Weerspiegeling 48 :  “Water”, een eindeloze filosofie !

Toen ik geruime tijd geleden 's morgens verrast werd door de kunstzinnig bevroren autoruit, kwam het besef van de veelvuldige vormen van water. Zot eigenlijk dat je zo gepassioneerd bent door het vissen, dat je eigenlijk ongemerkt voorbij gaat aan dat onmisbare aspect dat water heet.

Een metafoor of spiegel, een adembenemende vergelijking.

"Water is een metafoor van het leven", aldus Kiet Engels. En zo ervaar ik het ook. Het spiegelt wat voor ons zichtbaar is en vormt doorgaans een mysterie voor hetgeen onder die oppervlakte schuil gaat. Zo ervaar ik het althans, terwijl ieder hier natuurlijk weer een eigen invulling aan kan geven.

Je krijgt, hetgeen je in de ogen van een ander tot uitdrukking brengt, als interactie terug. Met andere woorden je wordt gespiegeld door het oog van de ander. Maar wat het onderhuids met je doet, is doorgaans moeilijker te doorgronden. Emoji's kunnen helpen om onze schriftelijke boodschappen een "gezicht" te geven.

Emoties en gevoelens kunnen bovendien ook weer heel verschillend worden geïnterpreteerd. Met andere woorden onze zichtbare en onzichtbare wereld kent talloze gezichten. Het is maar hoe je het ervaart, hoe je het ziet.

De denker van Rodin

In de gesloten tijd, waarin het verboden is met kunstaas te vissen, heb je alle tijd om eens op deze manier te filosoferen. Dit is tevens een manier om het nieuwe seizoen met andere inzichten te beginnen. Een nieuwe bewustwording zeg maar. Wellicht ervaar je andere impulsen of gevoelens en maakt dit het leven rijker.

Wat heeft dit dan met water te maken, kun je je afvragen. In mijn ogen alles omdat er zonder water geen leven zou zijn. Wij bestaan immers voor 90% uit water! En een aarde zonder water, zou waarschijnlijk zoiets als de maan zijn. Zie je ons daar al vissen ?

En goed beschouwd is vrijwel alles water. Althans datgene dat wij als leven benoemen. Ga maar eens na wat er resteert van iets dat niet langer leeft. Stof wordt er dan gezegd en stof verwaait en gaat onzichtbaar op in al het andere stof. Net als een water druppel die onzichtbaar wordt zodra het opgenomen wordt in het grotere geheel.

Een druppel die even een eigen identiteit heeft.

Wat er onder water gebeurt, krijgen wij nauwelijks mee. Het bevindt zich normaal gesproken buiten ons gezichtsveld. Het leven onder water is voor de vogels (lees vissen) onder water niet anders dan dat van de vogels boven water. Eten en gegeten worden is aan de orde van de dag.

In verbinding staan met hetgeen zich aan ons zicht onttrekt.

Middels een lijntje uit te gooien kun je er er verbinden, anders dan met netten het water leeg harken om een inkomen te genereren, middels het aantal tonnen x een prijs. Hier zien we dat geld een rol gaat spelen en de echte verbinding met het leven in het water geen betekenis meer heeft. Het lijkt meer op de definitie: leven x geld = dood.

Zodra de vissenlijken zijn verdwenen, zijn we het weer vergeten.

We zien dit ook terug in de vervuiling van het milieu en het water in het bijzonder. We gebruiken water om allerlei smerige dingen mee schoon te wassen. En vervolgens lozen we het smerige water om er weer van verlost te zijn. De betreffende druppels of wel de betreffende lozing gaat onzichtbaar op in de massa, maar richt onherstelbare schade aan. Soms zichtbaar, maar erger nog, dikwijls onzichtbaar.

Nu is het wel frappant dat dit schadelijke effect ook uit de natuur zelf kan voortkomen. Overigens wel met menselijke bemoeienis inzake het op onnatuurlijke wijze integreren van soorten en culturen. Bij soorten denk ik aan dieren en/of planten waar wij op een onnatuurlijke manier mee in aanraking komen. En bij culturen denk ik aan de vele fricties die ontstaan bij het mengen van culturen zonder respect en begrip. Heel basaal en natuurlijk dus eigenlijk.

Voor het oog onzichtbaar, en zo klein dat het zich via een druppel kan verspreiden.

En dan ben ik aanbeland bij ziektes zoals voortkomend uit het corona-virus, Covid 19. Ook nu blijkt weer dat water hier een cruciale rol speelt. Onze onnatuurlijke integratie met dieren heeft ons in contact gebracht met een dodelijk virus dat zich via minimale druppeltjes, als gevolg van niezen of hoesten, kan verspreiden en dood en verderf kan zaaien.

Overigens lijkt me dat er geen ontkomen meer aan is en dan doel ik op onbeheersbare ziekten die talloze levens beëindigen. Dit geldt zowel voor mensen als dieren. Reeds decennia geleden werd er gewezen op de gevolgen van de overbevolking. De "Club van Rome" gaf al aan dat het zo niet verder kon.

Zalmkwekerijen die niet zonder ziekte werende middelen kunnen en zodoende de wilde vis bedreigen.

