Weerspiegeling 72 : Oscar zit op het paard en zoekt er naar.

Gelukkig is het waterpeil inmiddels zover gestegen dat ik het aan durf een steile helling na lange tijd weer eens te benutten. Ik weet dat de nieuwe auto een lager waterpeil aan zou kunnen, maar vind een stijle helling niet prettig.

Ook het oplieren van de boot is dan een echt krachtstukje. Nu heb ik daar afgesproken met Oscar. Mij lijkt het een leuke uitdaging, omdat de resultaten je aansporen om elders een kijkje te nemen.

Blij met deze dubbele vangst.

Wanneer ik aan kom rijden, staat Oscar al te wachten. Terwijl ik de boot klaar maak voor de lancering, laadt hij zijn spullen in. Niet veel later gaat de boot te water en varen we slepend naar de rivier, die een stuk verder op ligt. Waarom zou je onderweg niet proberen alvast een vis te vangen? Wij proberen het in ieder geval en ervaren direct dat ze hier vandaag niet in de boot springen.

Aangekomen bij de rivier, willen we verticalen. Er staat geen stroming, wat niet weg neemt dat deze stek er één is waar de vis graag verblijft. Wanneer wij onze verticaalhengels ter hand willen nemen, grijpt Oscar mis. Zijn verticaalhengel is er niet! Deze moet nog voor in zijn auto staan, kan niet anders! Daarom stel ik voor dat ik even terug vaar om deze te halen. Temeer daar ik weet hoezeer hij gehecht is aan bepaalde hengels.

Bij de helling aangekomen, stapt Oscar uit de boot en begeeft zich naar zijn auto. Met zijn handen naar boven gericht komt hij terug. Met andere woorden: met lege handen. Ik suggereer dat hij deze hengel gewoon vergeten is, maar dit is echt niet mogelijk! Ik heb gezien dat hij twee hengels in de boot zette, terwijl het er drie geweest zouden moeten zijn. Ik draai me nog eens om en houd één van zijn hengels omhoog...... "dat is hem" hoor ik dan. Zo dit in ieder geval opgelost en wij maken een nieuw begin met het vissen.

Het blijkt hier evenmin makkelijk om de vis aan de schubben te komen. We wisselen verticalen, werpen en slepen af, tot er eindelijk een flinke baars wordt gehaakt en gevangen. Dan moeten er toch meer volgen zou je zeggen. Niet dus! En daarom slaan we hele stukken water over om uiteindelijk bij stromend water uit te komen.

Daar kent Oscar een put die mogelijk productiever is dan het water dat we tot nu toe hebben bestookt. Daar aangekomen zien we geen enkele andere boot. Enige tijd later volgt er nog één, maar verder hebben we rijk alleen. Ik herinner me hier vele jaren geleden ook een keer te zijn geweest en dan blijkt dat we dezelfde stekken in gedachten hebben.

Rond de tien meter diep, zien we veel signalen en dit gaat nog net wat betreft de maximale diepte die we willen bevissen. Na enige tijd sla ik vast op een kleine snoekbaars en Oscar besluit direct hetzelfde te doen en zo ziet onze visserij er direct heel anders uit. Leuk hoor om samen zo te vissen.


Die mag er zijn toch!

We bevissen hetzelfde traject nog een keer en nu haak ik opnieuw een snoekbaars, even groot als de vorige. En wanneer je vis gevonden hebt moet je natuurlijk even doorzetten. En zo wil het gebeuren dat ik een beduidend hardere tik op mijn hengel krijg en we geruime tijd moeten wachten, voordat de vis zich toont. Nu krijgen we een snoekbaars van 65 cm in de boot en zijn heel content.

Omdat hier verder geen vis meer gevangen kan worden, gaan we verkassen. Dit levert ons niets op. Wel gaat er nog een shad verloren. Een Lupa-shad nog wel! Gelukkig heeft de maker er nog een paar op voorraad en schuift hij me een paar nieuwe toe. Zo komt Jan Splinter dus door de winter!

Hierna bekijken we de mogelijkheden bij de kribben. Hier is het echter minder diep dan verwacht en bovendien verraadt de dieptemeter geen vis. Ze lijken er op deze diepte gewoon niet te zijn. Omdat de dagen in de wintertijd ineens een stuk korter zijn, gaan we terug om het laatste stuk af te slepen. Nu midden op de rivier met relatief kleine dieplopende pluggen.

