TotalFishing

Kantsnoek! (deel 43)

Door Sjak Kroet

Het is zaterdagochtend 3 november. Met de hengels op de rug, een koeltas met aasvissen over de schouder, een visstoel in de hand en een lunchpakket met een gigantische kan koffie in een plastic zak, is de weg door het hoge natte gras niet bepaald eenvoudig! Het is zwaar bewolkt, regenachtig weer, maar met de wind die al dagen uit het zuiden blaast is het prima.

Een inlaatklep die het kwelwater het zandgat instuurt is de plek waar de heleboel gelost kan worden, kort tegen een beukenhaag aan. Na 20 minuten knutselen is de boel opgebouwd en balanceren de dobbers op half water, een meter of tien uit elkaar. De traktaties die onder de dobbers hangen zijn spieringen. Keivers, echt super voor deze visserij!

In de oeverzone van het zandgat is blijkbaar de ontbijttafel gedekt, want verschillende reigers scoren daar een visje. Ook een buizerd hangt hoog boven mij, loerend op een vroeg ontbijt. Soepeltjes driften de dobbers op de wind over de plas. Klassieker kan haast niet!

Zodra er een dobber kopje onder gaat kan het feest beginnen. Een eerste kop koffie staat ook al te dampen. Heerlijk, lui achterover, kop koffie erbij en relaxed wachten totdat er een van de twee spieringen wordt gepakt. De spieringen zijn gesorteerd. Alleen de kleinere formaatjes zijn mee en staan in een plastic bakje voor me in het gras.

De spieringen zijn gesorteerd.

Ze worden aan een enkel dregje gepresenteerd waardoor de weerstand beperkt blijft. Ook kun je meteen de haak zetten, een dergelijk klein aasvisje is binnen enkele seconden verdwenen in de bek van de snoek.

De eerste uren gebeurt echt werkelijk niets en is het maar goed dat de koffiekan nog niet leeg staat. Na het middaguur wanneer de broodjes en het appeltje zijn genuttigd en het weerbeeld een stuk opklaart, worden de aasvissen gecheckt. Nog geen krasje te bespeuren en na een korte pitstop staan de dobbers weer snel opscherp.

Als ik kort daarna een sms’je van mijn vrouw beantwoord, zie ik tot mijn verbazing de linker dobber iets wegdraaien. Meteen spring ik op uit mijn stoel en volg het signaal. Een klein hupje en poeffff, weg is de dobber… Beet!

Direct zet ik de haak. De hengel buigt diep door. Een zware stamp gevolgd door een fikse sprint zijn de eerste contacten met de vis. De eerste minuten geeft de snoek flink gas, super wat een geweld! Dan komt ze voor het eerst goed in zicht. Zo, kan wel eens een metertje zijn? Nog een paar harde kopstoten en een slotoffensief waarin ze alles geeft. Ik voel dat het vermogen in de laatste run terugloopt. De landing wordt ingezet… Hebbes!

Rustig leg ik de mooie kantsnoek op de onthaakmat. De enkele dreg is meteen gelost. Even meten… 103cm, een metertje dus! Na het nemen van een aantal foto’s op de zelfontspanner, wat weer lekker ongemakkelijk gaat zoals altijd, zet ik de snoek terug.

Ongemakkelijk...

In het ondiepe gedeelte van de plas blijft ze nog heel even stilhangen, totdat ze langzaam uit beeld verdwijnt, top. Zo, dit was het wachten wel waard, ook al zijn ze totaal niet los. Nu is een eerste sessie met doodaas ook wel even wennen na twee maanden actief met kunstaas vanaf de kant, maar het loont en daar gaat het uiteindelijk om.

Na nog een uurtje uitvissen en nagenieten van het moment, zit deze sessie erop en gaan de dobbers naar de kant.

Dobbers naar de kant.

Opnieuw gaat de heleboel over de schouder, maar is de weg terug door het hoge, natte gras een ‘makkie’ omdat de adrenaline nog door mijn aderen stroomt en zelfs een waterig zonnetje tevoorschijn komt. Om alles uit dit viswater te halen kom ik volgende week zaterdag, hier terug. Het doodazen is begonnen en wie weet wat er nog meer in het vat zit?

Wat als ze echt los zijn?!