De eerste visdag op een Nederlands water staat gepland. Ik ga er naar toe met vismaat Wim. Die heeft nog niet zo lang een Float Plus motor aangeschaft, en we maakten er al een paar gelukte sessies mee in Vlaanderen.
Nu gaan we echter voor meer en hopelijk ook grotere vissen in het “buitenland”. Het wordt geen erg lange visdag, want ik moet vanavond aan een restauranttafel zitten om 18.30. Het is zowat 2u30 rijden voor we aan het vooropgestelde water zijn, dus wordt besloten om wel vroeg te vertrekken; bijgevolg komt Wim mij om 4u30 ophalen.
De rit wordt gemakkelijk volgepraat, en wat me het meest is bijgebleven ervan, is dat Wim aanhaalt dat dit motortje zijn beste aankoop in erg lange tijd is geweest op visgebied. Hij heeft er erg lang over nagedacht, maar de vangsten van de mannen in ons groepje bewezen dat de Float Plus echt wel zorgt voor meer vis, en veel relaxter en minder vermoeiend vissen.
Snel-snel wordt aan het kanaal alles in gereedheid gebracht en jagen we ons het water op; we willen zo rap mogelijk vis vangen. Ik geraak het eerste aan water onder mijn kont, en blijf voorlopig wat wachtend ronddobberen tot Wim ook klaar is. Ondertussen huppelt toch al een kleine Seducto ribbed paddle tail netjes over de bodem. Ik laat het zijn verleidelijkste dansje doen, en mis zelfs al een eerste tik. Snel gaat de hap terug, en net als Wim te water gaat, kan ik triomfantelijk mijn eerste vangst showen. Veel echte show is er niet bij, want daarvoor moet het snoekbaarsje nog vele malen zijn bekje leeg eten.
Nummero uno
Wat verder kan ik een nog iets kleinere soortgenoot foppen, de teller kan op temperatuur komen. We schuiven op en komen aan een stel dukdalven. We kiezen elk een kant. Al gauw moet ik nog een misser noteren. Dan hoor ik een triomfantelijk geluid, en kijk om. Mijn vismakker zit daar met een behoorlijk kromme hengel in zijn pollen, en zijn tegenstander wil zich lange tijd niet laten zien. Uiteindelijk moet hij toch naar de oppervlakte, en die vis heeft al een stuk meer showgehalte.
Wim’s eerste van de dag mag er best wezen
We duiken de donkerte in van een overbrugd gedeelte damwand. Daar valt meestal wel iets te rapen, als je het vasthangen aan de rommel op de bodem er voor lief bij neemt. Het duurt bij mij niet lang of ik moet dit al aan de lijve ondervinden. Een nieuwe onderlijn knopen is de vervelend e bijkomstigheid van het shadverlies. De baitbox gaat open, en ik zoek naar een nieuw slachtoffer. Mijn oog valt op een “echt nieuw” exemplaar. Het werd me aangeraden toen ik me onlangs ook de nieuwe kreeftimitatie van Spro aanschafte. Deze Insta-worm zit ook in de nieuwe Scent-serie van dat merk. Deze fel-gele versie zou het naar verluid niet slecht doen. Hij mag direct eens bewijzen wat hij waard is.
Op een 18-grams loodkop gemonteerd, laat ik hem eerst wat voor mijn neus zwemmen. Eerst even kijken wat zijn “wiegel-waggel-kwaliteiten” zijn. Hm, dat ziet er niet slecht uit, maar het is altijd de vis die beslist als iets ‘vangend’ is. Daar ik vis op een “gevaarlijke” ondergrond met veel rommel, kies ik om de shad de bodem te laten aftasten zonder stinger op zijn kont.
Ik ben met dat aftasten al een tijdje bezig, als er in mijn hoofd de gedachte begint op te dringen, dat ik beter een “zeker-vangende-soort” shad zou moeten monteren. Een beetje kwestie van de weinige tijd vandaag optimaal te gebruiken.
“BAM”, gaat het dat moment door de hengel. Ik sla even hard naar boven als de stok naar onder werd geklopt. De dril mag er zeker zijn. De vis zelf ook! Het is een gespierd exemplaar met zware schouders.
Zwaar gespierde schouders
De vis zag duidelijk een erg lekkere hap in mijn groen-gele worm, want die blijkt tot aan het loodkopje verzwolgen!
We zijn al een tijdje opgeschoven naar een stenen oever, als een nieuwe felle aanbeet zich meldt. Ook deze snoekbaars wou de ganse wormimitatie ineens naar binnen zuigen. Het is een wat kleiner exemplaar, maar zeker voldoende sterk om mijn lichtste versie van de “Urban Street Spin”-hengel diep te laten buigen. Dit is zeker geen echt verticaal-hengel, maar hij is zeker gevoelig genoeg voor dit werk op ondieper water. Zijn grote pré is dat hij me heel erg leuke drils aflevert; ook bij dit soort van middelmaat vissen.
Deze middelmaat vis had grote trek
Ik ben wat afgedreven tijdens het maken van de foto. Mijn motortje gaat op een hoger toerental, en zacht zoem ik terug naar de plek waar ik net ving. Ik laat de shad terug zakken, en na twee huppeltjes wordt hij opnieuw gepakt. De weerstand tijdens het gevecht duidt op een groter exemplaar. Als de vis voor het eerst boven komt, volgt de bevestiging van mijn vermoeden. Deze eind vijftiger is mooi donkerbruin gekleurd.
Mooi donkerbruin
De vis gaat al snel terug, en ik zoek ‘het goeie plekje’ al weer op. Het is echt wel een prima stekje hier, want al gauw zit ik weer met een ronde hengel in mijn pollen. De vis is weer wat kleiner.
Ook de volgende laat echt niet lang op zich wachten. Deze kleinere heeft weer gans andere tinten in zijn schubbenkleed. Hij is heel wat lichter van teint, waardoor de donkere strepen beter tot uiting komen. Amai, dat loopt hier echt wel super!
Een variatie in kleur
Begerig ga ik verder. Helaas loopt mijn aasje vast aan ‘iets’ tussen de stenen. Trekken vanuit de tegengestelde richting helpt dit keer niets. Als ik er pal boven lig, en behoedzaam aan de lijn trek, dan lijkt het ‘iets’ langzaam mee te komen naar boven. Blijkbaar trek ik even wat te hard, want met een droge POK, begeeft mijn dunne lijn. Hmm, in deze stenen kant is het wel niet erg verstandig om met zo een lichte lijn te vissen.
Ik schakel over naar mijn tweede hengel; alles is bij deze opzet wat grover. Daar ligt dus ook een wat dikkere lijn op: de Dyna Tex van Trabucco. Deze, prima ronde lijn, 10 honderdste dikte, is opgebouwd uit 8-strengen, en heeft al bewezen dat ik bijna mijn bellyboat onder moet trekken voor hij begeeft. Aan de onderlijn knoop ik een “verse” Insta worm 110. Opnieuw zo een fel-groene, want die deed het al prima tot nu toe.
Binnenkort deel 2