Rivier in het vizier 337

Door Yvo Bindels

De laatste visdagen beleefden we een fantastische baarsvisserij. Volop actie, enorme aantallen en regelmatig baarzen van een indrukwekkend kaliber maken die visserij ontzettend aantrekkelijk. Na enkele topdagen is voor mij de magie er echter wel van af en heerst er drang naar een ander avontuur.  

Wat snoek betreft ligt er zeker uitdaging. Tussen al die andere rovers op de rivier waar ik graag vis valt het niet mee om aardig wat snoek te vangen. Laat staan een grote! Daar voel ik een uitdaging voor de komende visdag. Als ik collega Ed spreek zit hij op dezelfde golflengte en de visafspraak is snel gemaakt.  We spreken af dat we alleen snoekgerei meenemen. Zin in!

Voor foto’s van de afgelopen baarzendagen: https://www.instagram.com/yvo_bindels/

In de ochtendschemering rij ik naar de afgesproken plek. De oktoberochtenden voorafgaand aan de zonnige dagen beginnen steeds prachtig. Flarden mist en een roodgekleurde horizon. Er staat geen zuchtje wind. Ik moet een stukje lopen van de parkeerplek naar het water.  M’n adem dampt in de nog koele ochtendlucht. Een flinke tas op de schouder, drie hengels, een doos pluggen en een doos groot rubber is meer dan genoeg voor de snoekenjacht.

Mooie oktoberochtend

Ik kijk uit over het water en hoor Ed in de verte al aankomen. Ik heb de luxe zo aan boord te kunnen stappen. De geur van een nieuw visavontuur hangt in de lucht. Nou, iets te romantisch omschreven, want er ligt ergens vlakbij een dode stinkende vis.

Ed kent het terrein op z’n duimpje. We weten dat het niet mee zal vallen grote snoek hier te vangen in deze periode, maar dat maakt de uitdaging alleen maar groter. Ik start maar gelijk met twee nieuwe telgen uit de Iris serie. De Fatboy en de Popeye shad. De eerste is een liploze rollende plug voorzien van grote ogen, doffe ratel en is suspending.

Twee nieuwe SPRO aasjes: Fatboy en de Popeye shad.

De tweede is een shad die dankzij zijn slanke ronde lijf gevolgd door een flinke schoepstaart slepend een vrij uitbundige actie heeft. Deze 22 cm lange shad heb ik op een 50 grams 8/0 loodkop zitten. Eén dreg los onder de buik hangend lijkt me optimaal bij deze shad die door snoek eenvoudig naar binnen gevouwen kan worden.

We starten op de rivier en gaan daarna een grote diepe heldere plas bevissen. In de steun plaats ik een lange hengel die de Fatboy vlak langs de rivieroever laat lopen, zo’n vijf meter achter de boot loopt ie ruim een halve meter diep, net boven de laatste restjes van de planten. Nu de oevers nog in totale rust zijn kan daar zomaar een hele dikke staan.

Aan m’n handhengel vis ik de Popeye Shad op een goede twee meter. Ed vist aan de buitenkant en zet diepere pluggen in op een meter of vier. Zo bestrijken we mooi het oevertalud. Kwestie van tijd zou je zeggen… De eerste veelbelovende stekken leveren nog niks op. Ik zit volop te genieten van de zonsopkomst en de rust. In de verste verte geen visser te zien. Wel wat anders dan op m’n thuisrivier.

Ed is klaar voor actie!

Ed stuurt snaarstrak langs de goede diepte en ik hoef eigenlijk alleen maar de hengel vast te houden. Plots een knal op m’n handhengel. Ja, hangen! De snoek is niet heel groot maar de vechtlust is enorm. Ik sta er versteld van, meerdere keren een flinke run door de slip heen. Dun gehaakt, maar het houdt stand. In het net kopschudt de vis nog een keer en is dan al onthaakt. Ed maakt een mooi ochtendplaatje en de snoek mag z’n weg vervolgen.

Het begin is er

Veel vissers zouden nu hun weg vervolgen, maar Ed weet als ervaren riviervisser dat je een vangstplek herhaaldelijke keren moet aandoen. Zeker in deze tijd van het jaar! En nog voordat ik weer comfortabel achterover kan zitten is het weer de Popeye Shad die gegrepen is. Een mooi getekende snoek die net als z’n voorganger in het net zich van het dregje ontdoet.

Wederom op de Popeye.

Snoek uit de oeverzone

Nog enkele keren over de plek levert niks meer op. We steken de rivier over. Een zilverreiger kan ik nog net op de foto zetten voordat ie opvliegt. Ook twee ijsvogeltjes sjezen voorbij. De zon staat inmiddels als feloranje bol boven de horizon. Veel mooier wordt het niet!

De zilverreiger is op z’n hoede

Nu zit ik aan de diepere buitenkant van de boot. Het oevertalud is hier vrij steil. Ik stuur een Triple Pikefighter naar vijf meter diepte. Als ie de bodem raakt, draai ik hem een molenslinger of vier dichterbij. Vissende met vier hengels wil je namelijk niet constant vast zitten en wil je ongehinderd meters kunnen maken. Veel meters zijn er niet nodig want de Pikefighter is al gegrepen! Voelt als een kleinere snoek en dat is het dan ook.

