Beide voetjes terug op de Ierse grond! ( deel 1 )

Beide voetjes terug op de Ierse grond! ( deel 1 )

Door: Bart DeBaes

Zo een supervangst als vorig jaar, toen we met zeven man meer dan 1000 snoeken op onze belly’s trokken, verwachten we niet meer. De koude winter in gedachten en de slechte weersvoorspellingen opvolgend, beloofde een grote stap terug.

Dit was al het geval voor het aantal reisdeelnemers, want door diverse redenen raakten we maar aan 3 man. Wim viel zelfs op het laatst nog bijna uit vanwege een vreemde spierziekte, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus……..
Op de luchthaven was het even wat slikken als ze met een kartonnen doos begonnen na te zien als de handbagages niet te groot waren. Aan die metalen testrekken waren we gewend geraakt.

Als je maar voldoen hard genoeg duwt kan de handbagage er wel in, al is terug er uithalen vaak nog moeilijker. Die truc zou nu duidelijk niet meer lukken, maar door op de juiste plaats te gaan staan, konden we gelukkig deze controle vermijden.
De huurauto zat vol krassen en builen, en dat is precies naar onze smaak, want een extra krasje valt dan minder op.


Na het heel aangename terugzien in de B&B, en een verlaat ontbijt was het optuig - en opblaastijd.

Het frisse zonnetje stuwde ons hierbij vooruit, het water in de verte lonkte. Kurt had al meer dan een half jaar grote goesting om het topmeer van vorig jaar als eerste meer aan te vallen. We plukten er toen elk een dertigtal snoeken in een dikke vier uur, dus lagen de verwachtingen, ondanks het mindere weer, behoorlijk hoog.

Het zou niet zo wezen. Na een 20 worpen kreeg ik toch al de eerste kleine snoek op mijn superlepel van vorig jaar, de Bandit. Nog twintig minuten later gaat er helaas een dikke negentiger af. Dan volgt een lange stilte. We liggen behoorlijk ver van elkaar te dobberen, en als ik beide anderen na anderhalf uur ga vervoegen, verneem ik dat zij nog steeds wachten op de eerste beet. Het enige wat we alle drie al hebben zijn koude voeten, logisch, het water heeft slechts 5°.

Ik zoek een plateau op van 2.5 meter diepte, waar normaal nogal wat planten staan. Van de planten geen last, want we zullen er zelfs de ganse week weinig van vinden. Gele plomp bvb, waar het ander zo leuk tussen vissen is, zie je slechts heel diep, groene  blaadjes van 1 à 3 cm hoogte staan.


De “yellow perch” kleurvariant van S-waver van River to sea,

Speciaal voor het soort stek dat ik nu aandoe, kocht ik me de “yellow perch” kleurvariant van S-waver van River to sea. Een kleur waar ik al bij het eerste zicht gek op was, en toen hij met de post binnen kwam kon ik het niet laten hem al onmiddellijk op foto te zetten.

Het is een swimmbait waar ik deze winter heel vaak mee in de polder viste. Het aantal terugvis-variaties ermee zijn er bijna zoveel als standjes in de kama sutra. Ik kende deze s-waver onderhand zo goed dat ik perfect wist hoe hij op deze of gene tik reageert, zonder hem te moeten zien; wel zo handig vanuit de belly.

Na een worp of zeven krijg ik een grote beuk op de hengel. Een dikke vis gaat de dieperik in, maar na een run van een vijftal meter gaat ook hij er af. Tien minuten later gebeurt hetzelfde met een kleinere vis. Ik check de haken, maar die zijn loeischerp. Na een half uur krijg ik opnieuw een twijfelende tik, maar de vis pakt niet door. Ik werp in voor de herkansing,en de s-waver vliegt een stuk over de beoogde stek. Tikkend haal ik hem binnen, met lange tussenpozen om plots……………..geen weerstand meer te voelen, ik sla hard aan, maar voel nog steeds geen weerstand?????????

Ik denk dat de vis naar me toe komt en draai snel binnen. De losse lijn swabbelt over het water met helemaal achteraan:……… een open speld!! What the fu……. is dit nou? Dit moet me nu overkomen: een maagdelijke plug verliezen; oké ze was wel al eens gepakt, maar nu…… “Al wat me nog rest is een foto”, het zou de titel van een smartlap kunnen zijn. Ik weet alvast iets dat ik me na de reis opnieuw wil aanschaffen.


Gelukkig heb ik mijn winter-polder-model nog zitten.

Daar de anderen nog steeds wachten op de eerste actie, lijkt me deze gele kleurvariant geen slechte keuze. Temeer dat ik zeker ben dat zij die plug niet hebben, zo kan ik ze misschien straks lekker wat jennen dat ik aan het vangen ben met iets dat zij o zo jammer niet bij hebben.


Nu en dan krijg ik matige actie, een tikje, een zachte kolk, soms een beet, maar aan het einde van de 4 uur mag ik toch maar vier vissen noteren op een totaal van 11 acties (waarvan 2 niet doorgaande op mijn dead bait). Kurt raakte aan evenveel stuks op 5 beten, vooral op de lepel.


Wim zit ondertussen nog altijd te wachten op zijn eerste rammel.

Daar diegene die niets vangt bij ons de titel “watje” krijgt opgeplakt, en bovendien de pub-rekening moet betalen ’s avonds, zit er ‘iemand’ in een belly niet erg op zijn gemak. We kunnen Wim lange tijd treiteren met verwijzingen naar zijn slinkende geldvoorraad als hij dan toch, tien minuten voor we van het water gaan, een vis weet te haken.

Zelden iemand zo gelukkig gezien met een snoekje van 37cm. Als we de plas verlaten loop ik als op eieren. Het soppend geluid en gevoel dat ik ervaar doet me het ergste verwachten. Ja hoor bij het uitdoen van mijn waadpak staan beide voeten onder water.


Het duurt tot een stuk na de maaltijd vooraleer het blauw en rood van mijn voeten verdwenen is.

Daar er vandaag geen watjes-titel werd uitgedeeld en we ondertussen al twintig uur op zijn, heeft niemand zin in de pub; het bedje roept.

Binnenkort deel 2

ANDEREN LAZEN OOK

image description
Peter dobbert door… naar 2023…
Willem Moorman -
image description
De haken en ogen van een Noorse vistrip (17)
Marc Borst -