Weerspiegeling: ‘T is een rommeltje

De tijd ontglipt me een beetje. Mogelijk draai ik in een iets te lage versnelling, terwijl er ondertussen heel veel gebeurt. Dan is het lastig om alles bij te houden. Dus maak ik eerst een lijstje op basis van de achterliggende agenda. Behalve een behoorlijk aantal visdagen, met doorgaans magere resultaten, komt er veel onderhoud van de boot langs.

De logeerpartij van de kleindochters nam ook veel tijd in beslag. Maar wat vooral telt is, dat de tijd mijns inziens goed is besteed. Het onderhoud aan de Honda had al iets eerder, zonder problemen,  plaats gevonden. In de achterliggende weken waren er twee dagen ingeruimd voor de Minn Kota en de boottrailer. De Ulterra had er dus al flink van langs gehad, omdat de "nieuwe" trimmotor uiteindelijk defect bleek te zijn. Hier kom je pas achter nadat alle andere mogelijke oorzaken zijn onderzocht. En dan wil je ook doorpakken.

Zo gebeurde het dat ik met de boot opnieuw naar Boat Innovation in Nieuwkoop reed. De slee van de motor hebben we vervangen door een blok, dat beter werd gepositioneerd. Mocht er ooit een nieuwe storing optreden, dan ben ik er zeker van dat de motor kan worden gedemonteerd. Verder is de motor nu gefixeerd tijdens het rijden, middels een beugel, op maat gemaakt. Hiernaast heeft Marco wat kleine zaken aangepast.

Op de uitkijk, deze buizerd.

Ook de trailer was aan een beurt toe en hierbij had ik gelukkig geen onaangename verrassingen. De reis van Tiel naar Deurne is altijd wel een flinke rit, maar één maal jaar heb ik het er wel voor over dat het onderhoud weer heeft plaats gevonden. Ook betreffende de verzekering geeft het een goed gevoel.

Tussen door heb ik toch nog behoorlijk wat gevist. Zodra het weer het een beetje toeliet, was ik vertrokken. Hoewel ik een paar keer maten heb gevraagd om in te stappen, blijkt telkens weer in welke bevoorrechte positie een pensionaris kan zitten. Dit bewustzijn koester ik zeker. Maar wat ik vooral heb leren waarderen is de onafhankelijkheid van het alleen gaan. Eerst rustig ontbijten en de krant lezen, vind ik echt geweldig. Evenals het moment waarop je stopt met varen/vissen.

Maar bovenal is het verblijf op het water voor mij het grootste cadeau. Het geeft me zoveel rust en met het vissen dien je altijd het onverwachte te verwachten. Dit zijn ook wel eens vervelende verrassingen, maar je weet gewoon, dit hoort er ook bij. Dit is hoe het leven in elkaar steekt. En dit bewustzijn maakt het in het dagelijks leven ook een stuk eenvoudiger om met lastige zaken om te gaan.

Zo hebben Thom en ik er geen problemen mee als het weer een streep door onze afspraak zet. We spreken wel weer opnieuw af, als we op een verantwoorde manier het water op kunnen. De schade die de storm van 21 oktober aanrichtte bevestigde dat we er goed aan deden het vissen aan ons voorbij te laten gaan.

Een nieuwe activiteit is het monitoren van knakalen: alles voor groene stroom!?

et was woensdag 13 oktober dat ik mijn kans schoon zag en er alleen op uit ging. Het was heerlijk om weer op het water te zijn. Het slepen leverde slechts de ontmoeting met één knakaal op. Ik maakte een paar foto's en gaf de betreffende informatie later door aan SVN en het RAVON. Dit is een nieuwe activiteit die is voortgekomen uit de vondst van tientallen alen, die eerder het slechtoffer werden van de waterkrachtcentrale bij de stuw.

Het werd een dag van de lange adem wat het vissen betreft. Pas aan het einde van de dag, kreeg ik de eerste aanbeet. Deze leverde een schitterende baars op. De aanhouder wint zullen we maar zeggen. Een volgende aanbeet leverde helaas geen vis op. Ik ging met een voldaan gevoel naar huis; eindelijk was het er weer eens van gekomen.
Toch nog een mooi cadeau aan het einde van de dag.

Hierna kregen de kleindochters alle aandacht. Ze wilden dolgraag een dag mee het water op. Daar begin ik deze tijd van het jaar niet aan, want zo aangenaam is de temperatuur nu ook niet meer. Het bos en het Open Luchtmuseum bieden betere alternatieven. De storm die volgde, maakte dat ik 23 oktober opnieuw mijn kans greep. Het weer was schitterend en ik was niet meer te houden.

Aangekomen bij de helling keek ik mijn ogen uit. Het hele terrein stond vol met auto's en trailers. Een hengelsportzaak uit het westen van het land had hier een roofvisweekend georganiseerd, zo bleek mij bij navraag. Later zag ik bij een andere helling nog eens een stuk of tien auto's met trailers staan. Dit leverde wel een schril contrast op met het normale beeld.

Jonge futen die er nu alleen voor staan; zelf vis vangen dus!

