TotalFishing

Beide voetjes terug op de Ierse grond! ( deel 8 )

Door: Bart DeBaes

Het is voelbaar aan de sfeer bij het ontbijt dat dit helaas de laatste visdag wordt. De keuze lag al op voorhand vast: het meer dat vorig jaar nieuw was, en ons grote “kermisse” opleverde. Er is nog steeds niet veel wind, soms wat zon, de verlokking van het water wordt zo extra groot.

Mijn eerste vis heeft diepe sneden in zowel rug als staart.

Het is zeker niet zo super als vorig jaar, maar beetje per beetje komt de zon er meer door en wordt de vis actiever. Achter me hoor ik: “ja, een mooie”. De hengel gaat inderdaad goed rond. Wel wat ver varen voor een foto, maar ik ga er toch voor. Ondertussen vis ik verder de kant af. Halverwege; een zachte verzwaring, die begint te rukken na de twijfelende aanslag.

Wim kan nu met twee stuks op de foto.

Kort voor het eiland duikt de oever heel snel naar 5 meter diepte. Mijn tik-tak dobber lokt toch twee snoeken naar mijn ondertussen half vergane aasvissen die slechts 70cm diep hangen.

Half vergane vissen vangen ook goed!

Elke dag in en uit de vriezer doet hun uitzicht weinig goeds, maar de ervaring heeft me geleerd dat hun inmiddels verkregen odeurtje zeker niet minder vangt. Vis nummer twee haalt net niet de negentig cm.

Boven nog wat dieper water knalt er opnieuw een nog grotere op. Mijn hengel zwiept in de richting van de aanvaller, helaas laat deze door de weerstand de vis los. Verdikke, zo een kolk! Mijn vrijloop stond helaas nog niet open, mijn schuld. Een half uur later heeft Kurt net hetzelfde voor, maar door de knal is zelfs zijn 17°° dyneema kapot gerukt. We hebben enkel een mogelijke windknoop als verklaring voor deze breuk.

Verderop kan een tweede tachtiger het getik van mijn dobber niet meer aan. De vis is een knokker, en is daar duidelijk trots op. Als hij de eerste keer boven komt zie ik dat hij wil springen. Ik waarschuw Kurt hiervoor, die ondertussen zijn camera al klaar heeft. De vechter heeft echter een ongewone springfoto op zijn verlanglijstje staan.

De vrijloop doet zijn werk nu wel en luttele seconden later sla ik aan.

Hij springt me namelijk naar het gezicht. Ik moet mijn hengel lossen om hem te kunnen afweren. Heel dicht flits me een losse dreg voor de ogen. Met twee handen weer ik de aanval af, en ietwat verbouwereerd gaat de dril verder.

De volgende sprong is normaler en wat later mag de vis rustiger poseren.

Met de doorkomende zon krijgen we steeds regelmatiger beet, maar dan lijkt het water voldoende afgeroomd. Het is één van de best leverende wateren tot nu toe. Wim had er 6 op 9, Kurt 8/13, en ik mocht er 12 bijschrijven op 15 beten. We hebben bovendien elk een paar beste vissen. Mijn koude, natte voeten ergeren me al minder, is dit omdat ik Eskimostappers krijg, of zijn het toch de betere vangsten?