Wij kunnen echter niet meer stoppen lijkt het. Dieren moeten wijken "omdat er te veel zijn" of omdat ze een gevaar vormen. Datgene wat we nodig hebben kweken of fokken we in onnatuurlijke aantallen en hoeveelheden, die zeer kwetsbaar zijn voor ziekten en die zorgen voor onbalans in de natuur. De miljarden mensen proberen op deze manier in leven te blijven, terwijl ze zich ook nog eens gigantisch vermeerderen.

Een onmiskenbare verbinding.
Hieruit zou je moeten concluderen dat wij mensen ons beter moeten verbinden met onze eigen en directe omgeving. Het verslepen van dieren en voedsel wordt in vele landen al geweerd om verspreiding van ziekten te voorkomen. Maar dan gaat het doorgaans om individuele spullen die bijvoorbeeld worden meegenomen in het vliegtuig.

Zodra vis in geld wordt uitgedrukt, is het levensbedreigend (voor de vissen dus).

Zodra het om het grote geld gaat, kunnen grenzen doorgaans snel worden geslecht. Natuurlijk zijn er wel kwaliteitseisen, maar die kunnen te pas en te onpas worden ingezet om economisch en /of politieke redenen. Wereldvoedselproblemen kunnen hierbij tevens een rol spelen.

Al die vormen die toch alleen maar water zijn.

Maar wat aan alles ten grondslag ligt, is de natuurlijke onbalans. En bij dit alles speelt de gezondheid van het water nauwelijks een rol. We hebben het er wel over, maar het sijpelt zo weer tussen onze vingers door en is verdwenen. Je moet gewoon behoorlijk veel drinken en daar is water nog altijd het belangrijkste deel van.

Ondanks alle toevoegingen en bewerkingen om ons een andere beleving te doen ervaren, blijft het belangrijkste deel natuurlijk water!! Dit is waarschijnlijk één van de belangrijkste aspecten waardoor wij de verbinding met het water missen, de status die dranken, zuivel en dergelijke  krijgen als wij er iets "anders" van maken.

Het waterleven zoals het bedoeld is.

Dat anders kan voor de vissen heel vervelend uitpakken. Giftige stoffen kunnen leiden tot dood en verderf. Maar ook virussen en medicijnen kunnen slechte invloed hebben op het leven in het water. Door toedoen van de mensen kan de waterkwaliteit dermate verslechteren, dat dieren verdwijnen omdat het niet langer leefbaar is.

En ondertussen zijn we ook bezig  het leven boven water steeds verder te beschadigen. Water speelt daarbij eveneens een grote rol. Het klimaat verandert en daarmee ook het weer. Gebieden die afhankelijk zijn van veel regen, kunnen uitdrogen en andere gebieden kunnen het vele water dat daar valt niet verwerken en overstromen.

En dit alles door toedoen van ons mensen. Wezens die, veelal door geld gedreven, veranderingen aanbrengen in de afvoer van regenwater naar de zee, met alle consequenties van dien. Vissen die hun paaigronden niet meer kunnen bereiken. Of bijvoorbeeld kanalisatie, waardoor bepaalde landschappen essentiële eigenschappen verliezen, omdat het water niet wordt vastgehouden.

Een baars gevangen! Verpakt in een plastic zak!!

En in al dat water dat we afvoeren zitten dan ook nog eens veel spullen die daar absoluut niet thuis horen. Bijvoorbeeld de bergen plastic. Bij het vissen gaat er vrijwel geen dag voorbij dat we geen plastic uit de lijn moeten halen. En tot voor kort kraaide er geen haan naar, omdat het zich onttrekt aan het oog. Maar stel je eens voor dat er door de wind allemaal plastic door de lucht zou waaien.

Nu het virus heerst, is het goed om nog eens stil te staan bij het bovenstaande en wat ons, meer dan wellicht gedacht, verbind met het onmisbare water. Water waarin we "lures" aan vissen voor kunnen houden om met hen in contact te komen. Contact met iets dat we niet zien, maar dat ons vreugde biedt ons er even mee te verbinden.

En dan heb ik het niet over wedstrijdvissen of vormen waarbij andere belangen een rol spelen, Maar uitsluitend om te ervaren wat zich onder water afspeelt en daar even verbinding mee te maken. Een dobber die onder gaat of een hengel die krom slaat als het gevolg van een aanbeet door een vis. De spanning die hiermee gepaard gaat en de voldoening dat zoiets binnen ons bereik ligt.|

Ook al ziet deze massa water re dreigend uit, wij kunnen er niet zonder.

Middels catch & release maken we geen inbreuk op de visbestanden en kunnen jaargangen in tact blijven en tevens soorten als diversiteit. En als we dit willen blijven ervaren, is het uitermate belangrijk water niet alleen als gebruiksmiddel te zien, maar als iets kostbaarder dan goud. Als iets dat onbetaalbaar is en waarop we niet zuinig genoeg kunnen zijn.

De nierdialyse van het water, waarvoor geen transplantatie mogelijk is middels een donor.

Door de miljarden mensen, die de aarde thans bewonen, is dit haast een utopie geworden. Het zelfreinigend vermogen van het water is al lang niet toereikend meer. Waterzuiveringsinstallaties kunnen nog soelaas bieden, maar hoe lang nog?? Het is zoiets als nierfalen. Middels nierdialyse houden we de patiënt in leven, zodat deze niet vergiftigt raakt. We weten dat er geen donor is en dat het waarschijnlijk nooit meer beter kan worden. Wel slechter!

Leven in  onder en tussen het water, het is onontbeerlijk.