TotalFishing

Op jacht naar een droomvis!

Heilbotexpeditie - 29-8 tot 6-9-’09 – Lauklines, Noorwegen

De expeditieleden Reier Groot, Ron Verschoor, Harry van der Wal en Lucky Luc Mom hebben twee jaar de tijd gehad om zich voor te bereiden op de verwezenlijking van de grote droom van een heilbotvangst. Zo lang van te voren was deze reis al geboekt, dit met name om alle agenda’s gelijk te krijgen.

Gezellig een week lang met de maten erop uit, op jacht naar een droomvis.

In die twee jaar hebben we zoveel heilbotten zien langskomen op onze computers, dat het nu maar eens in praktijk gedaan moest worden. Twee leden van onze expeditie, Ron Verschoor en Reier Groot, waren nog heilbotloos. De andere twee hoopten een echt dikke vis te gaan vangen.

De reis ging per vliegtuig omdat Lauklines gewoonweg te hoog ligt in Noorwegen, een paar honderd kilometer verder en je bent op de Noordkaap! Op dus naar Schiphol, dan naar Oslo en daar vandaan weer door naar het vliegveld van Tromsø, waar we opgehaald werden door de transfertaxi die ons naar Lauklines (onze visbestemming) bracht.

Gelukkig was alle bagage aangekomen, je moet er toch niet aan denken…

Het viel niet mee om je aan de voorgeschreven 20 kilo bagage te houden, maar met wat in- en uitladen was het toch weer gelukt. De zware shads van 100 tot 300 gram drukten natuurlijk wel op het gewicht tezamen met de pilkers, die als loodgewicht meegingen om op de bodem te vissen.

Vanwege de lokale temperatuur moesten de warmtepakken natuurlijk ook mee. Tegenwoordig heb je van die plastic opbergzakken die je met een stofzuiger vacuüm kunt trekken (o.a. verkrijgbaar bij Blokker), zodat zelfs een dik poolpak verkleind wordt tot een minipakketje, want anders zit je koffer écht in één keer vol.

Ook warme kleding zeker meenemen.

De drie reishengels, die ik meenam voor de diverse visserijen, pasten mooi in de koffer. Het gedoe met kokers is gelukkig verleden tijd voor mij. Alleen Reier had nog voor zijn geliefde 6 Lbs Ugly-Stick een koker mee en dat hebben we geweten: op ieder vliegveld duurde het een eeuwigheid voordat die koker eindelijk op de “odd size luggage” band verscheen. Reier was dan ook weer compleet en kon het angstzweet, van het niet aankomen van zijn geliefde hengel, van zijn voorhoofd vegen.

Kun je echt gericht op heilbot vissen?
Deze kan ik bevestigend beantwoorden, ook al zal niet iedereen het daarmee eens zijn. In Lauklines is het zo dat waar de heilbot zit, er geen andere vissoorten op die plekken aanwezig zijn. “De heilbot komt het aas ophalen”, zeggen de Noren, dus wachten maar! Het is een kwestie van de langste adem!

En dat is best moeilijk. Soms minimaal vier uur lang naar stilliggende hengels kijken brengt je psychisch vaak op andere gedachten. Toch maar weer even rommelen tussendoor met wat veertjes of een pilkertje om de geest scherp te houden en daarbij dan ook het risico lopen om een run van een grote heilbot te missen. En als het dan eindelijk lukt, houdt u zich dan maar vast, het is meteen een soort minikermis op de visboot!

Als het dan eenmaal zover is, dan is het ook een soort van kermis aan boord.

We hebben op de topstekken gevist met hele koolvissen, aangeboden met behulp van een running-boom verzwaard met een pilker (zonder dreg). Ook hebben we met dubbele strippen vis gevist, aangeboden aan een pennel-rig met daarop 10/0 haken. We hadden alle systemen gemaakt met dubbele haken om maar geen aanbeet te missen. Dat biedt echter nog geen garantie is helaas gebleken.

De zware shads van 300 gram werden ingezet bij het “back-trollen” met de boot, wat een prima manier bleek te zijn om de toch wel taaie visserij te doorbreken en een wat groter gebied af te zoeken. Harry van der Wal ving op deze manier de grootste heilbot van deze visvakantie: 1 meter lang en 10 kg zwaar. Deze heilbot zwemt, evenals vele andere door ons gevangen vis, weer rustig rond.

Prachtige heilbot voor Harry.

Alles op de ratel… en dan opeens een geweldige run… Vanwege de taaie visserij op heilbot is het zeer verstandig, als u met aas vist, om de reel op de ratel te zetten en daarbij de slip goed los te houden, maar niet te los waardoor er steeds lijn afgenomen wordt van de reel door het driften over de bodem. Het gevaar van de gerichte heilbotvisserij is dat je langzaam in slaap wordt gesust en de motivatie om door te zetten langzaam maar zeker verdwijnt.

De motivatie zakt langzamerhand tot een dieptepunt.

Het is dan ook aan te raden om dit, zoals wij dit deden, een uur of drie, vier te doen en dan even een drop-off in de buurt te zoeken om weer even de hengels te krommen. Als u dan weer verzadigd bent, keer dan weer terug naar één van de heilbotstekken om het weer opnieuw te gaan proberen. De aanhouder wint echt, daar ben ik van overtuigd!

