image description

De Allrounder 77 Irisch (de)light. (1)

Vroeger deed ik al wel eerder en ik heb er steeds veel plezier aan beleefd: het extra licht vissen op snoek in Ierland.

Volgens velen (en ook volgens de vismaten) is dit een absurd iets. De kans om een bak te verspelen wordt een stuk groter, en het is eigenlijk nergens voor nodig. Meer vis zul je er niet door vangen, klinkt het dan. Dat laatste is zeker discutabel, daar je met kleiner kunstaas aan de slag gaat en dan ook de 'guppy-snoeken' gemakkelijker over de streep kunt trekken.

Natuurlijk zijn die Guppy’s-snoeken echt helemaal geen reden voor de meeste Ierland-gangers, om daar tijd aan te verliezen. Zij willen vooral hun kans wagen op die grote sterke bakken van snoeken. Nu ligt dit bij mij wel net wat anders.

Opgegroeid in de Schreinertijd, vind ik nog steeds dat je aan elke vis sport kunt beleven, als je maar het materiaal er aan aanpast. Daarenboven was ik al vele tientallen keren op Ierse vistrips, en weet ik wel dat die grote bakken daar zeldzamer zijn dan in de Nederlandse wateren; met name op de kleinere meren die wij vooral bevissen.


Zo een dikkerd komt er niet elk jaar uit.

Bovendien maakt de grootte van de te vangen vis mij wat minder uit. Ik hoef ook geen showcase te hebben met foto’s van allemaal grote vissen. De actie van de vele aanbeten, die dan ook vaker spectaculair zijn van de kleinere, leveren me meer genot op. Dit keer had ik bovendien nog maar net een nieuwe, echt lichte hengel, en daar was ik heel graag mee aan de slag gegaan. De nieuwste soorten carbonvezels worden in deze Sensy Touch verwerkt en dat levert een snelle, zeer gevoelige maar toch erg buigzame hengel op. Allemaal eigenschappen die mijn hartje doen vollopen met gelukkig makende hormonen.

Het weerbericht gaf de week voor we vertrokken alleen maar rustig windstil weer uit en dat zijn prima omstandigheden om ultralicht aan de slag te gaan. Helaas bleek de waarheid een heel stuk anders. De weersvoorspellingen keerden en we hadden nog nooit eerder te maken met zoveel wind. Het was de eerste keer dat we van het meer moesten om te kunnen terugkeren naar onze parkeerplaats vanwege de wind. Bij windkracht 7 en soms perioden van 8 BF zat ik vaak te denken: “My kingdom for my Floatplus!!”, om een parafrase te gebruiken van een bekende Engelse vorst. Want met de voorspelde windstille week bleef die thuis. Ik zou mijn motoraandrijving helemaal niet nodig hebben, dacht ik dus ten onrechte.


Mijn koninkrijk voor mijn Floatplus systeem.

Dat dit echt geen momenten zijn om ultralicht te vissen spreekt voor zich. Toch waren er in de eerste dagen toch wat rustigere momenten waarbij ik licht aan de slag kon. Al op de eerste dag greep ik die kans. We konden nog anderhalf uur vissen en normaal is dat voldoende om een paar aanbeten uit te lokken. Dat uitlokken lukte nog wel een beetje, maar het haken was veel minder. Dat is namelijk één van de nadelen bij het lichte vissen. Je kunt zeker niet 'hard slaan' met een 8 grammer om goed de haak te zetten.

Wanneer bij een verre worp de wind dan al een bocht in de lijn heeft geblazen, heb je vaak wat power te kort. Echt veel kansen kreeg ik ook niet. De eerste kans was nog de beste en kwam binnen het kwartier. De snoek kwam er vol op en terwijl hij een trekwedstrijdje hield met mijn Sensy Touch, krulden mijn mondhoeken even tevreden als de curve van deze van oorsprong forellenhengel.


Trekwedstrijdje.

Om de een of andere reden loste de vis echter toch nog. Ik had voorlopig nog geen enkele reden om ongelukkig te zijn. Ik had zeker al een mooi stuk dril gehad. Een half uur later kwam een tikje door op de top en liet de vis een kolk na in de oppervlakte. Hoopvol stuurde ik nog een aantal worpen in die richting, maar de rover had geen zin meer om verder mee te spelen.

Dan volgde een stille periode. Daar waar vorig jaar Wim nog ferm huishield, was de omgeving vanwege een plaatselijke storm grondig veranderd. Vele wortelstokken van de gele plomp waren losgeslagen en lagen her er der verspreid. Het zag er zo vreselijk snoeknamig uit, vanaf de bovenkant, maar daar dachten de groene rakkers blijkbaar anders over. Er kwam in ieder geval vanuit die snoekenholen geen enkel teken van leven.


Hier bleek niemand thuis.

Dat bleek al niet anders in de oeverzone tegen de afgeviste rieten aan. Ondertussen was het Frederiek die nog redelijke zaken deed. In open water kon hij hier en daar een twee of drie-jarige groenjas verleiden. In de kanten was het hem ook niet gelukt. Kurt kon in het open water ook twee 'gustjes' tot bij zijn bellyboot trekken.


Mooie kanten, maar geen snoek.

Veel sneller dan we hadden verwacht, was het tijd en moesten we ons haasten om op tijd te gaan eten. Op de terugweg kon ik nog een volger noteren. Tot pal tegen de hengeltop kwam hij de lepel achtervolgen. Aanbijten was er echter niet bij, ook niet bij de herkansingsworpen.

Snel werden de bellyboten opgeladen. Vlot werd naar de B&B gesnord, tot we opeens naar de watch in de auto keken. Oei, we hebben nog een uur over? Hoe kan dat nu? Domweg hadden we onze Belgische horloges niet op de plaatselijke tijd gezet. Ach, stom; dat kon deze visloze sessie voorkomen hebben. We overleggen om eventueel nog snel ergens wat van de kant te vissen, maar dat wordt afgewezen. We gaan gewoon even bij Guy en Kenny kijken, om te weten hoe het bij hen was. Ondertussen was de wind helemaal weggevallen.


Helemaal zonder wind.

Veel super nieuws kwam ook hier niet. In hun twee uur had Kenny wel vijf 'koolskampenaarkes' geplukt, dit hier wel in de oeverzone. Guy had gevist zoals in afgelopen november: diep en traag. Het had hem twee kleine vissen opgeleverd, hij had overduidelijk meer verwacht.

Aan tafel bleek dat ook Charly en Michael minder scoorden dan wat ze verwacht hadden. Er zat ook geen lijn in de vangsten. Er was zowat overal gevangen; op het wijd evenals in de kant, met groot en klein aas, diep en heel erg ondiep, op alle soorten snelheden, maar er was geen tactiek die er boven uit stak.

De meesten opperden dat het moeilijk zou worden deze week. Dit vanwege de koude watertemperatuur die nog maar 5°C bedroeg, de nachtvorst die werd beloofd, de volle maan deze week en de natuur die stukken achterop was volgens de kalender. Voilà, samen met de vele wind die werd beloofd, hadden we zeker al voldoende uitvluchten om de eventuele komende lage vangsten te verontschuldigen. Er zat maar één ding meer op:


The 'solution'.

Bart Debaes

ANDEREN LAZEN OOK