Witvisperikelen (deel 87)

 

 

Door Leon Haenen

 

Een oud spreekwoord zegt dat het bijna nooit zinvol is om je te haasten. Zelden goed dus. Toen ik afgelopen keer mijn auto parkeerde en in allerijl het zwaar gekoesterde waadpak van Orvis aantrok, wist ik niet hoe snel ik bij het water moest komen. Er stonden eigenlijk maar twee 'dingen' in de weg.

 

Toevallig waren beide obstakels wel gebaseerd op strak gespannen prikkeldraad. Van die echte, Duitse degelijk uitgevoerde draden. Bij het nemen van de eerste 'horde' was er geen vuiltje aan de lucht. Ik zette mijn tas en hengel met een sierlijke beweging aan de andere kant van de barricade en rolde zelf in een soort commandoachtige beweging over de grond onder de draad door. Zag er goed uit, vond ik, atletisch.

 

Ietsje verder naderde de tweede versperring. Ik ging uit van een herhaling van een paar minuten eerder…niet dus. Vanwege de te nonchalant uitgevoerde vloerrol blijf ik heel romantisch in de prikkeldraad hangen. Met mijn achterste. Met de video-opnames die daarvan gemaakt hadden kunnen worden had ik gemakkelijk de Home video competitie kunnen winnen. 

 

Ik wilde de beschadiging van mijn waadpak tot een minimum beperken. Behoedzaam probeerde ik, terwijl ik op mijn buik in het natte gras lag, mezelf te bevrijden uit deze netelige situatie. Ik kon echter niet goed omhoog komen, omdat de draad erg dicht op mijn rug en waadpak zat. Ik kwam binnen een paar tellen steeds vaster in de draad te hangen.

 

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, heb ik na een paar minuten worstelen de knoop doorgehakt en mezelf als het ware los gerukt. Met een serieuze beschadiging aan het waadpak en mijn trui tot gevolg. Het zijn maar spullen…..ppfffff.

 

De omstandigheden zijn super!

 

Alle leed wordt direct verzacht als ik het water in beeld krijg. Een beetje gekleurd en een tikkeltje hoger dan afgelopen keer. Ik hoor de barbelen me roepen als het ware. Vandaag heb ik toch weer de Victory hengel meegenomen naar het water. 

 

Ik wil sterker zijn dan de vis die ik haak en dat lukt met deze hengel natuurlijk veel beter. Vandaag ga ik vrijwel uitsluitend met de hengel in de hand vissen. Ik heb een beetje hennep bij me en voer twee plekjes aan die ik later weer ga bezoeken. 

 

Als je wilt oogsten, dan zul je eerst moeten zaaien…. Lang hoef ik vandaag niet op de eerste barbeel te wachten. Binnen een kwartier heb ik de eerste vis van de dag al op de mat. Een goed begin is het halve werk.

 

Nummer één!

 

Ik heb van deze eerste dril met de GoPro een filmpje gemaakt dat ik als link heb bijgevoegd. Mocht je witvisperikelen niet op facebook 'geliked' hebben, dan kun je deze dril hier nu als nog zien. 

 

Deze vis zal rond de 60 centimeter lang zijn. De dril geeft mooi weer hoe sterk de vissen zijn. Wat vooral mooi duidelijk zichtbaar in beeld wordt gebracht, is de actie van de Victory blank. Niet normaal.

 

 

Een uurtje later pak ik op een heel smal stukje van de beek de eerste kopvoorn van de dag. Ik ben vandaag toch weer met de hair aan de slag gegaan. De Korum screw zorgt ervoor dat het aasje mooi blijft zitten.

 

Dan wordt het heel lang stil. Langer dan ik inmiddels gewend ben. Ik bezoek een aantal potentieel interessante hoekjes en bochten van de beek. Op zoek naar een mooie vis. Dat zoeken maakt het wel erg aantrekkelijk, vind ik. Nergens is het zo prettig zoeken als hier, in deze jungle. 

