Spetterende actie op de Indische Oceaan - Watamu Kenia (2)

Door Piet van den Berg en Bert Goeree

We zijn terug aan de kust. Om 5 uur ging het wekkertje en reden we vanuit onze verblijfplaats Malindi in de richting van Watamu. Na een snelle boottrip van een half uur komen we aan bij de seamountain, beter bekend als de Rips. Dit is een voordeel van het vissen vanuit Watamu, de goede visplekken liggen dicht binnen bereik. Het blijkt ook een ideale plek voor aasvis zoals frigite mackeral en hengels met minuscule veertjes worden alvast uitgezet.

Pittige geelvintonijnen zorgen altijd voor spektakel aan boord.

Het duurt dan ook niet lang dat we meeuwen zien duiken en het wateroppervlak begint te koken. Bij nadering van de boot duiken ze echter steevast recht naar beneden en geven ons steeds het nakijken. Plotseling zitten we midden een school met geelvintonijnen, het zijn geen grote vissen en we vangen een zestal exemplaren tot een kilo of vijftien. De vangst van een forse dorado doet een tevreden lach op het gezicht van schipper Mark Allen verschijnen. “Die is bij deze geconfisceerd,” liet hij ons direct weten.

Deze fraai gekleurde dorado werd direct geconfisceerd.

Mark legt uit welke handelingen moeten gebeuren wanneer een zeilvis zich achter het aas laat zien; de hengel hoog houden met de reel in de vrijloop, terwijl je de duim op de spoel houdt. Pas op het moment dat je voelt dat de vis daadwerkelijk met het aas vandoor wil, laat je de spoel aflopen. Belangrijk hierbij is dat je ervoor zorgt dat dit gecontroleerd gebeurd, zodat er beslist geen backlash, oftwel een flinke pruik ontstaat! Na zo’n 4 tellen draai je de rem op, wacht tot de rek uit de lijn komt om dan meerdere malen de haak zetten.

Toch is het pas halverwege de middag dat de eerste zeilvis zich laat zien en uiteindelijk zouden we nog 3 van deze acrobaten weten te vangen. Dat er zich hier altijd verrassingen kunnen voordoen bleek toen mijn plug bruut werd gepakt en een vis er onhoudbaar mee aan de haal gaat. Ik kan weinig meer doen dan de hengel vasthouden, terwijl ik de hoeveelheid lijn steeds verder zie slinken. Plotseling valt de lijn slap en kan een zwaar gehavende plug worden binnengedraaid; een haai aan de tandafdrukken te zien.

Top visboten.

Pop…pop…pop!!!

Iedere sportvisser heeft zo zijn eigen voorkeuren of manieren waarop hij het liefst vist. Laat ik het zo zeggen, ik acht mijzelf geen pikeur vliegvisser. Natuurlijk, ik kan een lijntje werpen en vind het heerlijk om ieder voorjaar met enkele kameraden naar de Duitse Kyll af te reizen om een weekendje forel te vissen. Toen Mark aankondigde dat wij vandaag gingen vliegvissen op zeilvis leek mij dit een geweldige uitdaging, een vis die 100km per uur haalt op een vlieghengel… hoe cool is dat?

Mark legt de techniek uit: de vis wordt gelokt door middel van haakloze lures achter de boot. Als de vis interesse in de lure toont wordt deze snel richting van de boot getrokken. Pas op het moment dat de vis vlak achter de boot zit moet op mijn aanwijzing de vlieg worden gepresenteerd. De zeilvis is dan meestal al dusdanig opgewonden dat de aangeboden vlieg, mits goed gepresenteerd, vrijwel direct gepakt gaat worden, duidelijk zo?

Wij verbleven in de gezellige SailfishClub van de Nederlander Emiel van de Werf.

Okay, het theoretische gedeelte klinkt mij redelijk simpel in de oren… nu alleen nog even in de praktijk zien te brengen. Die kans kwam al vrij snel. Na nog geen half uur te hebben gesleept is er plotseling consternatie op de brug; 3 sails zitten achter de lures aan en de deckhands zijn inmiddels al bezig deze naar binnen te trekken. “LINE OUT..!!!,” klinkt een bulderend commando vanaf de brug. Snel breng ik de lijn op lengte en wacht af, de adrenaline spuit inmiddels uit mijn oren. “CAST .....NOW…NOW…NOW…..!!!”

Prima onderkomen.

