WitvisPerikelen 28: Slotstuk van het drieluik
Door Leon Haenen
Het is kwart na één als ik mijn pa van ver hoor roepen. Zijn zinkstok staat wederom in de gevechtshouding. Ik hoor van ver zijn slip al het bekende krijsende geluid produceren. Hij heeft de dag van zijn leven, dat weet ik zeker. Hij heeft het binnen een half uur aan de stok met de derde barbeel. Terwijl ik naar hem toe loop zie ik dat het weer ‘een echte’ is, weer een grote barbeel.
Weer een exemplaar uit het rijtje knoeperds. Aan de dril is duidelijk af te lezen dat het menens is. Dat blijkt even later ook te kloppen, want deze vis brengt 72 cm op de meet. Fantastisch voor mijn pa. Zijn vaste ‘handenwrijfritueel’ ontbreekt ook nu niet. Het zit blijkbaar in het genenstelsel van ons beiden, want ik kopieer zijn gedrag binnen de tel. Samen staan we aan de rivieroever te genieten. Voorzichtig wordt de vis teruggezet. Werkelijk prachtig voor hem.
De grootste vis van de dag voor Henri, mijn pa.
Als ik terug ben op mijn eigen stek gaat er eerst weer een flinke lading hennep het water in. Ik zie het helemaal voor me: al die hennep valt tussen de mosseltjes die stevig verankerd staan op de rivierbodem en al die barbelen wroeten er lustig op los en peuteren al die hennep tussen de schelpdiertjes uit. De schelpdieren zelf moeten er zeker weten ook aan geloven. Ze vormen een serieus bestanddeel van de natuurlijke menukaart van onze alleseter.
Er moet wel heel veel natuurlijk voedsel voor de barbeel aanwezig zijn op dit stuk water. De hennep draagt daar nog een extra steentje aan bij en maakt de barbelen helemaal gek. Dat zou toch ook met pellets moeten kunnen? Binnenkort ga ik daar uitgebreid mee aan de slag, wil weten of ik ze met de pellet aan de dobber ook kan misleiden. Volgens mij moet dat kunnen. Als ik naar al die Engelse onderwateropnames kijk, waarbij men barbeel met pellets voert, dan hoor je bij de opnames de barbelen zelfs op de pellets kauwen. Je hoort gewoon duidelijk het gekraak in de bek van de barbelen. Ik denk dat ik die films – ‘Barbel ways and days’ - al tien keer gezien heb, kan daar nog honderd keer naar kijken… wat gaat trouwens ook gebeuren. Leerzaam ook.
Ik merk dat een groot aantal van de barbelen die ik op deze stek vang, bekraste koppen hebben. Ik ben er zeker van dat ze deze krassen oplopen door langs en tussen de scherpe randen van de mosseltjes te wroeten. Check de foto maar eens goed. Dat krijgen ze niet zo snel van een grindbodem. Het valt me op deze stek echt op.
Bekraste kop als gevolg van het schuren langs de mosseltjes op de rivierbodem.
Als ik terug het water in ga mis ik bij de eerste drift alweer een mooie aanbeet. De tweede drift gaat de dobber weer kopje onder. Raak! Ik krijg ruzie met de sterkste vis tot nu toe. Wat een runs neemt deze krachtpatser. Vals gehaakt is deze niet, dat voel je aan de manier waarop de lijn van je molen wordt gerost. Ik heb de eerste minuut eigenlijk niets in te brengen. De vis ligt dwars in de stroming en ik kan eigenlijk alleen maar stand proberen te houden.
Voorzichtig schuifel ik richting de veilige oever. Een paar minuten later kan ik de vis langzaam maar zeker dichterbij halen. Nu ik alleen ben zal ik de vis ook zelf moeten landen. Mijn vader staat te ver weg en Bert is naar huis. Inmiddels heb ik bezoek gekregen van drie jonge knapen die ook hun kans schoon zien om een visje te vangen. Ze zijn op kleine voorns en baars aan het vissen.
Ik zie mezelf staan… 35 jaar geleden. Gefascineerd kijkt het drietal met me mee. Ze zien hoe ik een gedrongen exemplaar land. Ik schatte deze groter dan hij later blijkt te zijn. Een breedgebouwde beul die niet meer in de nek vast te houden is, 75 cm is de werkelijkheid. Een van de gasten is bereid een foto te maken. Hij beweert dat zijn vader ook zo’n camera heeft. Hij kan dat wel… En dat blijkt, want hij maakt een paar fantastische platen.
Een gedrongen spierbundel in de fleur van zijn leven.
