Mooi in volgorde is het dan weer aan Dries. Ik zie heel traag een karperkop naar zijn haakaas schuiven. Even traag, alsof hij echt erg veel moeite moet voor doen, wordt de korst gepakt.
Eerst enkel een topje, daarna iets meer, om dan bij de derde poging volledig de korst weg te slobberen. Dries kon zich telkens mooi inhouden om niet te vroeg aan te tikken. Nu de korst echter verdwenen is, zwiept de hengel omhoog. Vol gaat deze rond, om na 5 seconden weer recht te veren. Aaaach, de haak schoot los. Terwijl ik hem begrijpend aankijk, en met hem meeleef, hoor ik een smak, en voel “iets” trekken aan mijn hengel. Het instinct van een verticaalvisser neemt het van me over, en ik sla aan. Te snel blijkbaar, want enkel de haak vliegt in mijn richting. Een grote kolk deint uit ………….
Het duurt een tijd voor we nog een beet krijgen. Zoonlief wordt de gelukkige. Zijn ‘geluksmeter’ stijgt extra hoog als de vis een eerste keer ietwat naar boven komt. Niks goudkleurig of bruins, maar een witte schijn is al snel in de diepte zichtbaar. In lichte euforie durft hij al bijna niet meer stevig te drillen, uit vrees dat de haak dan los zou schieten.
Zachtjes drillend...
Bewonderende jubelkreten weerklinken als de “witte” in het net ligt. Wat is dit een mooie, unieke vis. We worden wel echt verwend vanavond. Natuurlijk volgt hier een fotoshoot vanuit verschillende hoeken. Dan gaat de vis terug. Wat een prachtig zicht als we hem pal naast de bloemenberm, hoog in het water zien wegglijden. Opnieuw kletst een high-five over het water.
Unieke vis
Daarna is het een stuk rustiger aan het oppervlak. Er drijven hier en daar nog korsten, maar blijkbaar zijn de vissen op, of ze hebben schrik gekregen. Ik heb nog een rest Xpander pellets van Bait-Tech in mijn tas. Dit zijn, naar mijn ervaring op andere waters, echt uitstekende vislokkers, dus hier zal dit waarschijnlijk ook wel lukken. Op 2 stekken vliegen een paar handjes in het water. Al behoorlijk snel wordt er op gefoerageerd. Dat zet ons weer volledig op scherp. Het blijkt echter toch een verkeerde tactiek te zijn geweest. De karpers vinden de bolletjes zo lekker, dat ze ten volle en alleen maar hiernaar naar op zoek gaan. De korsten die ertussen liggen worden zo goed als genegeerd. Blijkbaar kan lokvoer dan ook TE lekker zijn. Voorlopig niet meer voeren met die expanders lijkt me de verstandigste keuze nu. Ik hoop dat de vissen hoog blijven, en langzaamaan terug overschakelen op brood. Daarvan voer ik nog wat bij. Een verse korst aan de haak werp ik ertussen. Die korst valt, en wordt met een luide smak onmiddellijk weggezogen. Direct sla ik aan in een reflex, maar sla een gat in de lucht.
“Smakmans” lijkt echter niet onder de indruk, en hapt vrolijk verder naar de overblijvende voerkorsten. Snel prik ik een verse korst aan mijn haak, en werp die in de zwemlijn van deze karper. Dat is op een redelijke afstand, maar toch denk ik dat ik al het gedrag van een graskarper kan herkennen. Iets voor mijn korst merkt de vis die op, en start hij een klein spurtje, om met volle overtuiging te slurpen. Even wacht ik tot de lijn iets weg loopt, en dan sla ik aan. Het water ontploft, waarop een snelle spurt volgt. De slip van mijn Inspiration-molen zingt zijn lied. Ik ben van dat soort liederen een grote fan. De grassie is kleiner dan de vorige, maar alles wat komt na de eerdere prachtige vangsten, is gewoon extra. Dat de zon haar avondrood over de vangstfoto’s wil spreiden maakt het alleen nog mooier.
Het avondrood komt er al door
Dit rood duidt er echter op dat er een einde zal komen aan onze sessie. Toch is er nog wat tijd. En verderop ligt nog vis hoog. Ik sluip er naar toe. Een brommend geluid vlakbij doet me eventjes schrikken. Naast me vond een donkergekleurde kikker een wel vreemde uitzichtpost. Slim bekeken van die groene jongen. Waarschijnlijk lokt de geur van dit ‘gestorven uitzichtpunt’ nogal wat vliegen. Dat is perfect als je graag deze insecten naar binnen werkt. Dit amfibie zit letterlijk, en dus enigszins onbeleefd, “op” zijn eettafel.
Misschien niet beleefd, maar wel zeer effectief
Het avondrood gaat zachtjes over naar een meer gelige kleur. Langzaam gaat het licht uit. Net langs de oeverbegroeiing zwemt een kantkarper zijn avondronde. Dit zijn de perfecte vissen om een korst in hun zwemlijn te leggen, want ze blijven de kant gewoon volgen. Hij stijgt netjes naar boven onder mijn korst, maar twijfelt. Ik houd me doodstil, bang om op te vallen. De vis lijkt de korst te inspecteren, ik twijfel al als de vis zal toehappen, of net niet. Zacht sluit hij dan toch zijn lippen rond het brood. Minder zacht sla ik aan. Opnieuw worden slipschijven getest op hun kwaliteit. Maar gelukkig is die kwaliteit er . De karper vecht lomper dan de vorige exemplaren. Beetje bij beetje krijg ik hem in de omgeving van het net dat Dries al klaar houdt. Het is een dikkerd dit keer, met een vreemde knik in zijn staart. Hij gaat net over de kaap van 70cm op het meetlint.
Dikkerdje in avondlicht.
Na het terugzetten wordt voelbaar dat de kracht van de zon ontbreekt. Een koelte glijdt van over het water naar ons toe. De vissen blijken er geen liefhebber van te zijn, en zoeken dieper water op. De laatste korsten blijven onaangeroerd afdrijven. Enkel in de verte zijn nog een aantal ringels te zien van vis die in de waterspiegel liggen nippen. Hmm, dat worden onze prooien voor de volgende keer.
Er ligt hier nog prooi.
Bart Debaes
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
