Cuba-avontuur (3, slot)

Cuba-avontuur (3, slot)

Door Leon van Hagen

Op het strand aangekomen kwam Luis op me afstuiven, hij wilde de vangst van hem en zijn neef laten zien. Zijn neef werd voorgesteld als Hector, fervent visser. Er lagen 2 vissen van zo’n 35 centimeter op het ligbed en ik feliciteerde ze met hun vangst. Hector inspecteerde mijn hengel zorgvuldig en was vooral net als alle andere Cubanen, onder de indruk van de gevlochten lijn, zo dun en ook zo sterk.

Ik liet op de digitale camera de foto’s van de avond ervoor zien en beide heren keken elkaar met grote ogen aan. “Zit hier zulke grote vis?!” vroeg hij verbijsterd. Ik knikte en zei dat hij er een zou krijgen als het lukte om er weer een te vangen.

De tweede worp was het zover, weer een explosie in het water en een dril van jewelste. Die 2 Cubanen werden gek aan de kant! Ik zelf trouwens ook, wat was dit voor superstekkie?! Eenmaal bij de kant rende Hector het water in om de vis bij zijn staart te grijpen en bracht hem zo op het droge.

High fives en een Luis met ogen zo groot als schotels, hij kon er niet over uit. Even wat gedronken en een peukie en ik was het water weer in. Die gasten lieten hun handlijnen verder inliggen maar keken er niet meer naar. Eerste worp niks en in de tweede wederom KABOEM, weer helemaal van kiet. Na een slopende dril kwam ook die aan land, deze was voor Hector. Die gasten gingen helemaal uit hun bol.

Links Hector en rechts Luis. Toen ik ze vertelde dat de foto op internet zou komen te staan moest Luis keihard lachen, hij had namelijk zijn uniform aan en had nu dienst. Maar in no time had hij zijn uniform uitgedaan en stond pontificaal zijn vis omhoog te houden. Luis zei dat ik er voor Cubaanse begrippen nu 2 maandsalarissen had uitgevist, die vis kost bij hen op de markt 10 dollar.

Ik vroeg of ze die nu gingen verkopen maar daar kwam niks van in zeiden ze. Daar ging de familie goed van eten, het had mij trouwens om het even geweest wat ze ermee gedaan hadden, eigenlijk is het voor elke Cubaan een soort survival elke maand. Tevreden huiswaarts gekeerd.

Op woensdag in de 2e week hadden we het big gamen geboekt en de boot exclusief genomen voor 5 uur, geen andere passagiers mee dus. In de haven lag een werkelijk schitterende boot, een lounge erin, douche, bar aan het dek, de rum stond al klaar. We vertrokken om 9.00 uur ‘s ochtends en ik vroeg de capitano naar de te verwachten visserij.

Hij gaf aan dat het zeewater nu op zijn warmst is en de grote vissen in diep water zitten. Gisteren hadden ze helemaal niets en vorige week een kleine barracuda van 40 cm. Zijn eerlijkheid stelt dan wel meteen je hele verwachtingspatroon bij, ik hoor dat liever dan: “Gisteren de ene na de andere…”, want als je dan niets vangt denk je al gauw van: “Heb ik dat weer…”

Nu werd het wat ons betreft dan maar een lekker dagje op de oceaan voorzien van alle luxe, kijken of we een vleug van het jaren ‘50-gevoel konden opvangen. De beroemde Amerikaanse gangsters Lanski en Lucky Luciano hadden samen met andere maffiosi het hele Varadero opgebouwd en er zich gevestigd. Een bak Cubaanse koffie, je lippen nat maken met Havana Club rum van 7 jaar oud en een trek aan een Cohiba-sigaar, dan heb je het ware Cuba-gevoel te pakken. Zo gezegd, zo gedaan dus.

We koersten met 4 Penn-hengels en grote reels uit, tussen de vele Cubaanse eilandjes door, helaas zonder aanbeet. Het begon echter wel aardig warm te worden en ieder zeebriesje was welkom. Het was wel zeer relaxed zo op de oceaan. Er zwom nog een dolfijn voor de boot langs, voor vissers een teken van geluk.

Even later zag ik de achterste hengel krom trekken en de reel gierde het een keer uit. Het zal toch niet?! De matroos kwam snel naar beneden, zette de hengel voor me en begon de andere hengels snel binnen te halen. Ik kon beginnen en zat er lekker van te genieten zo in het zonnetje. De matroos ging alvast achterop de boot zitten en Simone klikte met de camera als een Japanner voor het eerst op vakantie…

De eerste spiegelingen van de vis werden zichtbaar in het helder blauwe water. Goed om te zien dat de matroos niet ging gaffen want het bleek een mooie barracuda en die zijn hier op Cuba giftig. Volgens de Cubanen komt dit doordat zij van een zeewiersoort eten in diepe wateren. Deze wiersoort is giftig en zodoende stapelt hij levenslang gifstoffen op.