Wat een rust!

Naast de boot zie ik dat de dreg losjes achter z’n kaak zit. Bij een grote vis zou ik hem nu nog eens vast proberen te tikken, maar deze mag er buitenboord vanaf. En dat gebeurt ook, mooi zo. Gaat lekker, ochtendstond heeft goud in de mond.

Weer een aanbeet op de Pikefighter. Nauwelijks tegenstand. Het blijkt om een dappere baars te gaan die een forse hap zag zitten. Daarna wordt het rustig. Tijd voor koffie en het vervolg van het ontbijt. Na een hele poos trollen klinkt er een klap in de oeverzone voor ons. Zo explosief dat het waarschijnlijk roofblei is. We bestoken de plek kortstondig, maar reactie komt er niet.

Het zonnetje voelt weldadig en zo meteen kan de eerste jas waarschijnlijk uit. Een bever steekt de rivier dwars over. Net als ik hem op de plaat wil zetten, duikt hij onder. Lijkt niet meer boven te komen, maar dat zal verscholen nabij de oevervegetatie zijn. Nu we op de rivier geen aanbeten meer krijgen gaan we over op het tweede plan van de dag. Een grote diepe heldere rivierput bevissen met groot aas.

We doen dat op een meter of 8 tot 10 en in traag tempo met flinke lappen rubber. Daarbij is de Wobshad mijn absolute favoriet. Een groene 22 cm Wob shad heb ik voorzien van een zware loodkop van 125 gram. Met zo’n zware kop zijn de contouren van de bodem beter te volgen, omdat de shad dichter bij de boot gevist wordt, dan als ik bijvoorbeeld 60 gram zou nemen.

Grote 22cm lange Wobshad voorzien van zware loodkop om dicht bij de boot de bodemconturen secuur te kunnen volgen

Op de grote en diepe plas lijkt het zoeken naar een speld in een hooiberg. De kans om hier niks te vangen is wellicht groter dan wel iets vangen, maar de kans op een échte jumbo maken we eerder hier dan op de rivier zelf verwacht ik. We maken heel wat meters ondertussen.

Regelmatig varen we over water dat de twintig meter diepte aantikt, we laten onze shads echter op een meter of acht doorlopen. We vissen inmiddels met een steunhengel erbij om de kansen nog iets te vergroten. Met de frontroller in het water zoemen we heerlijk rustig rond en genieten van de windstille zonnige dag.

Boven 18 meter water een enorme dreun op mijn stevige steunhengel. Mijn handhengel werp ik zowat naar Ed toe en geef een flinke ram op de stok. Hangen! En massa! Bij zulk groot rubber heeft zo’n snoekenbek flink veel grip dus hard aanslaan is zeker noodzakelijk. Ed zit plots met drie hengels opgezadeld en weet het spul gelukkig snel binnen te krijgen zonder verdere chaos.

De snoek neemt ondertussen flinke runs en ik sta volop te genieten. Telkens als ik denk een eerste glimp op te gaan vangen, sprint de snoek de diepte weer in. De slip krijst van plezier! Dan komt de snoek plotseling naast de boot. Mooie getekend exemplaar, zo rond de meter. Hij lijkt nog niet echt uitgedrild en is goed gehaakt, dus we besluiten hem nog een keer te laten wegsprinten alvorens hem te landen.

De Wob blijft een killer voor grote snoek!

Met zulk een zware Gamakatsu loodkop en twee flinke dreggen zou het stom zijn een handlanding te riskeren bij een snoek die mogelijk ook nog ff tekeer kan gaan. Geen risico, gewoon scheppen en op de onthaakmat onthaken. Werkt ook voor de snoek prima. Een dreg zit bij een kieuwboog maar heeft gelukkig geen schade aangericht. Van binnen knip ik de dreg door met een knipex, waardoor deze aan de buitenkant er eenvoudig uit kan. Keurig zo!

De vis waar we op uit waren.

Even poseren en dan mag de dame haar jachtgronden weer gaan opzoeken. Mooi moment voor een korte pauze. De vrouw van Ed heeft namelijk heerlijk gemarineerde speklapjes voor ons gebakken en die gaan er wel in!

We varen nog enkele keren over de zone van de aanbeet maar het blijft toch echt bij die ene. We besluiten het einde van de visdag vol te maken op de rivier en dan wat dieper te vissen, dan in de ochtend. Hoe goed we ons best ook doen, de snoeken houden het voor gezien. Tegen het eind van de middag, werpen we de handdoek in de ring.

Het was  een prachtige ‘nazomerdag’. Goed gezelschap en stralend weer! En dat eind oktober. Zo wordt de herfst een stukje korter. Hoewel het best eens een paar dagen stevig mag plenzen, zodat de rivieren weer in beweging gaan komen. Want voor mij bestaat er niks mooiers dan vissen op stevig stromend water. We wachten af…