KarperPassie 266
Door Co Sielhorst
Na een eerste poging draaide een uur voor het donker de wind. Naar het noordoosten. Twee windes en een vals gehaakte brasem. Meer kan ik er niet van maken. De overduidelijke activiteit doofde ook uit.
Ik heb het weer geprobeerd. Misschien moet ik het toch eens op de Waal gaan proberen. Na een eerste bezoek weet ik dat de waterstand wel in orde is. Vorig jaar staan de bomen op eilandjes waar koeien beschutting zoeken tegen de zon. Nu spetteren er alweer paaiende vissen langs de boomwortels. Er staat meer dan anderhalve meter meer water in de mee stromende geul.
Alles ziet er goed uit. Alleen de weerberichten bevallen me niet zo. Voor de hele week staat er bij de windrichting noordoost. De hele week bij iedere dag NO. Vijf dagen achterelkaar NONONONONO. NONO-weer dus. Ik laat me niet ontmoedigen en ga toch naar de Waal.
Het ziet er goed uit op het eerste gezicht. Met een iets zwaarder loodje dan de pen kan dragen kijk ik eerst of mijn indruk van de diepte nog een beetje klopt. Dat zit dus wel goed. Er staat alleen wat meer stroom dan ik had verwacht. Iets dichter bij de kant is de stroomdruk op de lijn al veel minder. Hier lukt het wel.
Ik vis met blikmaïs. Eén korrel op haakje tien. Een handje losse korrels over mijn stek laten regenen. Laat die aanbeten nou maar komen. Ik reken op veel aanbeten. Lijkt me geweldig om windes, dikke voorns en stevige brasems te vangen met als klap op de vuurpeil een bonk.
De verbazing van een kaper die dan overgaat in scheurend geweld.
Handje losse korrels.
Ik heb hier pas twee karpers gevangen. Wél allebei over de dertig pond. Een stoere schub en een heel mooie spiegel. De spiegel op een éénponds brasemhengeltje met tien honderdste dyneema. Ja, dat is heel spannend op zulk licht spul.
Ik zit wat weg te dromen bij dit soort herinneringen. Na een half uur beginnen er plekken te schroeien op mijn rug en schouders. Natuurlijk komen ook hier veel mensen verkoeling zoeken langs de rivier. Mensen die gaan zwemmen komen uit het dorp. Die fietsen achter me langs over een grindpad. Ik hoor ze alleen maar vrolijk lachen en knarsen door het losse grind.
Wat ik niet hoor of zie aankomen is een hondenbal die twee meter van mijn dobber vandaan met een knal in het water ploft. De uitgelaten labrador stort zich er vol overgave achteraan. Ja, waarom niet… De baas heeft me niet gezien. Kan ook niet, want ik zit vrij diep verscholen achter een massief woud van brandnetels. Niet echt een goede tactiek om weg te kruipen, blijkt nu.
Geel/zwart.
De volgende bal gaat een heel eind verderop te water. Ik haal eens op om te controleren of mijn maïskorrel er nog aan zit. Ik trek een langs sliert plantentroep omhoog. Van nu af om het kwartier controleren dus. Mijn bovenarm begint nu echt te steken, ik moet iets doen om niet te verbranden. Ik gooi mijn shirt eroverheen.
Zo zit ik nu al een uurtje zonder teken van leven. Aan de overkant spetteren nog steeds paaiende vissen door de boomwortels. Ik denk dat het windes zijn. Het gaat allemaal supersnel. Te snel om er goed zicht op te krijgen. De twijfel begint te knagen. Hier ook NONO-weer?
Ik weet niet wat ik wil. Gewoon blijven zitten heb ik in het verleden geleerd. Rondjes rijden, en overal iets proberen heeft me nog nooit iets opgeleverd. Ik krijg een droge bek. Groot genot. Ik heb een flesje water in de vriezer gemikt. Geleerd van Max Wicht. Zelfs sinas behoudt zijn verfrissende prikkel. De inhoud van het flesje doet er uren over om te ontdooien. Een urenlang koel genot om genietend weg te klokken.
Ik berg mijn flesje weer op en zet het blikje maïs onder mijn stoel. Lekker in de schaduw. Precies op dat moment komen er twee mastiffs aandraven. Dollen wat met elkaar tot één van de twee mij opmerkt. Het grove beest komt aangalopperen. Lijkt dwars door me heen te willen lopen. Ik heb moeite om mijn hengel uit de buurt van het aanstormende geweld te houden.
Ineens stijgt de spanning voelbaar. Met zijn grote bek begint het beest mijn tas door te spitten. Dan pikt de speurneus de maïsgeur op. Het wordt dreigend. De hond kijkt me strak aan. Wil absoluut die maïs hebben. Zal ik proberen om het blik met de scherpe randen recht over zijn smoel te slaan? Dit beest vraagt om een muilkorf tenslotte. Nee, veel te grof allemaal.
Ik zit daar met mijn bleke spillebenen in mijn korts broek. Voel me wél een beetje kwetsbaar. Ik ga staan om duidelijk te maken dat ik het beest niet zijn zin ga geven. Als de hond aan gaat vallen dan gaat hij het water in en komt er niet meer uit. Ik merk dat het beest wel door wil gaan, maar toch onder de indruk is van mijn doortastende houding. Ik heb me nog nooit weg laten jagen door een hond.
Er komen stemmen aan op het pad. Er klinkt een schril hondenfluitje als de baas ziet waar de hond mee bezig is. Het beest reageert als een dove op een fietsbel maar ik heb hem er van overtuigd dat hij van mij niets gaat krijgen. Het spul trekt verder de uiterwaarden in. Aan de overkant van de geul klinkt weer het fluitje. De hond ligt in een koeienvlaai te rollen en trekt zich niets aan het vloeken tieren van de baas. Niet geschikt.
Ik realiseer me dat binnen niet al te lange tijd ditzelfde tafereel een tweede aflevering gaat krijgen als ik blijf zitten. Kan natuurlijk de steel van het landingsnet klaarleggen maar ik geloof dat ik het wel weer even gehad heb hier. De situatie de baas blijven staat wel stoer maar of het leuk is? Nee, het is nog niet laat. Kan makkelijk even de polder in.
De wind zorgt voor een pittige kabbel. Het duurt even voor ik door heb dat voor een zijsloot tientallen, lusteloze brasems net onder de oppervlakte hangen. In de zijsloot wankelt het water. Een karper trekt de voorste vinstralen op. Ze komen door de oppervlakte. Er zit absoluut geen beweging in vandaag.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
