TotalFishing

WitvisPerikelen 49:

‘Zeventiger’

Door Leon Haenen

Normaal gesproken heeft mijn wekelijkse column geen titel. Ik denk eraan om dat wel te gaan doen. Ik stel me voor dat het handiger terugzoeken is in het archief van Total Fishing. Wellicht onthoud ik dan zelf ook beter waar ik een bepaalde visdag of specifiek onderwerp kan terugvinden.

Het is namelijk best wel handig om bepaalde zaken terug te lezen. Ik ervaar dat in elk geval zo. Het zijn per slot van rekening toch allemaal ervaringen die opgeschreven worden. Daarnaast ben ik van mening dat het meegeven van een titel aan de column best van toegevoegde waarde kan zijn als het gaat om het aangeven van de “lading” van een tekst. Naarmate ik ouder word, neemt de emotionaliteit ook toe. Zie hier, een nieuw bewijs daarvan.

De eerste getitelde column heeft de spreekwoordelijke uitdrukking “zeventiger” meegekregen. Zeventiger… Dat kan van alles zijn. Een dikke barbeel, een pracht van een roofblei of een knots van een andere vissoort. In dit geval heeft het de titel “zeventiger” betrekking op mijn vader. Een echte authentieke zeventiger. Maar wel eentje met power.

Het is lang geleden dat hij met me is gaan vissen. Hij heeft even in de lappenmand gelegen. De diverse bezoeken aan het academisch ziekenhuis hebben hem echter zichtbaar goed gedaan. Mijn kameraad heeft weer een gezonde kleur in zijn gezicht. Zijn humeur is er ook met stappen op vooruit gegaan…begrijpelijk. Met dichtgeslibde aderen is het leven toch heel anders, dunkt me. Ik ben ervan overtuigd dat we de komende jaren nog vaak samen op pad zullen kunnen gaan. Te gek!

Op mijn verzoek om heel vroeg te vertrekken wordt door de zeventiger positief gereageerd. Nog een bewijs dat hij er echt op vooruit is gegaan. Een half jaar geleden zou ik voor gek verklaard zijn geworden. Nu niet. Nu sta ik ( zomertijd) nog in het donker voor zijn deur. Hij is er al helemaal klaar voor als ik arriveer. Voor we er erg in hebben, staan we al aan de Maas. De Grensmaas wel te verstaan. Hij gaat statisch aan de slag en ik ga weer een dag volharden met de dobber. Na de afgelopen twee weken voelt het in elk geval aan als een volharding. Het MOET lukken!! De Maas stroomt prachtig. Tijdens het uitpakken komt voorzichtig de zon op.

Een prachtige zonsopkomst aan de Grensmaas.

We hebben er beide zin in, dat is niet normaal. Het stuk waar we gaan vissen is redelijk diep. Aan het uiteinde van de stek loopt het redelijk omhoog en wordt het ondieper. Dat zijn per definitie de plekken waar wij graag vissen. Pa neemt plaats aan het eind van de stek vlak voor het talud en ik ga een meter of veertig stroomopwaarts staan.

Thuis heb ik al twee hengels gemonteerd, de Spro Dutch float en de Spro Carp float. De eerste zonder centerpin en de twee met pin. Mochten ze er echt zin in hebben, dan kan ik altijd switchen naar de door mij heilig verklaarde Heritage pin. Als ik vandaag veel driften moet maken voordat ik een aanbeet krijg, dan gaat de voorkeur uit naar de conventionele werpmolen. Een Shimano exemplaar met hoge inhaalsnelheid gaat hier voor zorgen.

Al tijdens de eerste driften krijg ik een goed gevoel. De stroming is perfect. Dit gaat het helemaal worden. De schatting in mijn hoofd spreekt van een uur voordat de eerste vis aan wal is. Aan opportunisme geen gebrek. Totaal niet! Drift na drift maak ik. Ik geniet van de visserij. Elke inworp werp ik maden, zaden en geweekte nashbait pellets op de stek. Vandaag heb ik naast de halibutpellets ook een halve kilo nashbait IC 1 monster carp pellets toegevoegd.