Zo snel als ik kan maak ik 2 valse worpen en plaats de vlieg blind in het witte schuim achter de boot. Dit valt nog niet eens mee met een tweehandige vlieghengel die ook nog eens rechtshandig geworpen wordt terwijl ik zelf linkshandig ben. Toch valt de vlieg goed achter de boot. “NOW POP…....FASTER, FASTER!!!,” brult Mark. Ik was in eerste instantie zo gefocussed op de handelingen die ik moest verrichten dat ik zelf nu pas de vis met een bloedsnelheid de vlieg zie naderen en voel dat hij hard gepakt wordt.

Ik probeer de haak te zetten, maar mis. Dit is het moeilijke gedeelte; de truc is dat de zeilvis van de boot wegzwemt met de haak zodanig onder de juiste hoek dat die door de stroomdruk op de vliegenlijn in de harde bek zal blijven vastzitten.

Zeilvis op de zeebaarsstok

Nog geen 10 minuten later mag ik in de herkansing. Hetzelfde scenario speelt zich af en weer lukt het mij niet de haak goed te zetten in de harde bek. Ik maak mij op snel te strippen en opnieuw te gooien als ik uit mijn ooghoeken mijn maat Piet met zijn enorm gekromde zeebaarshengel zie staan. Wat was er aan de hand? Hij had een strip tonijn achter de boot laten zakken en de sail die zojuist mijn vlieg had gemist wist niet hoe snel hij het stukje vis moest grijpen.

Piet haakt een zeilvis op zijn zeebaarsstok.

Een fantastisch gevecht volgde, waarbij het uiterste van zowel visser als materiaal werd gevergd. Door de lichte hengel leek de sail helemaal los te gaan en bleef schijnbaar onvermoeibaar springen en tailwalken. Pas na drie kwartier kon de vis worden getagd en worden losgelaten. Kijk, zo kan het hier natuurlijk ook!

Gevaar in zicht, hamerhaai

De lokatie was wederom de rips, hier leek het de laatste dagen allemaal te gebeuren. Twee neonblauwe vinnen waren vanaf de brug duidelijk te zien in het heldere water, een volledig opgelichte gestreepte marlijn zwom zeker 10 minuten tussen de lures, maar maakte verder weinig aanstalten. Typerend gedrag voor een stripey, het vermoeden bestond dan ook dat deze vis waarschijnlijk eerder deze dag al gevangen was en hield het uiteindelijk maar voor gezien.

Actie hing in de lucht en lang hoefde niet eens gewacht te worden; de marlijn die kort daarop achter de lure het oppervlak tot schuim sloeg kwam onmiddellijk als een raket het water uit. We schatten de vis op ca. 90kg, geen monstervis, maar wel ongelooflijk sterk. Tot drie keer kwam hij bij de boot, maar iedere keer als de boot in zicht kwam schoot hij er weer vandoor. Mijn vismaat Piet maakte voor het eerst in zijn leven kennis met de kracht van een marlijn en werd een aantal maal tot uiterste krachtsinspanning gedreven.

Toen de vis voor de vierde keer de boot naderde besloot hij het blijkbaar op een andere tactiek over te gaan en dook ineens de onhoudbaar de diepte in. Na een kleine 20 minuten powerliften begint Piet zich zorgen te maken; als er maar geen haaien op afkomen! De woorden waren nauwelijks uitgesproken of we zien een lichtbruine schim in het water en komt een forse rugvin het water uit.

Rustig begint een hamerhaai van zeker 200kg wat rondjes te maken achter de boot. Zo snel als hij kwam verdween hij ook weer en we beginnen ons nu serieus zorgen te maken. Gelukkig blijkt dit voor niets en lukt het de marlijn aan het oppervlak te krijgen. De haai laat zich in geen velden of wegen meer zien en kan ook hier uiteindelijk de tag in de schouder worden aangepast.

We gaan bodemvissen. Een simpele onderlijn met 3 haken beaast met moten tonijn moet de klus klaren. Ik geef de voorkeur aan speedjiggen, ondanks een diepte van 150 meter. Ik besluit alleen de onderste waterlaag af te vissen in de hoop op een amberjack  of een hondstandtonijn. De stukken vis hebben de bodem nog niet bereikt of ik zie Piet al worstelen de lijn omhoog te krijgen. Het duurt zeker 10 minuten voordat we kleur zien, een zeer fraaie red snapper en een prachtig gekleurde Englishman kunnen aan boord worden gehesen.

Bodemvissen, Piet landt een mooie snapper en Englishman.

Met het speedjigging ben ik helaas minder gelukkig, mede door de forse onderstroom lukt het mij niet om 400gr. bij de bodem te houden en meer dan een misser zat er voor mij vandaag niet in…

Binnenkort het laatste deel!