Even tussentijds de hengels krommen.

Net als je bijna in slaap bent gesust volgt er opeens een geweldige run. Dit is grote vis en is NIET TE STOPPEN, dat heb je meteen in de gaten. Helaas heb ik zelf drie van deze zeer zware runs mogen meemaken, maar werd de heilbot niet goed gehaakt. Gelukkig wel nog drie kleinere heilbotten voor mij, zodat de eer toch was gered.

Niet groot, maar wel heilbot!

Tussendoor even wat anders
We zaten hoog in Noorwegen en het wemelde hier van de diverse vissoorten. Natuurlijk is het zonde om hier niet op te gaan vissen. Het dagelijks ochtendritueel begon dan ook met het vangen van koolvis als aas voor de heilbot. Het vangen van veel koolvis was gelukkig geen probleem en dat heb ik wel eens anders meegemaakt! Veel van de belangrijkste vistijd gaat dan verloren.

Tijdens het vissen op koolvis komen er op het verenpaternoster met pilker nog veel andere vissoorten aan. Er lag werkelijk een dik tapijt van schelvis, waar het hele fjord wel mee bekleed leek. Ook kwamen er tussendoor veel aardige gulletjes uit, maar voor de echte grote gullen moesten we toch dieper dan 100 meter zitten, bleek later.

Een dikke deken van schelvis, het is weer eens even wat anders.

De grootste gul werd ook weer door Harry “Mr. big fish” van der Wal gevangen en was 1,10m lang met een gewicht van 13 kg. Die plekken lagen echter iets buiten het fjord en konden we door de zeegang niet altijd bereiken. De vangsten van zeewolf, roodbaars, leng en af en toe een kleinere heilbot maakten dat er af toe vreemde geluiden door het fjord klonken. Er kwamen ware oerkreten en oergevoelens naar boven en naar buiten als je een mooie vis ving in zo’n prachtige, tot de verbeelding sprekende omgeving.

Harry wist een serieuze gul te vangen.

Als we weer even het thuisgevoel wilde hebben gingen we met de boot voor ons huisje liggen en vingen we ons binnen korte tijd wezenloos aan zeer grote scharren van rond de veertig cm. Heerlijke sport aan de lichte hengel! De Noren eten geen schar, vinden ze dus totaal niet interessant en er wordt dan ook niet op gevist, rare jongens hoor, die Vikingen.

Prachtige scharren, vlak voor de deur van ons verblijf van deze week.

Ze weten niet wat ze missen! Vandaar dat de schar tot zeer groot formaat kan uitgroeien in het fjord. Gelukkig voor Luc ving hij hier ook zijn eerste en zwaar bevochten scharretong oftewel flandra. Hoe leuk ook, we waren natuurlijk niet voor de heilschar of heilscharretong gekomen, maar voor de heilbot!

Belaagd door een walvis…
Om het ‘Jacques Cousteau-gevoel’ in dit overweldigende natuurgeweld te vervolmaken, dook er een mink-whale (nertswalvis) op. Met een hoge en harde fluittoon, vanwege de ontsnappende lucht uit het spuitgat, kwam deze ons even op 3 meter naast de boot goedendag zeggen! Reier en ik stonden te trillen op onze benen.

We hadden er weleens over gelezen dat zo’n walvis een bootje gewoon op zijn kant zet en dat had ons natuurlijk ook kunnen gebeuren. Een ongelooflijk dik beest van bijna 9 meter waarbij onze visboot in het niet viel. Als er nog een palmboom op zijn rug had gestaan hadden we ons op een onbewoond eiland gewaand en gewoon over kunnen stappen….. wat een gigant.

Jammer van de wazige afbeelding, maar gigantisch mooi om mee te maken!

Zo snel als hij bij de boot bovenkwam, zo vliegensvlug was hij weer 100 meter verderop. Ik stelde nog aan Reier voor om wat dichterbij te gaan varen, maar dat vond hij geen bijster slim idee. “Straks wordt hij kwaad en slaat hij alles aan gort“, was de gedachte van Reier, die nog niet van de schrik bekomen was.

Expeditie geslaagd
Gelukkig zijn er in de loop van de week toch nog 6 heilbotten geland. De grootste was 1 meter en woog 10 kg. Daarna diverse 60cm heilbotten en nog een paar kleinere gevangen. Helaas was Ron Verschoor de enige die heilbotloos is gebleven. Zijn dromen gaan nog even verder, maar er ligt vast een mooie vis voor hem in het verschiet.

Het is wel gebleken dat je heilbot niet zo maar even gaat vangen, zelfs niet op een toplocatie als Lauklines, waar alle mogelijkheden voor het vangen van zo’n droomvis aanwezig zijn. Alles is daar aanwezig om een geslaagde visvakantie te beleven, kijk maar eens op www.lauklines.no.

Reier, Harry en Ron, bedankt voor jullie prachtige en intense viskameraadschap. Het was een genoegen om deze reis voor jullie te mogen organiseren!