elk jaar gaan we met 3 koppels richting Nederland voor een weekend. Er kan voor de eerste dag gekozen worden uit: ofwel gaan vissen, met vooral de mannen, ofwel gaan winkelen met de vrouwen. Het is elke jaar een erg moeilijke keuze…………..”NOT”.

Er zijn twee redenen waarom ik positiever sta tegenover deze vraag dan anders. Ten eerste zijn ze van Spro, en die mannen hebben behoorlijk wat goed rubber in hun gamma lopen, en de tweede reden is dat ik dat shadje al zag zwemmen in een filmpje, en het was me toen direct erg bevallen.

Er zijn twee redenen waarom ik positiever sta tegenover deze vraag dan anders. Ten eerste zijn ze van Spro, en die mannen hebben behoorlijk wat goed rubber in hun gamma lopen, en de tweede reden is dat ik dat shadje al zag zwemmen in een filmpje, en het was me toen direct erg bevallen.

Hmm, zouden kleine snoekbaarsjes hier behoren tot het standaardvoedsel van de grotere tantes en ooms? Ik denk dat ik nog ergens een V-powershad zitten heb, die de streeptekening van de snoekbaarzen wel kan imiteren.

Het is al een lange tijd dat ik van plan ben om een water aan te doen dat ik jaren geleden een paar keren bezocht. Telkens ik het indertijd aandeed, en eigenlijk niet zo slecht ving, moest ik toch aanhoren dat de betere periode van het jaar eigenlijk al voorbij was, en dat ik er dieper in het winterseizoen nog betere vangsten kon boeken.

Wim is ondertussen al een stevig eind opgeschoven. Ik rep me om hem in te halen. Ondertussen klik ik weer de lepel in de speld. Is die beter? Nee, maar ik vis met datgene waarmee ik het meeste goesting heb om te vissen.

De voorspelde regen start, en de wind versterkt. Het lijkt ons aangenamer om terug de stadssloten op te zoeken, bovendien leverden deze wateren op de buiten toch niet wat we hadden verhoopt.

Als ik nog eens mee wil naar de polder? Het is Wim aan de telefoon, en lang hoef ik niet na te denken, het antwoord is ‘JA’. Terwijl ik de aasjes uit mijn grotere tackleboxen uitzoek om in een kleiner draagbaar exemplaar te stoppen, overvalt me een nostalgisch gevoel.