TotalFishing

Delta Chronicles deel 4: een middag vissen met...

Door Erik Ouwens

Rond een uurtje of twee 's middags zat het meeste werk er voor die dag op. Tijd voor een warme maaltijd en een kleine siesta, normaal gesproken. Martijn en ik keken elkaar aan: 'Nog effe een uurtje proberen dan? Ik ga hier afronden, jij regelt het eten en materiaal?' Dat laat ik me geen tweede keer zeggen.

Tonijn stond er op het menu. Visgewijs dan, de lunch was een zelfgemaakte couscous salade. Op het moment zitten ze erg dicht tegen de monding aan en kan je op een paar uurtjes tijd toch aardig wat actie verwachten.

Wel stond er een dikke windkracht vijf en het vooruitzicht was een flinke golf met aardig wat schuimkoppen. 'Gaan we met de kajuitboot?' vroeg ik Martijn nog, wetende dat we zeiknat gingen worden op de kleinere center console. 'Nee hoor, lekker met de open boot.' OK, regenpak it is!

Zoek de verschillen. Kleine jigminnows zijn ware killers voor little tunnies.

Vandaag geen buldo's met shadjes of kleine pilkers, alleen maar stickbaits, jerkbaits en jigminnows. Twee hengeltjes voor de little tunnies en vier hengels voor de blauwvinnen met elk een ander stukje kunstaas, zodat we altijd snel kunnen switchen, mochten ze niet reageren op een bepaald aasje.

Zelf begin ik voor de blauwvinnen met een stickbait van een centimeter of vijftien gerigd met een enkele haak op de staart en een assisthaak op de neus, Martijn start met een jerkbait van hetzelfde formaat. Voor de tunnies een jigminnow en een klein stickbaitje.

Goede strijd op relatief licht materiaal.

Na een kleine tien minuten varen, op zo'n vijf kilometer uit de kust, komen we de eerste grote groepen met meeuwen tegen. Op een paar honderd meter afstand valt in eerste instantie niet goed te zien wat er precies onder de vogels gebeurt, maar als we in de buurt komen kunnen we zien, tussen de schuimkoppen van de dikke golven door, dat het little tunnies zijn.

We leggen de boot bovenwinds en Martijn gooit z'n kleine jigminnow midden in de school en haakt direct, met een schreeuwende Saltiga tot gevolg. Mijn stickbait wordt in eerste instantie genegeerd, maar bij de boot alsnog aangevallen; mis.

Na een stevige dril op het relatief lichte materiaal mag de little tunnie, met een geschat gewicht van 12 kilo, even met Martijn poseren en daarna weer verder zwemmen met zijn of haar broertjes en zusjes. Mooi, de nul is er af!

De kop is er af, 12 kilo snelheidsduivel.

Even laten we ons een paar kilometer meevoeren met een groepje vogels en raken we de vis kwijt. Rule number one: kan je de vis niet meer vinden, ga altijd terug naar waar je ze die dag voor het eerst tegen bent gekomen. Vaak ga je blind achter een groepje vogels aan en raak je het hele zooitje kwijt.

Afijn, terug bij het startpunt komen we de vogels weer tegen en de is de vis flink aan het azen. Op afstand zien we dikke klappen die verraden dat het blauwvinnen zijn. Bij aankomst blijkt het een school met hele grote vissen en we zien donkere schimmen achter de groepjes sardienen jagen die duiden op vissen van over de honderd kilo, een bizar aanzicht.

Ik parkeer de boot bovenwinds en Martijns stickbait gaat met uiterste precisie richting de dikke plonzen. Na een paar slagen en net zoveel tikkies gaat de hengel krom, fish on! Een bijna onstopbare run volgt en even zijn we bang dat we zonder lijn komen te zitten, maar na een meter of 300 (!) stopt de Saltiga met gillen en kan het terug pompen van de vis beginnen.

Nu lach je nog, Martijn!

Het drillen van zo'n dergelijke vis vergt enorm veel kracht en techniek en het houden van je evenwicht bij deze golven kost ook veel energie. Constant de boot bijsturen maakt het allemaal wat aangenamer voor de visser en zorgt er voor dat de vis weg blijft bij de schroef.

Na een half uur zit Martijn er doorheen en mag ik de laatste vijf meter doen. De vis is al meermaals dicht bij de boot geweest en we schatten haar op een kilo of zeventig. Martijn geeft half gesloopt de hengel aan mij door en het stuurwiel is tien seconden onbemand. De tonijn schiet onder de boot door, de lijn raakt de schroef en de hengel strekt zich. Neeeeeeeeeee! Tijdens de dril is er om ons heen constant actie geweest en binnen vijf minuten zitten we weer boven op de vis. Het lijkt op de zelfde groep met blauwvinnen als voorheen en bovenwinds beginnen we te gooien zonder reactie. Een tiental seconden zijn ze buiten werpbereik, maar komen daarna weer langzaam dichterbij.

Ik maak een verre geplaatste worp en m'n stickbait wordt direct gegrepen. De vis merkt niet dat'ie gehaakt is en het duurt even voordat de eerste run komt. Na een minuut of vijftien moet ik de tol betalen voor mijn erg optimistisch ingestelde slipdruk van een kilo of twaalf; knikkende knieën, krampende onderarm een een pijnlijke rug maken het onmogelijk nog verder te drillen.

Ver is de vis gelukkig niet meer, die was al een tijd onder de boot te zien. Martijn neemt over en ik kan op adem komen en een slokje water nemen. Na een korte pauze mag ik verder en zien we waarom deze vis zo hard vocht; de voorste assisthaak zit in de bek en de achterste haak zit ergens onder de kin vast, waardoor de vis zijwaarts omhoog komt en je de kop niet kunt keren.

Vijftig kilo vis voelt plotseling twee keer zo zwaar. Na twee mislukte pogingen de vis te landen schieten dan ook nog beide haken los. Au...

Techniek is alles. Rechte rug en armen en veel gebruik maken van je benen.]

Gaan we het nog een keer proberen? Durven we het aan? Ik ben gesloopt man. Nog één keertje dan, omdat Martijn zo graag wilt. De groep hangt nog vrij dichtbij, maar we hebben ditmaal wel concurrentie van een andere boot, die al bovenwinds ligt.

We varen de groep benedenwinds aan en moeten dus tegen de wind in gooien. De groep was vrij 'los' en we konden dus dichtbij komen. Martijn haakt direct op de eerste worp en ik mis er een op de eerste worp. De vis is beduidend kleiner dan de vorige twee en daar zijn we ontzettend blij mee.

Na een klein kwartiertje mogen we dan toch een schitterende vis op de gevoelige plaat zetten. Een kleine 35 kilo schatten we d'r. Na een snelle fotosessie gooien we deze prachtvangst weer letterlijk terug in het water en scheuren we tegen de golven in richting huis. Mooi, dat je na zo'n middag, elkaar op de weg terug zo weinig te vertellen hebt.

Uiteindelijk toch een dikke vis in de boot.