Op het water zag ik dat de boten erg veel in de weer waren. Een slecht teken dus! Een teken dat men de vis niet kon vinden. Na mijn rondje "knakalen", dat wederom één exemplaar opleverde, zocht ik het elders om vis aan de schubben te komen. Werpend kwam er geen respons en diep slepend evenmin. Gelukkig waren de meeste boten ver uit de buurt en kon ik op mijn gemak verticalen.

En warempel er kwamen 4 snoekbaarsjes en een mooie baars in de boot. Dit was al een stuk beter dan de vorige keer dat ik hier was. Blijkbaar worden de winterstekken inmiddels ingenomen. Een voormalige gast, die thans zelf over een schitterende visboot beschikt, bleek uiteindelijk een zelfde aantal te hebben gevangen.

Vanaf een passerende hotelboot, werd plotseling mijn naam geroepen. Even moest ik de herkomst van de stem zoeken en deze bleek bij de stuurhut vandaan te komen. Ik groette de overbuurvrouw, die me had herkend. Ik had haar hier zeker niet verwacht en verheugde me over het onverwachte. Ontmoetingen als deze maken mijn visdagen nog aantrekkelijker.

Deze avond kwam er een appje binnen van Hildo. Als ik zin/tijd had om maandag op te stappen, was ik welkom. Zo dit zag er goed uit. Ineens kwamen de visdagen uit de lucht vallen! Deze maandagochtend kon ik als vanouds kennis maken met de drukte op de weg. In combinatie met wegwerkzaamheden valt er dan nauwelijks nog goed te plannen. Gelukkig stond de koffie al op me te wachten.

Nadat de boot was opgehaald vertrokken we in de motregen naar de helling. Gelukkig werd het op het water al snel droog.. De grote schermen toonden ons de aanwezigheid van vis. Een groot signaal op een plateau daagde Hildo uit. De aanbeet die er kwam, loog er niet om. Het resultaat was echter een teleurgestelde visser. De lijn bleek niet opgewassen tegen de grote snoek, want hier ging het ongetwijfeld om.

Een mooi formaat snoekbaars uit de harde stroming.

Gelukkig wisten we toch een paar mooie snoekbaarzen te vangen en een vals gehaakte brasem zorgde voor een formidabele dril. Een paar kleinere snoekbaarzen maakten dat we toch een handvol vissen vingen. De kennis die we uitwisselden en de mogelijkheden die we ter plaatse onderzochten maakten het een plezierige en waardevolle dag. De thuisreis leverde gelukkig minder vertraging op en zo maakte mijn vishart weer een sprongetje.

Woensdag 27 oktober stond er een gidsdag met Andreas en Holger op het programma. Door de corona hadden we elkaar langer dan een jaar niet gezien. Tijdens hun visvakantie in de herfst, waarbij ze veel met hun kajaks onderweg zijn, gaan ze dan een dag met mij mee. Dit jaar werd het helaas geen succes. Slechts één snoekje wisten we te vangen. Niets wilde lukken, ondanks de verschillende wateren en technieken.

Daags tevoren hadden de mannen nog een dikke metersnoek gevangen vanuit de kajak. Met hen sprak ik over geschikte wateren die ze vanuit hun verblijfplaats makkelijk konden bereiken. En daarbij gaat het dan om kleinere wateren. En zo kon het gebeuren dat ik de volgende ochtend al vroeg een berichtje kreeg dat ze op het door mij aanbevolen water zaten en in een half uur vijf vissen hadden gevangen.

Zo werd de dag nog zonniger.

Zelf was ik na de teleurstellende dag op het grote water, toch weer op stap gegaan. Na het ontbijt en de krant te hebben gelezen, was ik vertrokken. Bij de helling had ik een ontmoeting met een andere bootvisser en was het een leuke kennismaking. De kleine boot die hij in gebruik had, deed me denken aan de kleine Quicksilver en Duroboot, waaraan ik hele fijne herinneringen bewaar. Die beleving van toen, zag ik bij hem terug.

Na een klein rondje knakaal, dat gelukkig niets opleverde, ging ik naar de stek waar ik een paar dagen eerder redelijk succes had. Onderweg kreeg ik opnieuw met een verrassing te maken. JP was vanuit Duisland onderweg om in de omgeving van mijn woonplaats vanaf de over te gaan vissen. Hij was even uit het werk gebroken en wilde ook profiteren van het mooie weer.

De lange reis was niet voor niets.

Ik nodigde hem uit om bij mij in te stappen en gaf de locatie, waar dit kon, aan hem door. Toen hij arriveerde had ik inmiddels drie vissen gevangen. Samen gingen we terug naar de betreffende stek. Daar wist ik er nog eentje te vangen, maar toen werd het moeizaam. Toch eindigde we met negen vissen. Mooi verdeeld over de tijd dat we samen visten en waarbij JP de grootste vissen ving. Wat een dag weer, een dag vol onverwachte gebeurtenissen.

De boog kan niet altijd gespannen staan en dus ga je vissen.

Nu hebben we andermaal een dag verzet, in de hoop dat het een paar dagen later een droge dag zal zijn, want de hele dag in de regen zitten is niet erg uitnodigend. Zeker niet als er een beter alternatief mogelijk is. En dus heb ik even tijd om dit verslag te schrijven. En zoals het er nu uit ziet, zit ik de komende twee dagen weer op het water. Heerlijke vooruitzichten!