TotalFishing

Karperpassie 186

Door Co Sielhorst

3 februari 2007.
Januari is goed verlopen. Bijna iedere dag even een handje erin. Vrijwel iedere week snel succes. Geen slopende koude dagen en uren wachten op die ene aanbeet. Het is al weer februari. Dat wil nog lang niet zeggen dat de winter er al op zit. Er zijn al weer een paar koude nachten voorbij gekomen. Gisteren nog nachtvorst.

..nog even door bij de brug..

Ik wilde eigenlijk al met dezelfde formule naar een nieuw water. Dat lijkt me nu met deze vriesnachten niet slim. Ik ga nog even door bij de brug tot de temperatuur weer wat oploopt. Ik denk dat het vandaag wat meer moeite gaat kosten. In de loop van de ochtend ga ik van huis. De zon staat al hoog aan de hemel. Vlak bij mijn stek ligt een zompig stuk land. De natuur krijgt hier vrij spel. Interessant om te zien hoe die ontwikkeling zich voltrekt.

Een paar weken geleden liep hier al een tiental wulpen in de modder te prikken. Nu staan er honderd kievieten. Allemaal dezelfde kant op. Ze staan allemaal stil. Misschien even wat zonenergie opladen na een koude nacht. Verbaasd zie ik ze plotseling allemaal op de wieken gaan. Zwart wit wiekt de hele club tot grote hoogte. Er gaan ook tientallen meeuwen mee de hoogte in.

Boven de weilanden rechts van me balt een groot aantal spreeuwen samen. Ik sta al bijna stil. Hier is iets aan de hand. Er snort een eenzame spreeuw vlak langs de auto. Een grijze schim flitst er achteraan. De spreeuw hoekt voor de auto langs. Gevolgd door een grote grijze schaduw. De poging om de schaduw af te schudden lijkt héél even succesvol. Het pientere beestje flitst door de smalle spleet onder een koeienhek. De achtervolger hoekt over het hek heen. Aan de andere kant is een confrontatie bijna onvermijdelijk. De spreeuw heeft nog één verrassende actie. Schiet nu loodrecht omhoog de lucht in. Het is de laatste kans. Er geen enkele dekking binnen bereik. De jacht wordt vervolgd.

Dan maakt de spreeuw een fout. Laat zich plotseling uit de lucht vallen. Dat kan iedere roofvogel sneller. Vlak boven de grond slaan de klauwen toe. De klauwen met de lange nagels zijn in één klap dodelijk. Hartje, longen en hersenen worden doorboord. Het lijden is kort. Grijs gestreepte borst. Forse vogel. Fel gele ogen. Sperwer vrouwtje.De cursus roofvogels herkennen heeft tóch iets opgeleverd. Het verschil mannetje vrouwtje was me een paar weken geleden misschien nog ontgaan.

Van grote afstand kan ik mijn stek al zien. Ik zie tot mijn genoegen dat ik het hele water weer voor mezelf heb. Auto aan de kant, stuk van het water af natuurlijk. Bonkende deur en achterklep mogen absoluut niet storen. Hoe staat de zon op het water? Kan ik profiteren van de schaduw van de grote populier, of moet ik dicht tegen de brug aan kruipen om daar in de schaduw te blijven? Alleen de schaduw die een hengel op het water geeft kan al genoeg zijn. Het is geruisloos maar dodelijk voor mijn kansen. Ik krijg de laatste jaren steeds meer respect voor de verfijnde zintuigen van vissen.

Zo probeer ik niet slordig te zijn en kansen te verspelen. Er komen al vrij snel een paar aanbeten die niet doorzetten. Steeds weer nerveus gepunnik. Ik maak de lijnen korter. Er staat vrijwel geen stroom. De verkorte aasaanbieding. Lijn van dobber naar aas staat bijna verticaal. Ook boven de dobber hou ik het heel kort. Ik word verrast door een aanbeet die ik bijna niet zie. Ik voel wel een vinnige tik op de top. Dit lijkt me een gemorste kans. Na een paar van dit soort tekenen van belangstelling heb is gewoon te vaak opgehaald. De rust is weg. Het vertrouwen ook. Ik ga naar de andere kant van de brug.

De meerkoeten zaten vorige week nog gezellig in grote groepen bij elkaar. Nu gaan ze paarsgewijs al een territorium verdedigen. Dreigend richten ze zich zo hoog mogelijk op uit het water. Erg veel ruimte is er niet. Regelmatig komt het tot vechtpartijen. Ik denk niet dat karpers zich hieraan storen.

Mijn zetel staat hier iets prettiger. Ik zit scherper. Dat resulteert meteen in een verzilverde aanbeet. Een snelle vis scheert flitsend onder de top rond. Nee, geen karper. Dat voel ik meteen. Ik denk aan zeelt door het felle verzet. Dat mag altijd. Ik vergis me. Het is gewoon een brasem. Niet die slome duikelaar van een paar weken geleden. Deze vis gaat tekeer. Vecht voor iedere meter. Gaat er vlak voor de kant nog een keer stevig vandoor.

Ik wil de vis met het handje landen. Achter de kop pakken zal niet gaan. Ik de bek pakken lukt met zeelt ook wel eens. De binnenkant van een vissenbek is vaak nogal stroef. Dat lukt nu ook. Snel een hand eronder om het beest wat comfortabel te ondersteunen. Ik maak zelfs een plaatje want dit zal de laatste en enige vis van de dag worden.

De zon is al achter de horizon verdwenen. Een stel fazanten komt het pad afscharrelen. Het zijn fraai gekleurde hanen. Ze zien me niet, of ze zien in mij geen gevaar. Minder dan tien meter nu. Ondanks het minderende licht vallen de prachtige kleuren op. De witte halsband. De groene kop met het rode gezicht. De stoere staartveren lijken me wel wat voor lange slanke pennen. Ze worden nerveus. Hebben me dan toch door. Of lezen ze mijn gedachten?

Geruisloos zetten ze het op een lopen. Dit is geen echte paniek. Honderd meter verderop lopen ze al weer verse scheuten te pikken. De temperatuur holt achteruit. De schemer valt in. De volle maan komt op. Bij volle maan zijn de nachten in de winter altijd koud. Het heeft weinig zin om nu in het donker door te gaan. Toch kijk ik er al weer naar uit. Een avond met alleen maar dat lichtpuntje dat alle aandacht opeist.

..de laatste..