Het Wout Van Leeuwen Noorwegen Festival 2014 dag vier

Persbericht Wout van Leeuwen/Visreis.nl  

Door Tom

 

Joris staat te koken en dus is er in dit verslagje een gastauteur aan het woord – ikke dus, Tom. De dag begon grimmig: bij het ontbijt kregen we te horen dat het ruig was ‘out there’: een stevige wind van 5 beaufort had zich de hele nacht geamuseerd met het water op te zwepen… 

 

Gelukkig zijn er hier op Havoysund altijd wel plekjes waar je uit de wind kunt liggen, en dus trokken we met z’n allen daarheen. Het werd op z’n zachtst gezegd een ‘bumpy ride’ om er te geraken, maar eenmaal ter plaatse viel er redelijk goed te vissen. Alleen: de vissen gaven niet thuis. 

 

Goed, het obligate gulletje en de al even obligate lom kwamen ons wel met een bezoekje vereren, maar de grote dames en heren zagen ons nog niet staan – of beter: drijven. De oorzaak lag voor de hand: er stond geen stroming want we kwamen aan rond de kentering. Met de stroming kwamen ze dan eindelijk wel. 

 

Willem met twee goede vrienden: zeewolf en zeewolf.

 

Eerst kreeg ik een dreun op mijn Mann’s shad om u tegen te zeggen: ik liet de stok nog net niet uit mijn handen schieten. Daar in die diepte was iets duidelijk erg boos en het verzette zich uit alle macht. 

 

Tom met een schitterende gul die zich in eerste instantie voordeed als heilbot. Maar niets was minder waar.

 

"Heilbot", flitste het door mijn hoofd, maar na een stevig robbertje vechten kwam er een grote kabeljauw langszij. Hij vormde net geen verbetering van mijn PR en dus was ik er uiteindelijk wel heel blij mee. 

 

Na een tijdje gullen tikken ving Joris dan toch de vis waar wij allen van dromen: een heilbot. Hij was van postzegelformaat, maar elke heilbot is er een die je nooit meer vergeet. 

 

Lars pakte een mooie versie van 1 meter 12.

 

Helaas ging de wind almaar heviger waaien. Zelfs in de luwte was de zee in een heksenketel veranderd, met ons als balletjes in die heksensoep. 

 

Gecontroleerd driften was niet meer mogelijk en door de hoge deining stelde de actie van onze shad ook niets meer voor: Het ene moment zwom dat ding bij de bodem, om vervolgens metershoog de lucht in te worden gekatapulteerd. 

 

Jan met een heilbot (in aanwas) die komen we over 5 jaar nog een keer vangen!

 

Toen kwam Lars met een lumineus idee: als we eens al trollend teruggingen naar de haven? We monteerden allemaal een zware jighead aan onze onderlijnen (de zwaarste Cutbait van Savage Gear en de Crazy Daisy van Kinetic) en gaven net zoveel lijn tot we dachten dat we min of meer tegen de bodem visten. 

 

Het eerste half uur gebeurde er niets, maar toen kreeg Lars er een vis op. Aanvankelijk voelde het aan als een gulletje, maar dan wel een die alsmaar sterker werd en uiteindelijk een heilbot van dik over de meter bleek te zijn. 

 

Joris met een fraaie heilbot van 1 meter 30.

 

Vrijwel meteen daarna was het aan Joris: 130 centimeter op de meetlat, alstublieft! 

 

Mijnheer Watson flikt het hem weer dit jaar. Mooie heilbot en straffe dril.

 

En nog eens vijf minuten later was het mijn beurt, met een heilbot van een centimeter of 65. We konden onze ogen niet geloven: uren en uren na elkaar zit je je af te vragen of er überhaupt nog wel heilbotten zitten in dit gebied, en dan vang je er zomaar eventjes drie in minder dan een uur… 

 

Even snel als ze gekomen waren, waren ze ook weer verdwenen – net als de stroming; het enige wat we nog gevangen kregen in de heksensoep, waren gullen. Nadat we weer in de haven waren gekomen, bleef de wereld nog een hele poos ronddansen – maar we hadden het er graag voor over! 

 

Meeuw in afwachting van wat er voor haar overblijft.

 

Ook de drie andere boten hadden allemaal heilbot gevangen. Jan had er een van kleiner formaat, Mijnheer Watson had er een van 86 centimeter en Willem had er twee van kleiner formaat. Zijn ze dan eindelijk echt los? Morgen meer nieuws! 

 

Kijk ook voor de nieuwste foto’s weer hier