TotalFishing

De Pitbulls van het Noorden (2)

Door Thomas Sintobin

Maar goed, voor je je kunt verbazen over waar een zeewolf zoal toe in staat is met zijn bek, moet je er natuurlijk wel eentje haken. En dat is niet altijd even eenvoudig. Tot een aanbeet verleiden, dat lukt doorgaans wel als je in de noordelijke zeeën van Europa vist. Zelfs als je het niet op deze rakkers gemunt hebt, gebeurt het daar regelmatig dat er zich eentje aan je voor kabeljauw bedoelde shad of pilker vergrijpt.

Bijvangst op de shad.

Duo.

Het is zelfs mogelijk dat een fortuinlijke visser een zeewolf en een kabeljauw tegelijk vangt, aan één en dezelfde shad. Vismaten Joris en Lars zagen dat in 2009 met hun eigen ogen op Sørøya: de ene vis hing aan de hoofdhaak, de andere aan de stinger. Zo’n duovangst blijft natuurlijk hoogst uitzonderlijk, maar een enkele zeewolf op de shad is dat veel minder.

Vaak denk je dan dat je daar vele meters onder je wat vuil van de zeebodem hebt opgepikt of een klein visje verkeerd hebt gehaakt of zo, en dus draai je de hele handel maar eens naar boven voor inspectie… tot je in het heldere water een blauwig-paarse schim ziet opdoemen, met breed uitwaaierende borstvinnen. Soms is de vis inderdaad netjes gehaakt en kan je ermee op de foto, maar vaker wel dan niet is hij zelfs niet geprikt!

Niet eens geprikt.

Hij heeft de rustverstoorder dan namelijk brutaal aangevallen en klemt die rubberen sukkelaar met zijn kaken vast. De zeewolvenkaken hebben het kunstaas zo stevig beet, dat je de haken eenvoudigweg niet kunt zetten, hoe hard je ook hebt aangeslagen: zo onwrikbaar zit de shad vast. Dat overkomt ook snoekvissers in de polder wel eens, als ze niet hard genoeg aantikken na de aanbeet of met te slappe stokken aan de slag zijn - maar zeewolven lappen dit kunstje zelfs met snaarstrakke 50-pondsstokken. Heb je te maken met zo’n vastbijter die niet gehaakt is, dan moet je al heel veel geluk hebben om hem ook werkelijk aan boord te krijgen. Veelal opent hij de bek zodra hij vlak onder de boot komt.

De droom van elke tandarts…

Wat er op zo’n moment in het koppie van de zeewolf omgaat, kan ik echt niet zeggen: hij grijpt een prooi, wordt vervolgens tientallen meters naar boven getrokken maar koestert geen argwaan toch niet voor hij de visser en de boot heeft opgemerkt. Mogelijk denkt hij: “zwem maar, vissie, straks geef je het op en ben je van mij!”

Of misschien behoort het tot zijn vangtechniek om de prooi eerst een poos vast te houden met zijn grote voortanden voor hij hem ook werkelijk naar binnen zwelgt en kapotbijt met zijn kiezen – iets wat naar verluidt ook die andere vis met de reusachtige tanden, de Goliath Tigerfish uit de Kongo-rivier, doet? Of is een zeewolf inderdaad gewoon oliedom, zoals veel visgidsen mij al vertelden? Ik zou het niet weten – maar het is en blijft een curieuze situatie.

Wat er ook van zij: zeewolven haalden dit grapje al meermaals met mij uit. In 2010 had ik zo’n lolbroek in IJsland, vanuit Flateyri, en in april 2011 waren er zeker drie die het me lapten in het Noorse Tromsø: even kwamen ze zich tonen in het kristalheldere water, en dan verdwenen ze weer naar hun onderwaterwereld van grotten en spelonken. Vooral een vis uit die Noorse trip spookt nog altijd doorheen mijn geest.

De vinnen breed uitwaaierend.

Het was de eerste dag van onze vakantie en vismaat Lars en ik stonden schouder aan schouder in het water te turen terwijl ik mijn “een plastic zak, denk ik” stond op te draaien. En toen was hij daar ineens: zo’n drie meter onder ons, met de borstvinnen breed open geplooid naast de machtige kop. Hoe groot hij precies was, zullen we helaas nooit weten, want hij opende de bek en liet zich langzaam zakken. Het is nooit makkelijk om een vis te schatten die niet boven water is, maar de meter haalde hij volgens mij echt wel… Ik was er toen niet goed van en voel me nog altijd niet al te best als ik eraan denk.

Maar goed, gelukkig blijft er zo nu en dan wél eentje hangen waar je om minstens twee redenen blij mee mag zijn: ze zijn niet alleen fotogeniek, maar ook nog eens zeer lekker! Wat overigens niet wil zeggen dat wij alle zeewolven die we vangen zomaar de kop inslaan – het merendeel gaat terug en het doet me echt iets om ze weer naar beneden te zien kronkelen. Zolang dat maar ná de foto is, uiteraard, maar dat had u al begrepen.

Eerder verschenen: deel 1 - ga naar deel 3.