Megasnoek 149
Door Co Sielhorst
IJs… Begin van de week is het meeste water van een meter of minder diep dichtgevroren. Voor de grotere, diepere plassen ben ik niet bang. Eer water van tien meter of dieper dichtvriest, moet het wel heel koud worden. Alleen bij windstil weer kan er langs de oevers wel eens een vliesje ijs liggen na een koude nacht.
Een meter of minder.
Ik ga toch een rondje maken langs diverse wateren. Overal waar de wind goed vat op het water heeft gehad is het ijsvrij. De grachten dichtbij huis zitten allemaal dicht. Door de luwte tussen de huizen heeft de wind hier geen invloed gehad.Verrassend omdat het de week voor deze vrieskou heel zacht weer is geweest.
De kogel is door de kerk: alle energie aan grote snoek besteden vanaf nu. Ervaring heeft me geleerd dat dood aas de grote dames binnen brengt. Ergens in maart zal het wel gedaan zijn. Komt het water weer in de buurt van de tien graden, dan gaat de snoek paaien. De belangstelling voor voedsel staat dan op een heel laag pitje. Wat zit de natuur toch mooi in elkaar.
Kleine snoekjes (mannetjes) gaan heel dapper op zoek naar paairijpe, veel grotere vrouwtjes. Komt dat even mooi uit dat de eetlust tijdelijk even over is. Na het paaien zijn de dames niet alleen ponden aan eitjes kwijt, maar zijn ze ook broodmager door de zware inspanningen en het gebrek aan voedsel. Ik heb grote metersnoeken gezien met een lichaam als een paling, maar wel met een hele grote kop. Binnen de kortste keren zijn de dames weer op gewicht.
Ik ben alle plassen van mijn lijstje wezen bekijken. De plas die het verst weg ligt is een hondenuitlaatcentrum geworden. Gaat er een busje open, braakt een golf compleet onhandelbare honden uit. Het hele circus tuimelt meteen over me heen en begint het gras op te vreten waar ik sardienen gesneden heb. Ik kan inmiddels veel beter met honden overweg, maar hier zie ik het allemaal weer gebeuren.
De een probeert mijn aas te vinden, de ander loopt met zijn nek door de lijn, complete paniek, terwijl een derde hond tegen mijn tas staat te pissen en die zes anderen hebben me nog niet eens ontdekt. Misschien moet ik zelf wel een vals kreng aanschaffen om alle belangstelling op een afstand te houden. Een maatje van me heeft heel lang gevist met een bouvier achter zich. Een zwarte, met manen als een leeuw. Schitterend zoals dat beest nachtelijke voorbijgangers vloerde.
Bij het tweede water, een plas in de uiterwaarden, jaagt een geweldig harde wind over de kale grasvlakte. Ik voel de auto schudden bij woeste rukwinden. Met moeite krijg ik de deur open. Er lopen best veel mensen uit te waaien. Dat gaat prima. Met de wind in de rug ga je heel hard. Dit is een wind om tegenaan te leunen. Een jogger lijkt wel dronken. Als hij door de bocht is krijgt hij de wind van opzij en begint vreemd te slingeren.
Het is een drukte van belang in de lucht. Een prachtig zwart/wit mengsel van kraaien en meeuwen zwiert en zwaait op de wind. Ze hebben er duidelijk plezier in. Ik vraag me af hoe een bosje veren en superlichte holle botjes gewoon als een speer tegen de stormachtige wind in kan zwiepen. Ik zit er een poosje vol bewondering naar te kijken. Intussen klotsen golven van meer dan een meter hoog schuimspattend uiteen op de steenstort. Prachtig woest weer.
Om het plaatje compleet te krijgen ga ik ook nog bij het derde water kijken. De wind lijkt nog iets in kracht toe te nemen. Hoog boven me loeit het geweld door de kale takken. Heel voorzichtig komt er al speenkruid door de rottende bladeren omhoog. Het geeft een beetje voorjaarsgevoel. Daar komt nog bij dat hier midden in het bos de wind bijna weg valt. De bloeiende hazelaar gooit er nog een schepje bovenop.
Ik loop het bospad af. Het paadje langs het water helt griezelig af naar de waterkant. Er zijn plekken bij waar direct twee meter water langs de kant staat. Het is nat en glad. Dit is een lastig water. Toch heeft het iets. De sfeer. De rust. Ik bespeur een verschuiving van voorkeur. Twijfel. Mijn eerste keus, het water waar ik al uitgebreid rondgekeken heb, begint te wankelen. De plassen hebben alle vier 1,20-plus-potentieel. Van het water waar ik nu sta weet ik eigenlijk het minst. Dat prikkelt me.
De volgende dag sjouw in het bospad af. Een hengel, een net, een stoel en een berg kleren. Ik zie geen voordeel meer in meerdere hengels. Een snoek die op zoek is naar iets lekkers legt moeiteloos een afstand van honderden meters af. Van twee meter naar tien meter diep gebeurt ook zomaar. De bodem is nogal grillig. Ver naar het midden staat dertien meter water. Bij het opdraaien loop ik vast in een kleibult.
Verderop langs de kant is goed te zien hoe die bulten eruit zien. Het levert geen problemen op. Ik kom moeiteloos weer los. Even doorhalen, haakpunt controleren en nu maar eens een stuk dichterbij. Metertje of zeven diep. Dan is ineens de zon weg. Het overvalt me een beetje. Een pittige hagelbui klettert op mijn hengel. Ik overweeg zelfs nog even om die stok recht omhoog te zetten, zo hard knallen de stenen erop. Even snel als het komt is de ijsblokjesregen weer voorbij.
De takken zijn weer droog geschud. Ik zet de pieper aan en open de beugel. Even rondneuzen. Op een paar gevloerde bomen, alweer een aantal jaren geleden gesneuveld, groeit groen en langharig rood mos. Overal zijn zwammen bezig om het hout weer als voedsel beschikbaar te maken. Kleine witte hoedjes op dode takken. Het bos dat op het eerste gezicht zo dood lijkt, krioelt van het leven.
Onder de dode bladlaag is het warmer dan op kale grond. Er wriemelt allerlei klein gespuis rond. Dan valt mijn oog op een opvallende heldergele vlek. Ik struikel er over brekende takken naartoe. Dit is leuk voor een plaatje. Dit ga ik opzoeken in de paddestoelengids. Hoopvol ga ik voor het laatste uur achter mijn hengel zitten. Er gebeurt niets meer, maar ik heb wél een gele trilzwam te pakken.
Gele trilzwam.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
