Zomerse gecombineerde Ierlandvakantie (Deel 8)

Door Bart Debaes  

 

We blijven wat langer kijken naar onze jonge surfers vandaag, en zijn opnieuw verwonderd over hoe goed ze de golven nu al berijden. De instructeur was gisteren zeer lovend over onze kinderen, maar dan denk je algauw dat ze dat bij iedere ouder doen. Daarna vergezel ik mijn vrouw in een kustwandeling. 

 

Na ieder bochtje krijg je hier een compleet ander zicht. Stukken zandstrand, waar surfers en amazones elkaar hun hobby gunnen, worden afgewisseld met gevaarlijk uitziende rotspartijen. 

 

Nog een blik op de surfers...

 

...surfers en amazones...

 

...afgewisseld met gevaarlijk uitziende rotspartijen.

 

De tijd vliegt, ook als we achteraf met de kids wat door het stadje kuieren. We boekten vanavond bij Paddy, hij is de skipper van de ‘Bundoran star’, en zowat elke dag bevist hij de Bundoran Bay. Met die boot willen we vanavond wat verder de zee op. Normaal zouden we er roggen moeten kunnen vangen. Ik krijg telefoon van Michael dat hij zich ook kon vrijmaken, dus nu is een goede vangst zowat verzekerd. Er zijn maar drie andere opstappers, dus we hebben zeker plaats zat. 

 

Voldoende plaats. 

 

Eerst moeten we aas vangen en niemand vind dit een straf. 

 

Geen straf. 

 

Op sommige plaatsen kan je lood niet eens de diepte opzoeken omdat de verenpaternosters direct al deels met makrelen zijn gevuld. Telkens we boven we rotsen driften hebben we kans op pollak en steenbolken. 

 

Boven de rotsen. 

 

Mijn spinlat maakt overuren, de genietende uitdrukking op mijn gezicht lijkt vast te groeien. Op plaatsen waar de rotsplateaus groter zijn wordt gewisseld van systeem. Een lange twisterworm wordt op een dwarrellijn onder een 30grams lood gehangen en naar beneden gestuurd. 

 

De grotere op de twisterworm. 

 

Eenmaal daar aangekomen is het zaak om het geheel heel langzaam naar boven te draaien. De grootste moeilijkheid is dat je niet mag aanslaan op de beten, want dan mis je ze. Na enige stevige tikken gaat de vis dan toch ten volle door, en buigt de stok diep op de naar beneden duikende pollak. Dit plaatselijke systeem levert opnieuw de grootste exemplaren op. Wie verder vist met de veren vangt eerder de kleintjes.

 

Mooi gekleurde lipvis.

 

En soms ook een mooi gekleurde lipvis of steenbolk, tenzij je niet door de wolk makreel raakt. Als we eens verkassen, merkt iemand een groepje dolfijnen op, en we stevenen er naartoe. 

 

De dolfijnen blijven ver.

 

De schipper verwacht dat ze zullen afdraaien in onze richting, om vlak naast de boeg te komen zwemmen. Helaas doet het schooltje niet wat ze gewoonlijk doen, hoogstwaarschijnlijk omdat er jongen in de groep zitten. Als iedereen zijn deel heeft gevangen zoeken we een zandplaat op met grotere kans op rog. De meesten blijven bij hun systeem, maar Michael is zo vriendelijk om een paar roggen onderlijnen te monteren voor de kinderen aan boord.

 

Ik ben ondertussen, niet tegenstaande de heel rustige zee, al aan het bewijzen wat voor expert ik ben in het zeeziek worden. Het zal wel niets met mijn voercampagne te maken hebben, maar algauw gaat een hengel heel erg krom. Het is hard werken voor Robbe, maar van opgeven is natuurlijk geen sprake. Fier als een gieter kan hij daarna zijn eerste rog showen. 

 

Rog getemd.

 

Kort daarna mag de Ierse jonge opstapper ook zijn spierballen bewijzen. Zijn mooie gevlekte vis lokt ook bij hem een trotse glimlach op.

 

Mooi gekleurde vis. 

 

Niemand vind het leuk dat de schipper het eindsignaal laat weerklinken, maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Ik ben wel heel blij dat Michael voor ons wat vis wil fileren, mijn ingewanden kunnen daar voorlopig niet tegen. Het is een vreemd gegeven dat ik van zeeziekte op kleine boten geen last heb. Als ik dat uitleg aan Michael vertelt hij me dat hij morgen wat onderlijnen wil gaan testen vanuit zijn kleinere, nieuwe boot. Als ik wil mag ik gerust wel mee. Mijn gemoed klaart al onmiddellijk op.

 

Bart Debaes