Dan herhaalt zich het fenomeen zoals we dat vaker meemaken: de aanbeten vallen compleet weg, geen actie meer. Als je zo verwend bent geraakt zoals wij dat zijn, dan duurt een uur lang. Hoe kan het toch dat al die vissen dan tegelijkertijd het besluit nemen om een uur lang de bek niet meer open te doen? Verplaatsen ze zich dan gedurende die tijd? Laten ze zich stroomafwaarts zakken en volgen de vissen bepaalde routes? Zou zo maar kunnen… ik geloof daar wel in.
In een moment van onoplettendheid gebeurt me iets dat me al eens eerder gebeurd is, alleen deze keer heeft het verstrekkende gevolgen. Nadat ik mijn onderlijn op de rivierbodem heb overgetrokken en terugloop naar de oever, ga ik te ver naar rechts met als gevolg dat ik van het talud afglijd, het diepe water in. Binnen een seconde maak ik water. De nieuwe waadschoenen zorgen weliswaar dat ik nog wat grip heb tegen het talud aan, maar ik ga er toch tot aan mijn borst in. Best eng, kan ik jullie mededelen.
Mijn mobiel, papieren en beurs krijgen een vloedgolf te verduren. Ook mijn autosleutel slikt water en kan daar blijkbaar niet tegen. De riem die mijn pak afsluit doet zijn werk redelijk. Ik krijg wel echt een natte broek, maar het water klotst niet in mijn pak. Ben wel serieus geschrokken. Voorzichtigheid geboden. Het voorval zorgt er in elk geval voor dat ik weer zeer geconcentreerd door het water loop. Zo zie je maar. Dat zal je maar in de winter gebeuren, dan kan zoiets echt gevaarlijk zijn. Zeker als je ook nog eens alleen bent.
Na een uur krijg ik weer een aanbeet. Ik ben inmiddels omgeschakeld op een combi van mystic en maden. Zou het daar aan liggen? Ik heb er in elk geval weer succes mee. De gehaakte barbeel wordt door een van de jonge gasten geland. Zij zijn nog enthousiaster dan ikzelf. Nog geen kwartier later vang ik er weer een. Ik begin te wennen aan de afmetingen, weer 70 cm. Dan weer een hoge zestiger en dat allemaal binnen een half uur. Te gek voor woorden. Ik laat een van de gasten de vis drillen. De knul zijn dag is ook goed.
Een van de kleinste vissen van de dag haalt nog altijd de 60 cm.
Dan zie ik pa van ver weer een barbeel vangen. Ook geen echte dikke, maar wel weer een barbeel voor hem. Ik los er nog een paar en geef dan aan dat ik nog een half uurtje vis. Pa stopt ermee en komt even buurten. Het is precies drie uur als ik helemaal aan het eind van mijn drift een aanbeet krijg die de kers op de taart gaat vormen. Ik had eerder de restjes hennep en maden gevoerd, even koffie gedronken en ben toen voor een kort slotoffensief het water in gegaan. De dril van deze vis zal ik niet snel vergeten… Immens… De zwaarste barbeel die ik tot nu toe ooit heb mogen vangen, zo blijkt later, ben ik aan het drillen.
Zelden was ik zo benieuwd naar het gewicht van een vis als bij deze!
Het lijkt wel of ik vasthang. Heel traag komt de dril op gang, helemaal niet explosief. Ik denk dat de barbeel aanvankelijk niet weet dat ze gehaakt is. Totdat ze dat wel weet… Het uiterste wordt gevergd van de Spro Carp Float. De hengel doet haar naam echter eer aan. De term “Carp” staat er niet voor niets op. Door het kristalheldere water zie ik de vis al van ver op me af komen. Telkens weer duikt de vis de diepte in. Uiteindelijk geeft de barbeel op. Ze past maar net in het landingsetje. Ik laat haar even op adem komen. Deze moet gewogen worden.
Mijn pa helpt me. Hij is net zo onder de indruk als ikzelf. Wat een gigantische barbeel. Met 75 cm niet eens zo’n lange vis, maar enorm zwaar gebouwd. Een hoge rug en een kop die boekdelen spreekt. Na aftrek van de mat kom ik op een netto gewicht van 4,8 kilo… 4800 gram pure oerkracht. Even ben ik sprakeloos. Later begrijp ik dat ik mijn eerste zogenaamde ‘double’ gevangen heb, zoals de Engelsen dat noemen. Het is maar dat jullie het weten…..
Mijn eerste ‘double’ ooit… Is ie mooi of niet?
De dag wordt afgesloten met een puntgave vis van precies 70cm. 20 Barbelen op een dag, waarvan 14 stuks 70cm of groter… Heb er geen woorden voor. 2011 Wordt door mij in elk geval uitgeroepen tot het beste barbeelseizoen ooit.
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
