TotalFishing

Karperpassie 202

Door Co Sielhorst

26 mei 2007.
Een redelijk zonnige zaterdag. Daar ben ik tegenwoordig blij mee. Het is zeker in deze tijd van het jaar weer goed voor mooie waarnemingen. Het rivierengebied is niet langer het domein van koeien en gras of maïs .

Geen bemesting meer. Hooguit verschraling. Bescheiden begrazing om houtopslag wat binnen de perken te houden. Allemaal prachtig gemaakt. Het begint hier en daar zelfs op natuur te lijken. Alleen meidoorns werden vroeger getolereerd. Die staan nu als uitkijkposten de ruigtes te overheersen. Diverse zangvogels strooien er hun lied uit over de nieuwe natuur. Ik kom er nog niet aan toe maar ik zou graag eens wat meer vogelkennis opdoen in de uiterwaarden.

..snort hoorbaar iets weg..

Er klinken prachtige vogelgeluidjes. Blauwborst, rietzanger en kleine karekiet. Een koekoek valt op met zijn verdragende roep. Ieder jaar wordt een ouderpaar kleine zangertjes opgeknapt met hun ei waar een jong uitkomt dat hun eigen eieren overboord kiepert. Het kreng wordt zo groot dat de ouders er makkelijk bovenop kunnen gaan zitten om doorlopend voedsel in de opengesperde muil te kieperen. Er zijn niet alleen vogels te vinden in deze nieuwe natuur. Er zijn ook spannende libellenleefgebieden ontstaan.

Maar eerst ga ik even iets anders doen. Ik heb me voorgenomen dat dit geen visloze dag gaat worden. Voeren dus. Een investering die meestal niet voor niets is. Een paar kilometer dijk af. Een hobbelpad naar beneden. Laatste stukje even lopen. Een paar handen onder het kantje. Even nog een tweede stek. Dan ben ik tevreden.

Ik ga weer even terug om een nieuwe plas te bekijken. Er blaast een windje uit de oosthoek. Ik kom aan op de windkant. Het is nog tamelijk kaal. Er loopt een man rond die nog groener is dan ik. Professioneel groen zo te zien. Hij ziet mijn camera en vraagt of ik iets aan het inventariseren ben. Van libellen weet hij niet veel maar de belangstelling is gewekt. Wij gaan elkaar vaker zien. Daar kunnen grote voordelen aan zitten.

Als gevolg van een eerdere ontmoeting op een ander terrein heb ik mijn eerste ontheffing binnen. Ik mag een waterrijk gebied in om te onderzoeken wat er leeft. Dat zal soms echt met een hengel moeten gebeuren.

De boswachter geeft me zijn kaartje. Ik moet ook maar eens een kaartje gaan ontwerpen. Professioneel libelleninventariseerder komt niet door de spellingscontrole dus dat klinkt wel. Enige samenhang met de visstand valt niet te ontkennen dus daar zal ik ook naar moeten kijken. Ik krijg een leerzame verhandeling over de aanpak van het gebied. Het is nu nog erg kaal. Er kan van alles ingezaaid worden maar de terughoudendheid bevalt me wel.

Plantenzaden kunnen ongelofelijk lang overleven in de bodem. De beherende instantie is benieuwd wat er de komende jaren uit de zogenoemde zaadbank aan planten opkomt.
Leuke onderbreking maar ik ga nu een vis vangen.

Een kwartier later sta ik weer bij de auto. Het is harder gaan waaien. Uit de luwte van een braamstruik snort hoorbaar iets weg en strijkt wat verderop weer neer. Adembenemend, ik ben getuige van de paring van Anax Imperator. Grote keizerlibel dus. Dikke bonus, maar nu die vis.

Stek één is vrij. Het smalle paadje door het hoge onkruid heeft zich weer redelijk gesloten in de afgelopen week. Het is dezelfde plek waar ik vorige week die grote graskarper loste. De stekelige distels prikken overal doorheen. Toch ga ik niets vernielen. Gewoon stilzitten, dan is het wel te verdragen. Er zit een zeelt op mijn stek. Stoffijne belletjes knetteren in forse wolken uit elkaar aan de oppervlakte. Waarom ook niet, een zeelt mag altijd.

Ik krijg al snel reactie. Pennetje siddert, zakt weg, vervaagd in een groene waas. De lijn volgt traag. Ik haal uit. De brok suist de hoogte in, komt niet ver, slaat terug in het water.
Voor een zeelt is het aas aan de forse kant, maar een grote zeelt heeft een grote bek dus ik laat het gewoon zo.

Misschien is het verstandig om nu even naar stek twee te gaan. Ik twijfel, het is al een poosje geleden dat ik er wat gevoerd heb. Misschien moet ik er voorzichtig nog wat bijvoeren. Voorzichtig sluip ik weg. Even de rust bewaren hier. Ook op stek twee moet ik heel voorzichtig zijn. Verspreid een klein handje, dan sluip ik weer terug naar de eerste stek.

Het missen van een aanbeet hoeft geen ramp te zijn. Ik probeer het nog een poosje. De zeelt lijkt niet onder de indruk zo te zien. De bruisplaatjes schuiven nog steeds over mijn stek. Het duurt niet lang voor mijn pennetje weer weg zakt. Het resultaat is wéér een slag in de lucht.
Op naar de andere stek. Hier is aan niets te zien dat er vis actief is. Zegt helemaal niets. Ik ga er lekker voor zitten. De hengel binnen handbereik, ook als ik ontspannen achterover leun. Zo kan ik heel lang supergeconcentreerd vissen.

Dat is niet echt nodig want binnen een kwartier lijkt het pennetje met de wind mee te driften. Ik weet wel beter. Hier kan ik iets mee. Na een vinnige tik rost iets van formaat de top naar beneden. Met een slingerende koers sjort de vis moeiteloos lijn van de molen. Slip staat pittig strak. Ik kan niet inschatten wat het is. Harde bonken maakten vorige week snel duidelijk dat het een graskarper was. Nu weet ik het niet. Spannend!

Het duurt even voor de vis zich laat zien. Ik kan een paar uithalen richting de takken blokkeren. Dan komt de vis hoger in het water. Toch een graskarper. Mooie vis. Voor deze rimboestekken heb ik een net met meterarmen gemaakt. Superlicht en best prettig te hanteren tussen de struiken.

Het beest rolt er meteen in. Stort zich zelfs in het redelijk diepe net. Bij het optillen voel ik al een prettig gewicht. Ik stap even terug naar een plek met lang, zacht gras. Mannetje vis gaat niet lukken. Ik zie geen mogelijkheid om de vis te stallen en de camera op te stellen. Een graskarper kan niet veel hebben dus ik neem geen enkel risico. Snel een plaat in het opengevouwen net. Moddervet, of gewoon kuit? Het maakt mij niet zoveel uit. Ik heb mijn vis.

..een prettig gewicht.