Door Sjak Kroet
Het is vrijdagochtend 18 januari en wat de weerman afgelopen week al voorspeld had, is uitgekomen: de winter is in het land! Met temperaturen rond het vriespunt en een dikke pak sneeuw ziet de wereld er om ons heen ineens sprookjesachtig wit uit.
Mysterieus is het als de dobber net na de klok van negen uur stroomafwaarts zijn route volgt. Ook nu is de uitdaging groots om in deze winterse toestand de kantsnoek op te zoeken. Het knarsende geluid van de sneeuw, wat voetje voor voetje hoorbaar is, is kenmerkend bij het volgen van de spiering.
In het midden van de beek bengelt deze tegen de stroomnaad aan als een gemakkelijke, hapklare snack. Vooral nu is de spiering topaas! De duurzaamheid van deze aasvis tijdens het slepen is ongelofelijk. Een echte taaie rakker, wisselen is niet nodig. Wat de geur betreft, ruik er maar eens aan… Hahaha… Sterk spul, toch?!
Na het passeren van een eerste stuw koerst de dobber via de stroomnaad naar een open plek in de beek en waar een zijsloot, vanonder mijn voeten vandaan, tegenstroming veroorzaakt. Als je het viswater goed kunt aflezen, weet je dat onder deze omstandigheden hier een snoek kan staan. Precies waar het viswater kalmeert, trek ik de aasvis een metertje terug. Wat een moment, zeker als de spiering wordt gesignaleerd. Hoogste concentratie…
Hoogste concentratie…
De spiering die mooi oplicht bij het terughalen, zet alles op scherp! Ook zodra de dobber weer gaat staan en de spiering weer met de stroming wordt meegenomen, geeft het een warm gevoel van spanning en sensatie. De dobber kan nu zomaar ineens onderploffen!
Maar helaas, daar komt het niet van. Vreemd, had er hier zeker eentje verwacht, wetende dat dit een echte winterstek is waar de snoek vooral nu huizen kan. Ze liggen waarschijnlijk vastgeplakt tegen de bodem, kort tegen de stroomnaad aan. Daar waar de watertemperatuur net iets warmer is dan in de rest van de beek.
Het middaguur nadert en geen aanbeet lijkt me gegund vandaag. Als een grote eik dan de doorgang op mijn pad blokkeert, is de middagpauze nabij en kan de hengel even op de kant. Tijdens de lunch geniet ik van een warme kop koffie en het schouwspel van een jonge zwaan die onderduikt en zich helemaal strekt om de bodem te bereiken. De laatste restanten van de waterplanten zijn een bron van energie… Overwinteren!
Overwinteren!
De levensdrift in dit jonge dier bepaalt uiteindelijk zijn overlevingskansen, weer of geen weer! Als ik niet veel later verder banjer door de sneeuw en mijn dobber volg richting de bewoonde wereld, verdwijnt de zwaan langzaam uit beeld.
De beek die hier iets smalle wordt van structuur, geeft meer diepgang tot aan de stroomnaad waardoor de spiering regelmatig omhoog komt zodra die op een ondiepe plaat schuift. Ook dit is heel verleidelijk, want de aasvis kantelt als het ware van de stroomnaad af zodat de flanken automatisch oplichten en beter opvallen in het ijskoude viswater.
Tot aan de laatste bocht blijf de concentratie optimaal. Ook het geloof is er nog volop dat er uiteindelijk toch nog een snoek over de spiering zal schuiven. Nauwkeurig peuteren in de laatste meters van de looproute, verandert jammer genoeg niets aan de score.
Tja, je kunt de natuur niet dwingen. Als ze niet bijten dan bijten ze niet. Ook dat is vissen natuurlijk. De spiering die nog volledig intact is, kan van de enkele dreg af en zo weer de koeltas in bij zijn soortgenoten. Bij het verlaten van de waterkant is daar dan zomaar opeens een knipoog van de zon.
Knipoog van de zon.
Als dat een positief signaal is voor aankomende vrijdag, laten we het dan maar hopen. Voor nu is het basta, einde oefening! Lekker naar de kachel om de batterij weer op te laden. Volgende week vrijdag zal ik opnieuw met doodaas actief zijn! Slepen of statisch, dat ligt aan het viswater hoe toegankelijk het zal zijn. Wat zeker is… Koning winter is de baas!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
Zicht op zeebaars: Wat een drama voorjaar!
Willem Moorman -
De haken en ogen van een vistrip: Vertikaal vissen ( deel 6 )
Willem Moorman -
Witvisperikelen: Weerzien
Willem Moorman -