TotalFishing

Beide voetjes terug op de Ierse grond! ( deel 2 )

Door: Bart DeBaes

We menen dat we warmer water moeten opzoeken, in de hoop dat de vis daar meer actief is. Een grote ondiepe plas laat onze dieptemeters een watertemperatuur van 9° aanduiden.

Dit is 8° meer dan de luchttemperatuur waarmee we starten. We hebben hoop, al ontneemt de waterkleur die wel voor een deel. Een dieptezicht van 40cm is wel weinig naar Ierse normen. Het duurt lang voor de eerste kreet over het water schalmt. Op een PML lure (6) weet ik de eerste te strikken.

Die deed het hier vorig jaar ook prima rond dit eiland.

Wim vangt kort na elkaar op een tandemspinner twee kleintjes. “Precies wat ik bij mij thuis, in Koolskamp, op de vijver wil hebben”, roept hij. Bijgevolg krijgen de kleintjes de rest van de week de naam “koolskampenaartje” toebedeeld. Na 2 uur zou Kurt maar wat blij zijn met een kleintje, en hij raakt al in de “watjes-mood”. Wij helpen hem daar natuurlijk ook zoveel mogelijk bij.

Na een kleine 3 uur redt hij zijn eer echter met een spinnerbait. Wat later pluk ik hierop mijn tweede. De vangsten zijn echter, volgens de reputatie van dit meer, niet goed, dus besluiten we te verkassen. Op de peddelterugweg komen we bij een 80cm diep stuk en ik monteer een ondiep duikende V-joint wake.

Deze driedelige plug schudt hevig met zijn staart, flankt prachtig met zijn ganse lijf, en rammelt ondertussen ook nog een beetje. Ik hoop hiermee de snoeken wat wakkerder te maken. Nu en dan las ik een suspenderende pauze in, want dit is vaak de goede manier van binnenvissen. Tijdens zo een rustpauze draai ik me om zodat ik Kurt wat kan vragen. Halverwege mijn vraag knalt op het stil hangend stuk kunstaas keihard een snoek op. Ik verlies bijna mijn hengel, maar raak zo wel aan mijn derde vis.

Het plugje werd duidelijk vol vertrouwen gepakt, want enkel het kopje steekt er nog uit. (7)

Kurt plukte er uiteindelijk 2 op 2 beten en Wim’s tandemspinner leverde hem 5 vissen en één misser op. Het ademend reserve waadpak dat ik over mijn neopreen aandeed hield mijn voeten gelukkig droog en stukken warmer. We zoeken een ander meer op, met een zwarte veenbodem en veel ondiepte, in de hoop dat de winterzon het water nog nog meer opwarmde.

De helderheid valt hier ook wat tegen, maar vorig jaar……….je weet wel. Zestig cm is het zicht hier en het duurt opnieuw lang voor de eerste vis zich meld. Het is Kurt die eerst kan roepen dat er nog 2 watjes op het water liggen. Tussen de rietstengels krijg ik een ferme dreun.

De vis schiet na een paar meter dril er af. In Ierland krijg je zelfs hierna nog vaak een tweede kans, dus probeer ik maar. Bij de derde worp tikt de vis er voorzichtig opnieuw op, ik mis. Nog vijf worpen later, als ik de lepel laat dwarrelen is hij daar opnieuw in volle hevigheid.

Nu is ook mijn nul van het scorebord. Als Wim wisselt naar een Aruku rammelaar is hij na de eerste worp ook zijn nul kwijt. Wat later volgt hierop een misser. Ik verander ook naar hetzelfde kunstaas en krijg er direct ook één op. Dan weer de stilte. Kurt roept ons toe dat hij zijn Ierse lepel van zeker 150 snoeken zal monteren en ons een poepje zal laten ruiken.

Ik verander ook naar hetzelfde kunstaas en krijg er direct ook één.

We horen een licht plonsje en daarna een bars gemompel. Hij heeft net zijn lepel laten vallen zonder dat hij ergens aan vast hing. Zijn voertechniek helpt hem echter niets, en na 2 uur verlaten we de plas. Kurt met 1 vis op 3 beten, Wim 2 op drie beten, en ik twee op zes beten, waarvan, net als vanmorgen, één af op mijn dead bait hengel.

Op wandelafstand ligt een ander water dat altijd helder is, zolang het water nog koud genoeg is om de zweefalgen niet te laten groeien. Met dit weer is het geen probleem, en we zullen de laatste 2 visuren hierop invullen.

Eén meter zichtdiepte en een snel naast de rietenrand (10) afzakkende bodem krijgen we voorgeschoteld.

Na zeventig meter vliegt vanuit de stengels een sterk gemotiveerde snoek op mijn lepel.Na dit startschot plukt Wim vlot een koolskampenaartje, en nu supporteren we beiden dat dit meer straks door een watje wordt verlaten. Na anderhalf uur moeten we de terugweg aanvatten, en zullen we hiervoor de ganse lengte moeten oversteken.

De dril is stevig en de vis haalt net niet de 80cm.

Meestal levert dit niets hier op, dus de pub lonkt. Net voor we de oever verlaten plukt Kurt hier echter nog twee kleintjes. Wim raakt ook nog aan zijn tweede, en ik moet het met nog een misser stellen. Mijn aantal missers ligt wel hoog dit jaar.

Binnenkort deel 3 en kijk hier voor deel 1