TotalFishing

Met de neus in de Noorse boter.

door Johan Caneel

(Noorwegen mei 2006)
Plotseling gaat de telefoon en word je gevraagd of je over drie weken mee gaat naar Noorwegen om daar op uitnodiging een week te gaan vissen op verschillende meren in het zuidoosten van het land. Het gaat om een gezelschap van zes personen, waarvan er plotseling iemand is afgevallen.

Aangezien mijn echtgenote met mij van mening is dat je zo’n gelegenheid niet mag laten schieten, zeg ik toe. Wat een idee zeg! Je hebt nauwelijks de tijd er aan te wennen, dan is het al zover.

Eerste keer samen

Gelukkig hebben voorgaande buitenlandse trips al veel ervaring met paklijsten e.d. opgeleverd. Dus zoek ik in mijn PC naar de meest recente paklijst en ga aan de slag. Voor het hengelsportmateriaal ga ik shoppen bij mijzelf, met de wetenschap dat er méér dan genoeg mee gaat. Wanneer zal dat ooit eens ophouden?

Ik realiseer me dat ik het gebied waar ik de afgelopen zomer met de caravan door trok, weer terug zal zien. Wat kan het soms toch verrassend lopen! We gaan met drie teams en reizen ieder met een auto + boot. Verder verzorgt iedere deelnemer een warme maaltijd, waarvoor de voorbereidingen reeds getroffen kunnen worden. Het onderdak ter plaatse is geregeld. Eerst in de omgeving van Halden, dicht bij de Zweedse grens en vervolgens 40 km ten noordwesten van Oslo. De missie is duidelijk, zoveel mogelijk snoek vangen op grond van het catch en release principe. Een principe waarvan men in Noorwegen nog nauwelijks heeft gehoord.

Voor dat ik het me goed realiseer, wordt ik thuis uitgezwaaid en vertrek met de nodige proviand en een berg hengelsportmateriaal. Met twee auto’s vertrekken we, aangezien het derde team is opgehouden door het koninginnefeest. Met andere woorden, we noteren 30 april 2006 in de agenda. Even over de Duitse grens ontmoeten we Leon en Evert van Pike Master Lures. Ik heb hen wel eens gesproken op beurzen, maar nog nooit persoonlijk leren kennen.

Tja wat moet je hier nou van zeggen…prachtig toch

We vervolgen de reis, die nog de hele nacht gaat duren. Gelukkig hebben we weinig oponthoud op de Duitse wegen en staan dan ook om een uur of zes in Puttgarden bij de boot naar Denemarken / Rødby Havn. Ondanks het feit dat nergens een boot is besproken, duurt het niet zo lang alvorens we kunnen oprijden en vertrekken. Tijdens de overtocht nuttigen we een warme maaltijd om zodoende geen tijd te verliezen. Een uur is daarvoor zeker toereikend.

Voor dat we het weten zitten we al weer in de auto’s en gaan richting Helsingør, waar de oversteek naar Zweden (Helsingborg) is voorzien. Dit vindt rond een uur of elf plaats, terwijl het ondertussen donker is geworden. Tot dan hebben we tientallen reeën gezien. Met nog zo’n 500 km voor de “boeg”, zetten we onze nachtelijke tocht voort. Om de twee uur wisselen de chauffeurs elkaar af en ondertussen rust de ander zoveel mogelijk.

Altijd interessant, dit soort stekken

Voor het vastleggen van deze vakantie is verschillende apparatuur meegenomen. Het is de bedoeling dat ieder na afloop zijn opnamen opstuurt, zodat er één dvd van wordt gemaakt. Doordat je ook opnamen van elkaar maakt krijg je een volledig en verrassend beeld.

Tegen een uur of acht in de ochtend arriveren we op de plaats van bestemming. Een plek waar ik tot nu toe alleen maar van heb kunnen dromen. Een prachtige Noorse boerderij; het imposante woonhuis, omgeven door vele schuren in onvervalste Noorse stijl. De indrukwekkende bomen duiden op een rijke historie.

Als de eigenaar van de boerderij is gearriveerd, kunnen we binnen en weten we dat de eerste helft van deze reis qua huisvesting een groot succes zal zijn. Omdat het buiten nog flink koud is, kunnen de houtkachels aan en dat werkt! Hiermee raken we direct aan een belangrijk aspect van een visvakantie in Scandinavië. Terwijl de lente in Nederland al flink op gang is gekomen, moet het hier nog beginnen. We zien om ons heen nog sneeuw liggen. Vooral op de plekken waar men bij het ruimen de sneeuw bij elkaar heeft geveegd en hoger in de bergen. Geen bloemetje of blaadje heeft het aangedurfd zich te louteren in de voorjaarszon. Ze wachten op warmere tijden en voor de vis geldt in feite het zelfde zal al snel blijken.