Deze geweldig ruikende pellets moeten eerst op vocht gebracht worden, anders gaan ze zweven of drijven. Het resultaat mag er zijn. Als ik vis was, zou ik er zeker op af komen. Top spul. Dan gebeurt wat er zo vaak gebeurt op die wispelturige Grensmaas. Het water zakt… en zakt… en zakt… Binnen een uur gaat er gewoon een dikke halve meter waterdiepte af.

De kiezelbedding komt door het zakken steeds verder bloot te liggen.

De stroming verandert gigantisch. Aanvankelijk zie ik geen probleem in het zakkende water. De stroming komt echter een meter of tien uit de oever te liggen. Ik moet steeds verder uit de oever vissen om de juiste stroomnaad te pakken met mijn dobber. De tegenwind maakt het niet makkelijker. Uur na uur strijkt voorbij. Zonder een enkele beweging. Zonder aanbeet. Dat gaat zo door tot een uur of een.

Nadat ik voor de zoveelste keer mijn maden ververst heb, kom ik in een mooie drift terecht. Elke drift is anders. Als je dit vaker hebt gedaan, dan herken je op enig moment een goede drift. Dit is er een. De dobber volgt heel mooi de lijn die ik in mijn kop in gedachte heb. Dan gebeurt er waar ik al bijna drie weken op aan het wachten ben. De dobber gaat op een meter of dertig van me vandaan onder. Weg! De Dutch float reageert direct op mijn commando. De haak wordt gezet en ik maak contact met een vis.

Ik krijg een gevoel door mijn lijf dat erop lijkt als of ik even stroom krijg. Ik haak een barbeel. Een enorme power maakt zich meester over de complete montage. Mij maakt het niet uit, want de montage klopt. Er volgt een dikke vette run richting het midden van de Maas….. en dat was het dan ook. Los! @#$%$#@ !!!! Van ver hoor ik Pa tieren. Alsof ik het express doe. Even staar ik naar het water. Dit had de eerste moeten zijn.

Balend strompel ik het water uit. Even pauze. Ik werp snel nog wat aas op de stek en laat de teleurstelling even bezinken. Wat is dit balen. Aan de montage is niets mis. Misschien had ik deze toch vals gehaakt. Ik weet het niet. De korte break doet me een beetje opwarmen. Het Orvis waadpak is niet echt warm. Ook al schijnt de zon, ik heb het er koud van gekregen. Dan weer terug het water in. Het vertrouwen is groot. Er moet vis zitten. Een uur gaat voorbij als de dobber voor de tweede maal uit het zicht verdwijnt. De vis komt na het aanslaan direct boven water. Een fraaie winde is mijn trofee. Als de vis voor me op de mat ligt en ik toch de eerste halve meter vis van dit seizoen mag vasthouden ben ik een gelukkig man.

“De verlosser”

De winde voelt erg grof aan. Wellicht als gevolg van de vroege paai van deze soort. Voorzichtig zet ik de vis terug. Mijn pa beloont me met een schouderklopje. De dag is goed. Binnen een kwartier staat hij zelf met een kromme hengel. Iets heeft zijn smac van de bodem geplukt. Hij heeft de hele dag volgehouden met luncheonmeat. Hij zweert erbij, dat zit nou eenmaal tussen de oren bij hem. Hij praat altijd over pellets en boilies, maar vist er eigenlijk zelden of nooit mee.

Terwijl ik met het schepnet zijn kant uitloop drilt hij de vis al tot tegen de oever. Ook Pa vangt een pracht van een winde. Aan de Grensmaas zijn deze vissen echt fraai gekleurd. Ook hij vangt een vis van precies 50 cm. We vissen nog een paar uur door, maar kunnen geen spreekwoordelijke potten meer breken. We sluiten de dag positief af. Er zit een stijgende lijn in de vangsten. De twee windes zijn zeer zwaar bevochten en dat verhoogt voor ons het vanggenot van deze prachtige beesten.

Samen drinken we nog een pint op het bankje bij pa thuis. We hebben genoten van een heerlijke dag. Ik heb in elke geval van hem genoten en ben blij dat we er weer samen opuit kunnen gaan.

Samen uit, samen thuis.