Tips en Tricks voor de zeeforel (2)

Tips en Tricks voor de zeeforel (2) 

Door Ron Smits 

In het vorige deel heb ik uitgelegd waar u het water met een hogere temperatuur kunt aantreffen in het voorjaar. In de zomer is de watertemperatuur daar te hoog voor de zeeforel. Nu zoekt de zeeforel juist die plaatsen op met een lagere watertemperatuur.

Waar en wanneer gaan we die vinden? Vooral op zonnige dagen warmt de zon het oppervlaktewater op, maar ook de plaatsen met een donkere ondergrond zoals mosselbanken, stenen etc.

De stekken met een donkere bodemstructuur koelen ’s nachts sneller af dan de plaatsen met een lichte bodemstructuur. In het vorige deel heb ik ook uitgelegd dat water met een hogere temperatuur minder weegt dan water met een lagere temperatuur.

De waterlagen met een lagere temperatuur bevinden zich dus op de diepere plaatsen. We moeten ons nu afvragen wanneer de watertemperatuur op zijn laagst is.

Vaak is dit net voor het ochtendkrieken, vooral bij een heldere hemel. De nacht is dan frisser en koeler dan bij een bewolkte hemel. Hierdoor is het water aan het eind van de nacht het meest afgekoeld en als de zon ’s morgens weer gaat schijnen warmt het water weer op.

Het water met de hoogste temperatuur bevindt zich aan de oppervlakte. We moeten dus op een plaats gaan vissen waar het warme oppervlakte weggeblazen wordt, zodat dit plaats maakt voor de waterlagen uit het diepere water.

Vaak is de temperatuur dan nog wat te hoog voor de zeeforel, zodat deze niet te lang blijft zoeken naar voedsel. De voedselrijke plaatsen in de buurt van diep water zijn favoriet.

De zeeforel kan vanuit het diepe (koudere) water naar de voedselrijke plaatsen komen, zodat deze het voedsel bijeenzoekt en snel weer naar het diepere water kan zwemmen. Vaak zijn dit die plaatsen met veel plantengroei (tangewoud) aan de kant en diep water erachter. Een heel goed voorbeeld hiervan is Strib op het Deense eiland Funen.

Maar ook plekken met veel stenen, mosselen en vegetatie zijn goede stekken. Kort samengevat: vissen op voedselrijke plaatsen met een donkere bodemstructuur (mosselen, stenen), waar diep water voorhanden is, bij een aflandige wind in het laatste uur voor het licht worden.

Daar waar het stroomt, komt water uit de diepte aan de oppervlakte. Ideaal voor de zeeforel natuurlijk, omdat deze nu langer op deze plaats kan azen. Zeker zo tegen de morgen, want dan is het oppervlaktewater het meest afgekoeld.

Zoetwaterlopen zijn ook heel goede stekken, het zoete water vermengt zich immers met het zoute water en is dus aanmerkelijk minder zout dan zijn directe omgeving. In combinatie met de hierboven aangegeven ideale omstandigheden zijn dit wel heel goede stekken natuurlijk.

Het afwisselen van de draaisnelheid is in het vorige deel aangehaald en ook de spinstops. Hoe snel mag ik het kunstaas binnenvissen is een heel terechte vraag? Dit is ook afhankelijk van de periode wanneer u vist.

Is dit in de winter, dan draaien we iets minder snel, want ook de zeeforel is dan net als andere roofvissen wat trager.

Een zeeforel heeft twee soorten spieren: de rode donkere spieren (deze spieren worden flink doorbloed, zodat er veel zuurstof en voedingsstoffen naar deze spieren gaan) en de licht gekleurde spieren.

De donkerrode spieren kunnen niet moe worden als de zeeforel zich niet explosief op een prooi stort. Met andere woorden met deze rode spieren kan de zeeforel blijven zwemmen met een snelheid van 12 km per uur.

Om u een idee te geven over deze snelheid van de zeeforel: een makreel kan ten hoogste een continue zwemsnelheid halen van 10 kilometer per uur. Deze snelheid komt overeen met 3,33 meter per seconde.

Stel, u heeft een molen met een inhaalsnelheid van 60 centimeter per slingerslag, dan moet u 5,5 slagen per seconde maken om een snelheid van 12 kilometer per uur aan het kunstaasje te geven.

Zo kunt u zelf de snelheid van kunstaas bepalen. Natuurlijk kan de zeeforel ook explosief toeslaan door middel van zijn licht gekleurde spieren. Deze explosieve snelheid is kortstondig en erg hoog.