Als je dit eet, valt volgens de Cubanen je haar uit en word je loco oftewel gek! Omdat het dus wel heel smaakvol schijnt te zijn, gebakken in moten in de olie, hebben ze een trucje bedacht: ze voeren eerst een stukje aan de kat en als deze het niet hoeft, nemen ze het zelf ook niet. Weinig plausibel controlemiddel, lijkt me zo. Mocht je in Cuba zijn en een kale kat als een gek door het verkeer heen zien rennen, dan weet je hoe het zit…

Nou daar was dus niet op gerekend en toch gekregen, wat een meevaller! De matroos wilde hem uit veiligheidsoverwegingen niet loslaten.

Graaf Dracula zelf is er niks bij als je die tanden zo ziet! Mooie vis deze Cubaanse picua. De matroos ging er snel mee achterop de boot staan en hield hem een tijdje in het zuurstofrijke schroefwater van de boot. Eenmaal los kon hij weer de diepte in. We feliciteerden elkaar en de rum werd ingeschonken, toast op de oceaan.

Vanaf dat moment hebben Simone en ik zo’n 2 uur lang gedanst op het dek, keiharde muziek uit de speakers met rock and roll muziek uit de jaren ‘50. Een uurtje voor het verstrijken van de tijd werd “let’s twist again…” wreed verstoord door een aanbeet, de boel stond gelijk weer op serieus.

Gelukkig maar dat Simone met de camera klaar stond, want dit is het enige shot wat we van deze barracuda gaan zien. Hij werd wild en glipte uit de handen van de matroos zo terug de zee in. Hij verontschuldigde zich hevig. We gaven aan dat hij op de foto stond, geen probleem dus! Eenmaal terug in de haven bedankten we en namen afscheid, het was echt een supertrip geweest deze ochtend op de oceaan.

In de dagen erop heb ik nog bij Laguna gevist, ‘s ochtends in het donker. Gelijk de laatste keer dacht ik, want ik werd verrot gestoken door een soort kleine vliegjes. Was dus zo weer weg en ben terug naar bed gegaan. Later op de dag heb ik nog vanaf het strand gevist met de buldo en een vlieg. Daar ving ik nog wat kleine snappertjes op.

Die avond waaide het te hard om van het strand te kunnen vissen. Ik ging toen de wind ineens inviel alsnog een paar worpen maken en ving ook nog een wat kleinere, maar toch weer dapper vechtende horse eyes.

Zo bleef de vrijdagavond over, de avond voor vertrek terug naar Nederland. Toen Simone en ik ‘s avonds zagen dat de wind minder werd, gingen we naar het strand waar Luis en familia alweer stonden te vissen. We wisten dat het Luis zijn verjaardag was dus feliciteerden we hem meteen. Toen ik net stond te vissen kwam er een groep dronken, Franstalige Canadezen het strand op om op nog geen 30 meter naast me te gaan zwemmen.

Ik dacht dat hiermee de vangstkansen ook gelijk tot het nulpunt zouden dalen maar niets bleek minder waar. Hengel helemaal krom en de slip stond weer op bijna “rokend”, goed dat zo’n Penn Atlantis ervoor gemaakt is.

Om al die zwemmers het water uit te krijgen begon ik maar “shark” te roepen, die vis ging immers hun kant uit. Luis met zijn security outfit maakte meer indruk en riep ze het water uit. Eerst ik aan de kant, wat later de vis aan de kant, flitsende camera’s van de Canadezen erbovenop.

Ik ging het water weer in en miste net een aanbeet, tot de volgende aanbeet kwam. Deze zat maar kortstondig vast en eenmaal binnengedraaid zag ik dat zelfs de haken van de Yo-Zuri-popper uitgebogen stonden. De vis won dit keer dus en dat vond ik ook meteen een mooi einde aan het gedeelte “visavontuur Cuba”.

Ik gaf Luis als verjaardagscadeautje een popper waar hij heel blij mee was. De vis was beloofd aan Adrian, de kok van het ontbijt. We hebben in Cuba met en buiten het vissen om een superleuke vakantie gehad. Als de Castro’s er niet meer zijn zal de socialistische staat er ook niet veel langer zijn. Dan zullen wellicht snel de McDonalds-neons over Cuba schijnen en zal voor de Cubanen een nieuw tijdperk beginnen.

Om te vissen is Cuba fantastisch en dan heb ik me nog maar alleen in de nabijheid van het hotel begeven. Het vangen van de horse eye jacks van 3-6 kg was echt een superervaring, wat een gave drils en runs waren dat zeg, nog nooit zoiets meegemaakt! Mocht je er ooit neerstrijken, vergeet je poppers niet!

Leon van Hagen