Onze beste Ierse visweek ooit (dag 1)
Door Bart Debaes
We hebben dit jaar op onze Ierlandtrip ‘een bleue’ in ons midden. Freddy kan mee en al weten we dat we hem op snoekgebied niet veel kunnen wijs maken, toch pogen we hem wat ‘bang’ te maken dat het in Ierland héél wat moeilijker vissen is dan bij ons.
Vroeg vertrekken we naar Charleroi airport. Het inchecken gaat vlot, enkel Wim is vergeten dat je niet meer dan 125ml vloeibare producten mag bij hebben en mag de reis verder zetten zonder deodorant. Een aantal zijn al blij dat ze niet met hem de kamer delen. Hij heeft het blijkbaar druk gehad de dagen voor de afreis want als we de huurauto’s afhalen, blijkt ook zijn Visa-kaart niet te zitten waar hij die verwachtte.
Voor de middag komen we aan bij de B&B. De aperitief voor de maaltijd hoeft echt niet, geen tijd. Vlug alles klaarmaken. Sommigen zetten er zelfs een sprintje voor in om toch maar snel klaar te zijn. De mooi geserveerde sandwiches overleven niet lang meer en de burgerkledij wordt gewisseld voor pakjes waarmee je ‘s avonds beter niet naar de stad trekt.
Vlug alles klaarmaken…
Vorig jaar visten we altijd samen op dezelfde meren, maar niettegenstaande we vorig jaar heel erg goed vingen, is er dit jaar hiervoor veel minder animo. Nochtans was dit samen vissen dikwijls de aanzet tot veel fun. Waar we andere jaren de meren die statistisch best zijn voor het laatst houden, willen de meeste hier direct aan beginnen. De bedoeling is om dan op het einde van de week elkanders meren te hernemen.
Deze namiddag zullen we wel samen blijven en we kiezen voor een grote plas waar het nergens dieper is dan 1,2 meter. Jaren terug was dit ‘the place to be’ voor de fat mama’s, maar de laatste drie jaar is dit grondig veranderd. Soms wordt bijna niets gevangen of komen er enkel kleintjes uit. We vrezen dat er te vaak wordt geoogst. Ja, ook Ierland krijgt steeds meer last van Oost-Europeanen die de terugzetregels aan hun laars lappen.
Het water is goed helder dus zijn we hoopvol. Al gauw komen de eerste vangstkreten. Het plagerig stoken richting de ‘nog-niet-vangers’ neemt een aanvang. Wie namelijk niets vangt op een meer wordt tot ‘watje’ gedoopt en mag ‘s avonds in de pub trakteren. Ik vertrek als laatste, maar vijftig meter ver weet ik al dat het drankgeld vanavond niet van mij zal komen.
Nog vijftig meter verder hoor ik Felix zeggen dat hij mijn hier best vangende aas van vorig jaar zou monteren, namelijk de piepkleine tiny buster. Vijf minuten later lokt zijn diep buigende hengel mij in zijn richting, fotoapparaat in de aanslag. De vis zou met zijn 94cm hier de grootste worden en Felix zijn ‘best of the trip’.
Felix zijn ‘best of the trip’.
De mannen die het water kennen peddelen ondertussen naar de vaste hotspots, maar het zijn de laatste die aan vis raken. Het is niet als andere jaren. Begin april is vroeg en door de lange winter zijn de waterplanten nog niet veel gegroeid. Waar ik vorig jaar tussen het groen 16 snoeken scoorde, moet ik nu zoeken naar de planten, de vangst is navenant.
Het blijkt dat ieder zowat het best vangt als ze een worp ver uit de plantenzone vissen. Dit is iets wat zich gedurende de ganse week zal herhalen. Vaak zal ik het best vangen op een diepte van ongeveer 1,7meter. Ik vind het wat vreemd dat de snoeken daar liggen en niet tussen de opschietende planten of tegen de diepere taluds.
Maar vissen doen wel eens vaker iets anders dan onze menselijke logica voorschrijft. Kurt moet na vier snoeken naar de kant vanwege hevige hoofdpijn en probeert in plaats van een vis, een uiltje te vangen. Als na 5 uren vissen de avond begint te vallen en de wind hem hierin volgt, klinken de ongeliefde ‘ophouden-kreten’ over het water.
Ophouden is altijd moeilijk…
Over de vangst kan niemand klagen. Tom eindigt met 10, ik met 14, Wim met 15, Felix met 17, Peter met 19 en onze ‘blue’, die we o zo bang gingen maken, komt uit het water met 21 snoeken op zijn teller. Niemand moet dus trakteren en eigenlijk heeft niemand nood aan de pub, deze zware reisdag doet ieder verlangen naar zijn bed.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