Leon en Evert voelden zich al snel thuis

Nadat we hebben ingeruimd en opgetuigd, zijn we klaar voor de eerste tewaterlating van de boten. De trailerhelling van de Aremarksjøen ligt direct onder de waterval; genaamd Strømfoss. Met vereende krachten gaan de boten te water en laten we snel het woelige water achter ons. Uitgerust met zeer gedetailleerde kaarten gaan we op zoek naar beloftevolle stekken. Gelet op de watertemperatuur, 3 à 4 ºC, verwachten we de vis dicht bij de waterplanten, om zodra de temperatuur stijgt, af te paaien. Het koude weer, de harde wind en dichte bewolking zorgen ervoor dat ons enthousiasme behoorlijk getemperd wordt. Als we omstreeks 18.00 uur traileren is er slechts één visje gevangen.

De eerste lering kan direct worden getrokken; de omstandigheden zijn nooit precies te voorspellen en de resultaten heb je evenmin zelf volledig in de hand. Ondanks het feit dat een dergelijk team zo’n honderd jaar hengelsportervaring meebrengt, springen de vissen niet vanzelf in de boot. Door de kou en de afvoer van overtollig water zijn de omstandigheden minder voorjaarsachtig dan normaal en dus moet er nog worden geëxperimenteerd alvorens de vis echt aan de schubben te komen.

Gewoon van 2 kanten doorbijten, dan komen ze echt wel

’s-Avonds komt de visgids langs en bespreken we het plan voor morgen. Zowel de ervaringen van vandaag, de weersomstandigheden, het in te zetten kunstaas als de bestemming komen uitgebreid aan de orde.

Ondertussen doen we ons tegoed aan onze eerste warme maaltijd; macaroni. En er zullen meer van dergelijke gerechten volgen, omdat er snel kant en klare maaltijden op tafel moeten komen. Bovendien moet het natuurlijk makkelijk zijn, dat past wel in de sfeer en de geringe tijd die we ons gunnen voor het eten. Over het geheel genomen zit er een behoorlijk fanatiek stel vissers rond de tafel en die vissen het liefst van zonsopgang tot zonsondergang.

De volgende ochtend starten we met het ontbijt, waarbij er gezorgd wordt voor gebakken ei. Het restant van de twee broden die men voor ons heeft neergelegd, worden vervolgens gesmeerd en tot lunchpakket gebombardeerd. De ruimschoots meegebrachte plakken kaas en vlees vinden gretig aftrek. Hetgeen we tekort komen, gebruiken we uit de voorraad die men voor ons in de koelkasten heeft aangelegd. Nu de vis nog!

Echt genieten

Bij de trailerhelling aan het noordelijker gelegen Øymarksjøen staat de visgids op ons te wachten. De regen van die nacht is gelukkig eindelijk opgehouden en de wind is gaan liggen. Snel worden de boten te water gelaten en zoeken we de “aangewezen” stekken. Dat wil zeggen dat we ongeveer weten waar we terecht kunnen. Behalve enkele concrete plekken, zoeken we naar situaties met vergelijkbare omstandigheden: één tot twee meter diep, rond en bij waterplanten.

Rietkragen combineren deze situatie lang niet altijd. De gids begeleidt ons zo goed mogelijk en wij zien hem heel traag met groot oppervlakte-aas vissen. De afstand die hij tot de stekken houdt is groot, dit om de vis niet te verjagen. Toch blijven ook bij hem de vangsten uit en zodoende zien we dat ieder team al snel zijn eigen zoektocht begint naar interessante locaties.

Erik en ik komen in de Vestre Otteidvika, een zijarm van het meer en zien interessante plekken. We vinden ons eigen “pike city”en zien in zeer ondiep water tussen de bomen veel snoekactiviteit. We naderen zo voorzichtig en dicht mogelijk.

Met aas dat in de oppervlakte actief is proberen we de snoeken tot aanbeten te verleiden. Behalve een enkele misser valt er echter niets te halen. Wel hebben we contact met de vis en dat geeft hoop. In een ander baaitje vangt Erik onze eerste vis. Tegen een klein eilandje, zeer ondiep gelegen had het zich verdekt opgesteld. Zelf mis ik er een ander klein snoekje.

