Hier het vervolg van Rovers Down-Under Part 2: Cattle Creek.
Door: Sebastian van Koningshoven
Zoals u kon lezen in het vorige deel hebben we onze eerste visdag in Cattle Creek achter de rug. Alhoewel we niet heel veel vissen hadden gevangen, mogen we toch niet klagen met een stuk of twintig vissen, helemaal niet gezien de omstandigheden.
De vissers die we net spraken maken hun weg naar Insulator Creek, een creek zuidelijk van Cattle Creek. Wij zijn genoodzaakt te blijven overnachten in Cattle Creek, we hopen dat de bijtende handtassen (krokodillen) ‘s nachts lekker ergens anders aan land gaan. Het avond eten is snel klaar gemaakt en voordat de zon onder gaat willen we nog wel even een lijntje uitgooien op de zandplaat vlakbij onze tenten.
Het tentenkamp, hopelijk is de hoge zandbank genoeg om de crocs weg te houden.
Aangezien we tijdens het avond eten een aantal “boofs” (kenmerkend voor grote barramundi) horen, gaan we er van uit dat de grotere barramundi met het opkomende tij de lagune zijn binnen gezwommen en ondiep in de stroming jagen. Snel pak ik mijn baitcaster en monteer een grote shad met een lichte kop. Bij de eerste worp wordt mijn shad in de laatste meter op nog geen 30 cm water gegrepen.
Een bak van een barramundi verrast me en het goed hard aanslaan verandert in een zacht tikje uit reflex. Zo makkelijk als ze de shad inhaleerde, zo makkelijk is deze ook weer uitgespuugd. Ze laat nog een grote kolk achter, alsof ze het er nog even in wil wrijven dat ze me te slim af was.
Alhoewel de moed normaal na een worp me niet in de schoenen zakt, komen we erachter dat we deze avond geen barramundi meer gaan vangen. Een gigantische school jonge giant trevally (GT’s) tot een centimeter of 60 zijn met het opkomende water de lagune binnen gezwommen. Elke worp is het raak. Het feest kan beginnen.
Guy met een van de vele jonge GT’s die we net voor zonsondergang wisten te vangen.
Na een stuk of 20 vissen tot 50 cm. te hebben gevangen en nadat de zon onder is gegaan, maken we een eind aan onze visdag. Zodra de zon onder is, gaan de muggen en zandvliegen op jacht, het is beter om vroeg te gaan slapen, zodat we ‘s morgens vroeg uit de veren kunnen.|
Zonsondergang bij Cattle Creek, nog even nagenieten met een biertje en dan ons nest in.
De volgende ochtend worden we vroeg wakker, de zon is net op en het tij is net veranderd van afgaand naar opkomend. Ons ontbijt is in twee happen weg en snel worden de hengels in de boot geladen. Bij de mangroven is het snel raak, we weten een aantal kleine barramundi te vangen en Guy weet ook nog een jack te vangen. Maar helaas, de vissen zijn niet echt aan de maat.
Guy met de enigste mangrove jack van de ochtend.
Het wordt tijd voor verandering. Ik monteer een grote shad en laat deze in de geul, evenwijdig aan de mangroven, vallen. Ik tik de shad een keer op en krijg een rare ram tijdens het zakken van de shad. Ik zet de haak uit reactie en sla nog een aantal keer aan om er zeker van te zijn dat de vis hangt.
Eerst voel ik de vis kopschudden, maar dan zwemt de vis naar de boot toe, gelukkig ben ik er snel genoeg bij om een strakke lijn te houden. Guy die zijn polaroid bril op heeft, schreeuwt het uit: It’s something really big and silver! Dan neemt de vis een lange run.
Ik vis op dat moment met 10 ponds gevlochten lijn en een 2500 maat molentje dus ik heb niet heel veel te zeggen. 15 minuten later krijgen we eindelijk een glimp van de vis te zien. Het is een gigantische queenfish, de grootste die ik ooit heb gezien. Guy weet de vis behendig bij de staart te pakken. De meetmat liegt niet: 135 hele centimeters!
|
Met haar 135cm is deze queenfish een vangst om niet snel te vergeten, een droomvis.
Snel worden er een aantal foto’s gemaakt en wordt de vis weer terug gezet. Wat een vangst, eentje die me zeker bij zal blijven. Na een paar worpen zetten we voort naar onze laatste visplek van de trip, de monding van de Cattle Creek lagune. Bij de aankomst de dag ervoor zagen we al tijdens opkomend water een aantal mooie “boomerangs” op de dieptemeter.
Hopelijk kunnen we opnieuw de vis vinden, alleen dit keer zijn we bewapend met onze hengels. Bij aankomst zien we gelijk een grote hoeveelheid aas met grote vis ernaast op de dieptemeter, hier moet het lukken. Al snel krijgen we harde aanbeten, maar het is duidelijk dat het hier om grote vis gaat als we de gebogen dreggen en schaafplekken op onze leader zien.
Snel verwissel ik mijn snoekbaars hengeltje met softvibe voor mijn baitcaster en een grote shad met een 20 grams kop. Het duurt even, maar uiteindelijk weet ik toch nog de laatste aanbeet van de trip te verzilveren. Een maatse barramundi van tegen de 80 cm. ligt even later naast de boot.
De laatste vis van de trip: een barramundi van tegen de 80 cm. Nog steeds niet de bak waar we naar op zoek waren, maar klagen is het laatste wat we zullen doen.
Bij aankomst thuis zoek ik het een en ander op over queenfish. Na even doorzoeken blijkt dat het wereldrecord queenfish op 10 ponds lijn en lijn onder 20 pond op 130cm staat; 5 cm. korter dan mijn vis. Maar voor mij zal er nooit een recordpoging bij zitten.
Een vis moet officieel worden gewogen etc. om een record te vestigen. Het is het in mijn ogen niet waard om zo’n prachtvis mee te nemen om vervolgens alleen maar je naam te laten noteren. Queenfish van dat formaat smaakt daarnaast ook nog eens naar zout met graten. Hier nog wel een kort filmpje van de dril van de queenfish.
Ik zie dat ik alweer een heel verslag heb vol getypt, dus ik zal nog een extra vervolg maken met extra foto’s, een filmpje en informatie over het gebruikte materiaal.
Stay tuned!