TotalFishing

Door Sjak Kroet.

Het is woensdagochtend 28 november, ik ben al werpend aan het vissen, er hangt een baars getekend shadje aan mijn speld van 10 cm. Want de snoeken die hier huizen in het Peelkanaal zien deze afmeting als een veel voorkomende aasgrote’ vooral de kleinere baarsje, staan hier hoog op de menukaart.

Voorzichtig stap ik door het natte gras want te hard stampen zal de alerte kantsnoeken hier zeker verjagen wetende dat deze Peelse rovers zeer argwanend zijn!! Een uitgestrekte, wonderschone omgeving ofwel een paradijs is deze omgeving rondom het kanaal die vanuit de Mariapeel hier langszij komt, top snoekwater, als kantvisser kom je hier ogen te kort.

Top snoekwater.

En als zo vaak bij dit soort gelijkwaardige, heldere veensloten is het meteen raak’ als mijn shadje binnen het uur, snoeihard wordt gepakt, beet! Heel even volg ik het signaal, een dergelijk bijtmomentje, doorhalen, hangen. Yes, lekker meteen dat goede gevoel als de snoek wegsnelt, mijn hengeltop krom trekt en voor een aanliggend duikertje van een binnenkomende zijsloot, als een dolle te keer gaat.

Dan wordt de druk, de spanning op mijn hoofdlijn ineens nihil en drijft hij zomaar ineens in de bovenste waterlaag waar ik al klaar sta om die rakker te scheppen. Het baarsshadje zit keurig voorin de bek, kan in het schepnet gelost worden en ook tevens direct weer terug de natte zone in!! Een mooi Peelsnoekje, in een vaal herkenbaar Peelse jasje, puntgaaf!

Puntgaaf!

Die kleurlaag is typerend voor een dergelijk moerasgebied als de Peel. Waar de snoek door de geschiedenis heen, lang geleden, werd gevangen aan een strik en avonds het hoofdgerecht voor velen turfstekers betekende!! De snoek was toen absoluut geen sportvis maar ging als avondmaal de pot in. Een klein stuwtje nadert, tik, tik, tik en…. bammm!

Doorhalen, een zware bonk dreunt door mijn hengeltop, een grote waterkolk bolt op maar mijn shad wordt vakkundig gelost, tjonge!! Meteen werp ik mijn shad weer terug maar een twee kans krijg ik hier helaas niet. Twee ezels aan de overzijde van het kanaal kijken verbaast op, lijken te denken helaas pindakaas, of geven ze een signaal af ‘tafeltje dekje, ezeltje strekje’ ofwel tijd voor een kop koffie, pauzeren Sjak!!

Pauzeren Sjak.

Inderdaad koffie tijd, wat een bakkie koffie niet kan doen met een mens, die misser van zonet is direct weggespoeld haha!! De koffie is lekker en rustgevend gelijk. De ezels spelen inmiddels weer hun favoriete spelletje, een koppeltje wilde eenden blijft op redelijke afstand zodat mijn brood niet gestolen wordt vandaan en de vereeuwigde oorlogsbunkers aan het kanaal geven een onmenselijk signaal af!! Iets wat we nooit mogen vergeten de impact van oorlog. Nee, laten we vooral de vrijheid waarderen ook al lopen de spanningen anno 2018 nog steeds regelmatig op, de vrede is om te koesteren. Tja, als kantvisser blijft dit een mysterieuze omgeving aan het Peelkanaal die doorstroomt tot aan het dorpje Mill en later verdwijnt in de Raam voorbij Grave.

De impact van oorlog….

Vroeger werd dit kanaal ook wel Defensiekanaal genoemd, gegraven in 1939 geheel met de schop. Zo’ koffie op, geschiedenisboeken dicht en nu opruimen. Schepnet aanklikken en verder nog een brug te gaan. Het zwevende, verleidelijke shadvissen blijft in een dergelijk kanaaltje ideaal omdat de snoek deze actie waardeert en vaak gulzig toeslaat wat de vispret in ondiep, glashelder viswater vaak spectaculairder maakt want je ziet de rover komen en vol op je kunstaas knallen, supervet! Dan lig ik plots op de grond, met mijn neus in het zand! Ik sta vlug op en zoek in de kant naar de oorzaak…. Haha, een aantal achtergebleven, vergeten suikerbieten, zo blijft het vallen en opstaan. Goed voer is het wel komende winter, zeker voor de Peelse wilde zwijnen!!

Achter gebleven suikerbieten….

Het eindpunt is inzicht als ik op de brug sta. Hier is de scheiding tussen het kanaaltje en de Raam een feit! Met een verre inworp valt mijn shadje precies in de kleurscheiding van beide stromende kanaaltjes en klapt er meteen een sterke snoek bovenop, voltreffer!! De snoek draait terug naar de brug en geeft prima sport als ze springend tevoorschijn komt. Ook dit is een vaal jasje, die de brug ziet als de nooduitgang. Een lekker knokpartijtje volgt totdat ik ze in het net heb liggen.

Toch maar effe een fotootje maken! Maar als ik ze dan in handen heb voor een selfie, ontglipt ze door mijn natte vingers en is het een foto van alles of niets! Want alleen haar staart komt nog effe vol inbeeld, ze is weg en gezien haha

Weg en gezien….

Ook ik heb het gezien en besluit hierom terug te keren naar de auto. Tja, die laatste was een mooie veensnoek maar goed dat ik de staart nog vol inbeeld heb want ik weet niet eens hoe groot ze nu eigenlijk was…. Volgende week gaat het zoeken naar snoeken weer verder en takel ik misschien wel slepend met een vers sardientje ergens over de stroomnaad waardoor plots mijn dobber onderploft….
Tot dan!!