Via één van onze eerste stekken, waar ik op een grote drijvende jerkbait nog een aanval van een klein snoekje krijg te verduren, varen we allen naar een aangrenzend stuk water waar een watervalletje klaterend in het meer stroomt. Daar weet ik uiteindelijk mijn eerste snoekje te landen. Ook Evert en Leon vangen hier hun eerste vis. Alhoewel, naderhand blijkt dat zij verticalend baars hebben weten te strikken. Hiermee wordt dus aangegeven dat dit water meer mogelijkheden biedt dan snoek alleen.

Je ruikt gewoon de snoek, maar dan nog zien te vangen is een ander verhaal…

Op de dinsdagochtend slapen we uit en genieten uitgebreid van het ontbijt. Terwijl we vanuit de keuken naar buiten kijken, zien we een prachtige vos die zich op gracieuze wijze van een schuur naar de bosrand begeeft. Dan blijkt Berthil flink ziek te zijn. Ook dat hoort erbij weet ik van andere vistrips. Al snel hebben we de zaken georganiseerd. Ik blijf achter bij de patiënt en ga boodschappen doen.

De boot wordt afgekoppeld en ik tuf met veel genoegen naar Ørje. Ik ken daar de weg en zorg voor contanten, levensmiddelen en brandstof voor de boten. Op de terugweg zie ik vlak voor de auto een ree uit het bos komen en snel oversteken. Wat een traktatie!

Later spreek ik met de zieke af dat ik ook naar het water ga. De boottrailer wordt weer aangekoppeld en mijn komst telefonisch aangekondigd. Als ik over het bruggetje bij de trailerplaats rijdt komen Jouke en Erik juist aanvaren. Erik stapt over in zijn eigen boot en Jouke gaat het nu in zijn eentje klaren. Tot dan is er nog niets gevangen. De opklaringen die deze middag hun intrede doen, brengen daarin gelukkig verandering. Er worden enkele zeventigers gevangen, voornamelijk op jerkbaits. Zelf grijp ik naar softbaits, voor mij een aantrekkelijk kunstaas. In mijn beleving kan ik er meer actie in brengen., hoewel ik zie dat de anderen deze kunst met jerkbaits ook goed verstaan.

Gelukkig kan ieder zich op zijn eigen manier uitleven en zie je dat één bepaalde manier van vissen niet zaligmakend is. Mijn seashad dartelt dan ook lustig langs waterplanten en rietkragen. Dat dit niet onopgemerkt blijft, blijkt als het door een snoekje wordt gegrepen. Daarna schakel ik over op kikkers, die momenteel in allerlei kleuren en maten in de handel zijn. Het exemplaar waarmee ik vis is donker van kleur met een lichte buik. Het is ruim acht cm groot en voorzien van een 8 grams loodkopje. Vooral met een licht hengeltje met een molen kan ik het flink wegzetten. Door de hengeltop hoog te houden, kun je de kikker over de waterplanten heen vissen en laten afzinken. Zodoende vang ik die middag nog drie groene rovertjes. Voor mij is dit plezier van de bovenste plank.

Thuis gekomen gaan we met de hutspot aan de gang. Met vereende krachten wordt er aan gewerkt en vervolgens verwerkt. Berthil is ondertussen aardig opgeknapt en heeft ervaren hoe stil en alleen het op een Noorse boerderij kan zijn. Moe en voldaan zoeken we vervolgens ons bed op.

Twee toppers die mij tijdens deze vakantie veel plezier hebben gegeven

Dan is het al weer woensdagochtend. We kiezen voor de Aremarksjøen, waar we ook de eerste dag hebben gevist. Deze keer hebben wij geen goede kaart in de boot en daarom moeten we zoeken. Nergens valt enige actie te bespeuren. Wanneer we Leon en Evert zien, blijkt dat zij op een ondiepe plaat veel activiteit hebben gevonden. Ze hebben al enkele mooie vissen gevangen en nog meer volgers en missers gehad.

Ondanks de afstanden die we afleggen en kaarten die we bij de anderen hebben geraadpleegd, vinden we nergens een productieve stek. Uiteindelijk komen we terug bij de twee cracks, Leon en Evert, die al 12 vissen hebben geland. Razend enthousiast staan ze te gooien en maken de snoeken gek met de geraffineerd aangeboden jerkbaits.

Lees ook deel 2 waar de snoeken zich van hun beste kant laten zien…