 

Als ik tussen de struiken zit, beleef ik eindelijk eens een echt 'Yvo Bindels' moment. Ik noem dat zo omdat ik in de verhalen van Yvo altijd dieren en vogels tegenkom die ik nooit of zelden live heb mogen aanschouwen. 

 

Zelfs toen hij ging vissen op een barbeelstek waar ik al honderd jaar kwam, zag hij op een ochtend uit het niets een vos aan de overkant van de rivier rondrennen. Ik had daar nog nooit iets gezien. 

 

Een mooie kopvoorn aan een blokje vlees.

 

Mijn moment wordt aangekondigd door een aantal merels die alarm slaan vanuit de bomen. Ik herken dit alarm van de tuin. Daar doen ze dat ook altijd als er een kat in de buurt is. Ik speur de omgeving af op zoek naar het 'gevaar'.

 

Ik zie een echte vos lopen op nog geen 50 meter van me vandaan. Ik vraag me af of het dier mij ook gezien of wellicht geroken heeft, want op het moment dat ik het dier zie, maakt ie zich uit de voeten. Mooi om te zien. 

 

Dan wordt het tijd om het eerste aangevoerde stekje te bezoeken. Een onmogelijke bocht met een hele krappe doorgang tussen de bomen en de laaghangende struiken. Een vers stukje, naar knoflook riekend vlees, wordt aan de hair geschroefd. 

 

Voorzichtig parkeer ik het lood in het smalle stroompje. Ik zit zelf goed verscholen tussen de struiken. Gehurkt houd ik mijn juweeltje vast. Wachtend op een heerlijke tik. Terwijl mijn gedachten afdwalen krijg ik een paar morsetekens door. 

 

Ik sla rijkelijk mis en verwond mezelf net niet door het lood dat met 100 kilometer per uur langs mijn kop suist. Jonge jonge. Vol in de struiken. Loskomen is er niet bij. Ik red het lood, maar ben genoodzaakt opnieuw te monteren. 

 

Dat is hier peanuts. Binnen een mum van tijd zit ik weer in dezelfde houding. Vers stukje vlees. Gloednieuwe montage. 

 

Mooi geparkeerd tussen de struiken.

 

Dan krijg ik een hengst op de hengel zoals ik het graag heb. Een onvervalste beuk die de pleuris doet uitbreken. Aan de andere kant van de lijn hangt een barbeel zwaar in de montage. Er is geen beweging in te krijgen. Heel log komt het lichaam van de vis in beweging. Stroomafwaarts, steeds een beetje verder. 

 

Het lukt de vis om bij elke explosie een metertje lijn van de spoel te rukken. Ik heb echter wel een beetje ruimte en ga behoedzaam te werk. Deze wil ik graag even knuffelen. Na een paar minuten vechten voel ik dat ik deze strijd ga winnen. Dit moet een goeie vis zijn, dat kan haast niet anders. 

 

Als de barbeel de strijd opgeeft, komt hij in zijn volle glorie bovendrijven. Een prachtig donker gekleurd exemplaar met een hele dikke buik. Voor mij, een dikke bak. Zeker in een sloot zo groot als een postzegel. 

 

De vis gaat net even over de zeventig centimeter en weegt ruim 3,5 kilo. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Ik probeer nog een tijdje op deze stek, maar kan er geen enkele meer misleiden.

 

Een heerlijke vis!

 

Even later vang ik twee mooie kopvoorns achter elkaar. Duidelijk dat deze vissen klaar zijn met paaien. Ze vertonen beschadigingen en voelen 'leeg' aan. Alsof ze afgevallen zijn.  

 

In vergelijking met de eerder gehaakte barbelen stellen deze drils weinig voor. Ik vang echter heel graag kopvoorn. Later in het seizoen ga ik hier gerichter naar op zoek.

 

Een “lege” kopvoorn.

 

Voor vandaag ben ik klaar. John Backers heeft het waadpak opgestuurd voor reparatie naar Orvis. Ik ben benieuwd. John heeft alle vertrouwen in een goede afloop, dan heb ik dat ook. 

 

Tot volgende week.