Het duurt niet eens zo gek lang, als de eerste vis zich meldt. Ik mag nog even de weerstand voelen en dan meldt de vis zich al weer af. Enfin, hier is iets mogelijk. En inderdaad, we weten nog drie baarzen te vangen, allemaal midden op de rivier. Dan zit het er ook op, want je ziet het al langzaam donkerder worden en daarom houden we het voor gezien. We ruimen alles op en zoeken de helling op.

Het traileren verloopt voorspoedig en dan duurt het niet zo gek lang meer tot we afscheid nemen en de thuisreis aanvaarden. Thuis wacht de koffie, maar dan is het ook wel helemaal donker en is het achteruit parkeren in de krap bemeten bootschuur ineens een stuk minder eenvoudig, dan wanneer het licht is. Toch lukt dit ook en kunnen we terug kijken op een gezellige visdag, hoewel het ons niet heeft gebracht waarop we hadden gehoopt.

Dat het moeilijk blijft blijkt twee dagen later. Dan ga ik alleen het water op. Jöran en Ann Christien zijn dan al onderweg, zo constateer ik bij de helling. Nadat er een grote boot uit Duitsland uit het water is gehaald en richting winterstalling gaat, ben ik aan de beurt. Ook alleen traileren is het geen enkel probleem en dan kan ik ook weer genieten op het water. Eigenlijk altijd wel een feestje.

Ik mik op een diepe stek om te zien of de snoekbaarzen nu meer eetlust hebben. Aangekomen zeg ik eerst Jöran en SC gedag. Zij hebben tot nu toe één snoekbaars gevangen en het is niet wild, dit is wel duidelijk. Ik besluit het daarom direct dieper te gaan proberen. De watertemperatuur is echter nog steeds onveranderd hoog voor de tijd van het jaar.

Hoewel de dieptemeter aantoont dat de vis in het diepere water thuis is, blijkt al snel dat ze geen honger hebben. Althans de aanbeten blijven uit. Dan ga ik zoeken en ook ondieper. Plotseling krijg ik een eerste harde tik, waarop ik geen haak kan zetten. In ieder geval is er actie op 6 meter diepte.

Blij met de eerste vis van de dag.

Dan duurt het nog enige tijd voor ik de eerste snoekbaars kan landen. Gelukkig gebeurt er iets en daar ben ik al blij mee. Ook met het weer ben ik erg blij: weinig wind en heerlijke temperaturen. En zo kachel ik langzaam verder. Jöran en AC komen nog even vragen hoe het er mee zit en blijken niets meer bij gevangen te hebben. Ze gaan het elders proberen, terwijl ik stug doorzet.

Dan voel ik even iets, waarop direct instinctmatig wordt gereageerd. Heb ik nu een vis gehaakt of is het niets. Toch voel ik iets bewegen en haal derhalve binnen. En jawel hoor, een mini snoekbaars heeft de shad aangevallen, terwijl deze nauwelijks groter is. Een halve vis dan maar of tel ik deze ook voor één?

De aanbeet was minimaal en de vis volledig in overeenstemming daarmee.

Dan wordt het wel steeds lastiger, hoewel er toch nog eentje binnen komt. Het zijn vandaag geen grote vissen, maar ik heb actie. Dan komen Jöran en AC terug, met lege handen. Tjonge dan ben ik toch wel blij met drie vissen. Zij houden het voor gezien en gaan richting helling.

Ik zet nog even door en vaar recht op een waypoint van een eerdere vangst van vandaag af. En warempel, precies op die plek krijg ik weer een aanbeet en kan de vierde vis van deze dag landen.
Niet veel later besluit ik ook terug te gaan. Wel sleep ik nog een heel stuk op de rivier, in de hoop nog een baars te vangen. Dit lukte twee dagen gelden dus wel, maar nu niet.

Het twisterstaartje dat de oorspronkelijke staart heeft vervangen werkt dus!

Daarom besluit ik alles op te ruimen en terug te gaan naar de helling. Niet veel later ligt de boot alweer op de trailer en ga ik met een tevreden gevoel huiswaarts. Het was niet heel geweldig maar ook deze zachte najaarsdag heb ik goed benut. Heerlijk buiten en in alle rust lekker ontspannen gevist. Ik hoop op nog een paar van dit soort dagen.